Тоска по родине! Давно,
Разоблаченная морока…
Nə vətən həsrəti? Müəmma deyil,
Sirr deyil bu hoqqa çoxdan heç kimə.
Mənə tamamilə birdir, eynidir,
Harda tamamilə tənhayam, təkəın.
Və hansı daşlarla ayaq əzərək,
Zənbili süruyüb evə gələsən.
Elə kazarma tək, ya hospital tək,
Sənin olduğunu bilməyə evsə.
Nə fərqi kimlərin içində əsir
Aslan tək kinimdən qabara yalım.
Hansı cəmiyyətdən qəti, tələsik,
Mən öz aləmimə sıxışdırılam,
Qapılam duyğular səltənətində.
Buzlarsız Kamçatka ayısı kimi,
Harda yovuşmayım (istəmirəm də!),
Və harda alçalım – nə fərqi var ki?
Aldanan deyiləm ana dilimin,
Mənə şirin-şirin “gəl” deməyinə.
Axı nə fərqi var rastıma gələn,
Məni hansı dildə anlaya bilmir!
(Tonlarla qəzeti oxuyan, udan,
Gövşəyən, süd kimi əmən qeybəti).
İyirminci əsr – onu yaradan,
Bütün əsrlərdir məni yetirən.
Bağdan ayrı düşən bir ağac kimi,
Quruyub dirəyə çevrilən zaman,
Hər şey eyni mənə, eynidir hamı,
Və bəlkə hər şeydən çox eyni olan
Və həm doğma olan – olub keçəndir.
Bütün nişanlarım, əlamətlərim,
Tarixim – pozulub, yoxmuş elə bil.
Qəlb qalır — əlçatmaz doğulan yeri.
Elə qorunmadım yurdda ki, əgər,
Dünyanın ən mahir xəfiyyəsi də,
Tapa bilməyəcək duyğudan əsər,
Çevirə qəlbimin altını üstə.
Hər məbəd mənə boş, hər evsə yaddır,
Hər şey indi mənə eyni, bərabər.
Amma kol bitirsə yol qırağında,
Həm də kolun adı üvəzsə əgər…
1934
Tərcümə: 06-14 yanvar 2009 Samara
