Les pauvres à l’église

 

İyli nəfəsdən qızan bucağında kilsənin
Özlərini vuraraq palıd skamyalara,
Göz dikiblər iyirmi ağız birdən səslənib

Dini nəğmələr deyən zər parıltılı xora.

 

 

Çörək iyi tək udub qoxusunu şamların

Kötəklənən it kimi həqir həm də bəxtəvər,

Kasıblar Yaradana, rəhim, rəhman Tanrıya,

İnadlı və gülməli dualar göndərirlər.

 

 

Qadınların burada canları rahatlanar:

Onlara düz altı gün Tanrı məşəqqət verib!

Cır-cındıra bürünüb diz üstdə yırğalanan,
Körpələr elə ağlar, can verirlər elə bil.

 

 

 

Bilinir sup yeyirlər yağlı sinələrindən,

Elə gözlərindəcə donub qalıb dualar.
Baxırlar bir dəstə qız saymazca gəzinmədə,
Hamısının başında əzilmiş şlyapa var.

 

 

Qıraqda aclıq, soyuq, ər içkili: qalasan,
Burda bir az da, sonra günün qara olacaq!
— Ətrafdasa gah burun çəkən, gah pıçıldaşan,
Gah da ki, sızıldayan uzunbığlı qocalar:

 

 

 

Ürəkkeçməlillər var, burda zəlillər də var,
Kimlə qarşılaşsalar yolunu dəyişdirər,

Dua kitablarını qaldırıb qoxuyurlar,

Bu korları köpəkdir həyətlərdə gəzdirən.

 

 

 

Ağızları sulanan küt imanlı yazıqlar
Ağlayıb yalvarırlar İsaya dayanmadan.

O da şüşə dalında boz-sarı rəng alaraq,
Xəyaldadır, acları ya toxları saymadan.

 

 

Uzaq ət qoxusundan, kifindən  geyimlərin,

Yöndəmsiz səcdələrlə çiyrindirən bu farsdan;

Seçmə ifadələrlə yenə dualar dinir,
Sıxlaşaraq bürüyür kilsəni mistik duman,

 

 

Məbəddən çəkiləndə günəşin şüaları,

Yaşıl ipək geyimli, qara ciyər azarlı
Məhəllə xanımları dualanmış sulara
Salaraq öpdürürlər saralmış barmaqları.

 

Fransızcadan tərcümə

11-12.04. 2019, Samara
Arthur Rimbaud.

Les pauvres à l’église

 

Parqués entre des bancs de chêne, aux coins d’église 
Qu’attiédit puamment leur souffle, tous leurs yeux 
Vers le choeur ruisselant d’orrie et la maîtrise 
Aux vingt gueules gueulant les cantiques pieux ;

 

 

 
Comme un parfum de pain humant l’odeur de cire, 
Heureux, humiliés comme des chiens battus, 
Les Pauvres au bon Dieu, le patron et le sire, 
Tendent leurs oremus risibles et têtus.

 
Aux femmes, c’est bien bon de faire des bancs lisses, 
Après les six jours noirs ou Dieu les fait souffrir ! 
Elles bercent, tordus dans d’étranges pelisses, 
Des espèces d’enfants qui pleurent à mourir.

 

 

 
Leurs seins crasseux dehors, ces mangeuses de soupe, 
Une prière aux yeux et ne priant jamais, 
Regardent parader mauvaisement un groupe 
De gamines avec leurs chapeaux déformés.

 

 

 
 
Dehors, le froid, la faim, l’homme en ribote : 
C’est bon. Encore une heure ; après, les maux sans noms ! 
— Cependant, alentour, geint, nasille, chuchote 
Une collection de vieilles à fanons :

 
Ces effarés y sont et ces épileptiques 
Dont on se détournait hier aux carrefours ; 
Et, fringalant du nez dans des missels antiques, 
Ces aveugles qu’un chien introduit dans les cours.

 

 
Et tous, bavant la foi mendiante et stupide, 
Récitent la complainte infinie à Jésus, 
Qui rêve en haut, jauni par le vitrail livide, 
Loin des maigres mauvais et des méchants pansus,

 

Loin des senteurs de viande et d’étoffes moisies, 
Farce prostrée et sombre aux gestes repoussants ; 
— Et l’oraison fleurit d’expressions choisies, 
Et les mysticités prennent des tons pressants,

 
Quand, des nefs où périt le soleil, plis de soie 
Banals, sourires verts, les Dames des quartiers 
Distingués, — ô Jésus ! — les malades du foie 
Font baiser leurs longs doigts jaunes aux bénitiers.