Мне грустно на тебя смотреть…

 

Sənə ki baxıram, məni dərd alır,
Təəssüf hissindən ağrıyır ürək!

İndi bizə qalan sentyabrdır,

Söyüd yarpaqları misə dönəcək.

 

 

Dağılıbdır özgə dodaqlarında,
İstin, bədəninin titrəyişləri.

Ruhum öləziyir, soyuyur ya da,
Ordan elə bil ki, yağış çiləyir.

 

 

Qoy olsun! Qorxmuram ondan heç də mən,

İndi başqa sevinc açılmış mənə.
İndi çürüntüdən, bir də ki, nəmdən
Özgə bu dünyada qalmamış heç nə.

 

Mən də qorumadım özümü axı,
Sakit bir həyata, təbəssümlərə.

Yolların hələlik keçilib azı,
Səhvlərsə çətin hesaba gələr.

 

 

Həyat da gülməli, dava-dalaş da.

Həmişə belədir, belə də qalır.

Əsil məzarlığa bağı oxşadar,

Sümüyə  bənzəyən tozağacları.

 

 

Biz də bax beləcə solub gedərik,
Bağ qonaqları tək dinmərik artıq…

Qışın oğlan çağı yoxsa çiçəklər,

Onların dərdinə niyə qalırıq…

1923

Ruscadan tərcümə

06-07. 2019, Samara

QEYD: Şeir aktrisa Avqusta Miklaşevskayaya həsr edilib

 

Мне грустно на тебя смотреть, 
Какая боль, какая жалость! 
Знать, только ивовая медь 
Нам в сентябре с тобой осталась. 

Чужие губы разнесли 
Твое тепло и трепет тела. 
Как будто дождик моросит 
С души, немного омертвелой. 

 
Ну что ж! Я не боюсь его. 
Иная радость мне открылась. 
Ведь не осталось ничего, 
Как только желтый тлен и сырость. 

Ведь и себя я не сберег 
Для тихой жизни, для улыбок. 
Так мало пройдено дорог, 
Так много сделано ошибок. 

Смешная жизнь, смешной разлад. 
Так было и так будет после. 
Как кладбище, усеян сад 
В берез изглоданные кости. 

Вот так же отцветем и мы 
И отшумим, как гости сада… 
Коль нет цветов среди зимы, 
Так и грустить о них не надо.

Сергей Есенин, 1923