Tanrım, mənə sənin belədir əmrin:
Çəkim gözlərimi özgə malından;

Ancaq coşur axı  damarımda qan.

İncə duyğularla bacarmaq çətin.

İstəmərəm dostum məndən inciyə,

Onun torpağına tamah salmıram,

Onun öküznü arzulamıram,

Baxıram gözücu, sakit hər şeyə.

Olsun malı, evi, qulları, nə qəm,

Mənə bu nemətlər eləməz əsər.

Bir məsələ var ki, kənizi əgər,
Qəşəngsə…İlahi, zəif bəndəyəm!

Əgər ətli-canı mələk kimisə,
Onun rəfiqəsi,  onda neyləmək?

Günah saymayasan, ilahi, gərək,

Dost səadətinə həsədimi sən.

Öz istəklərinə əmr eləyən kim?

Kim əbəs səylərə kölədir axı?

Necə sevməyəsən lütfkarları?

Cənnət nemətini kim istəmir ki?

Baxır, üzülürəm, yanır içərim,
Hörmətim var ciddi borca da ancaq.

Qorxuram istəyin gedəm dalınca,

Susuram… xəlvətdə əzab çəkirəm.

1821

Ruscadan tərcümə

08.10. 2019, Samara

 

 Десятая заповедь

 

Добра чужого не желать
Ты, боже, мне повелеваешь;
Но меру сил моих ты знаешь —
Мне ль нежным чувством управлять?.
Обидеть друга не желаю,
И не хочу его села,
Не нужно мне его вола,
На всё спокойно я взираю:
Ни дом его, ни скот, ни раб,
Не лестна мне вся благостыня.
Но ежели его рабыня
Прелестна… Господи! я слаб!
И ежели его подруга
Мила, как ангел во плоти,—
О боже праведный! прости
Мне зависть ко блаженству друга.
Кто сердцем мог повелевать?
Кто раб усилий бесполезных?
Как можно не любить любезных?
Как райских благ не пожелать?

Смотрю, томлюся и вздыхаю,
Но строгий долг умею чтить,
Страшусь желаньям сердца льстить,
Молчу… и втайне я страдаю.

1821 г.