Yaxşı kino vardı, gülməli yaman,
Mən uşaq olanda göstərərdilər.

Evdə televizor yoxdu o zaman,

Gedərdim qonşumuz Ərəstungilə.

 

 

Cib dəsmalı boyda ekran ağ-qara,

Yaxşı göstərirdi, yadımda qalan.

Məni elə bil ki qıdıqlardılar,

Ekranda yazılar görünən andan.

 

 

Elə ki, başlardı qaçdı-qovdular,
Mən daha gülməkdən ölüb-gedirdim.

Daldan təpikatama, qapazvurdular –

Qarnım cırılacaq indi, deyirdim.

 

 

Qolumu çimdiklər, qan çıxarardım,
Saxlaya bilmirdim amma gülüşü.
Ciddi, qaraqabaq Ərəstun hərdən,
Uğunub gedirdi, mənə qoşulub…

 

 

Yenə göstərirlər  o filmi  hərdən,

Televizor rəngli, ekranı yekə.

Baxıram – gülmürəm, bilmirəm nədən…

Mənim özümdədir səbəbi bəlkə.

 

 

On iki ya on üç yaşlı o uşaq,
Hanı? Elə bil ki, gedib həyatdan…

Həmin komediya, gülmürəm ancaq,

Yas tutub içimi elə o vaxtdan…

 

25.11. 2019, Samara