Hər şeyə öyrəşir insan, ilahi,

Elə mən…Öyrəşdim qara, şaxtaya.

Qış ilıq keçəndə  ürək darıxır,

Gəldi-gedər kimi baxıram yaya.

 

 

Orda… Dörd ildən bir orda deyəsən,
Əsil qış olardı –şaxtalı, qarlı.

Bir gün sevinərdik, sabahı günsə,

İliyə işlərdi soyuq, donardıq.

 

 

Nə isti kürk vardı, nə də gödəkçə
Yazın, yayın, qışın çəkməsi birdi.

İçi islanırdı qar üstdə gəzcək,

Yaş corab ayağı gizildədirdi.

 

 

Hamı qısılırdı evdə ocağa,

Yatacaq soyuqdu, nəmi də vardı.

Məktəbə gedəndə əl-üz yumağa

Tezdən yazıq anam su qızdırardı…

 

 

 

Yemi tükənird  mal-qaranın da,
Acdı qarınlrı, yerləri yaşdı.

Hamı acıqlıyrı, qanı qaraydı,
Orada o vaxtlar qış belə qışdı…

 

 

Məni üşüdərdi qarlı şimallar,

Görsəm ekranında televizorun.

Deyirdim mən hara, şimallar hara,
Yurddan çıxmamışdım ömrüm uzunu…

 

 

Hər şeyə öyrəşir,  insan, ilahi,
Öyrəşdim  şimala, şaxtaya mən də.

Dözürsən – gün ayda bir dəfə çıxır,

Dözürsən – ulduz yox göyün üzündə…

 

 

Monqol səhrasına, Sibir düzünə,
Öyrəşib yaşardım bəlkə beləcə.

Çətin iqlim deyil, çətin özüməm,
Bilmirəm özümlə dil tapım necə…

 

31.01. – 01.02. 2020, Samara