Hər şeyə öyrəşir insan, ilahi,

Elə mən…Öyrəşdim qara, şaxtaya.

Qış ilıq keçəndə  ürək darıxır,

Gəldi-gedər kimi baxıram yaya.

—

Orda… Dörd ildən bir orda deyəsən,
Əsil qış olardı –şaxtalı, qarlı.

Bir gün sevinərdik, sabahı günsə,

İliyə işlərdi soyuq, donardıq.

—

Nə isti kürk vardı, nə də gödəkçə
Yazın, yayın, qışın çəkməsi birdi.

İçi islanırdı qar üstdə gəzcək,

Yaş corab ayağı gizildədirdi.

—

Hamı qısılırdı evdə ocağa,

Yatacaq soyuqdu, nəmi də vardı.

Məktəbə gedəndə əl-üz yumağa

Tezdən yazıq anam su qızdırardı…

—

Yemi tükənird  mal-qaranın da,
Acdı qarınlrı, yerləri yaşdı.

Hamı acıqlıydı, qanı qaraydı,
Orada o vaxtlar qış belə qışdı…

—

Məni üşüdərdi qarlı şimallar,

Görsəm ekranında televizorun.

Deyirdim mən hara, şimallar hara,
Yurddan çıxmamışdım ömrüm uzunu…

—

Hər şeyə öyrəşir,  insan, ilahi,
Öyrəşdim  şimala, şaxtaya mən də.

Dözürsən – gün ayda bir dəfə çıxır,

Dözürsən – ulduz yox göyün üzündə…

—

Monqol səhrasına, Sibir düzünə,
Öyrəşib yaşardım bəlkə beləcə.

Çətin iqlim deyil, çətin özüməm,
Bilmirəm özümlə dil tapım necə…

31.01. – 01.02. 2020, Samara