Özgə görürəmsə kədərli baxır,
Mən necə sevinə bilərəm axı?

Özgə görürəmsə gəzir qüssəli,
Mən necə verməyim ona təsəlli?

 

 

Özgə yaş axıtsa yanımda əgər,
Necə ürəyimi sıxmasın kədər?
Ata uşağını görsə ağlayır,

Necə ürəyini almasın ağrı?

 

 

Körpə çığırarsa qorxudan əgər,
Sakitcə oturar anası məgər?

Belə şey mümkün deyil!

Heç zaman mümkün deyil!

 

 

Sevinə bilərmi O Kəs, gülərmi,
Duysa quşcuğazın səsində qəmi,

Görsə zavallını üzür qayğılar,

Görsə bir uşağın ağır dərdi var,

 

 

 

Gəlib oturmazmı yuva yanında,
Quşu ovutmazmı O Kəs bir anda?

Gəlib oturmazmı beşik önündə,

Layla da deməzmi körpə dinəndə?

 

 

O Kəs sevincini hər kəsə verər;
Məsum körpəyə də O Kəs çevrilər;

Dərd çəkən insana dönməyi də var,
Hər  kəsin qəlbində dərdi də duyar.

 

 
Düşünmə ahını yox bilən, duyan,

Düşünmə uzaqsan Yaradanından.

Demə ki, gözündə yaş gilələnməz.

Əgər Yaradanın yaxın deyilsə.

 

 

Ah, o, seincini bizə bağışlar,
Belə dərdimizi dağıtmağı var.

Qüssə qəlbimizdən gedənə qədər,
Yanımızda olar, bizimlə inlər.

 

1784-89-cu illər

İngiliscədən tərcümə

14.03. 2020, Samara

 

On Another’s Sorrow

 

Can I see another’s woe,

And not be in sorrow too?

Can I see another’s grief,

And not seek for kind relief?

 

 

Can I see a falling tear,

And not feel my sorrow’s share?

Can a father see his child

Weep, nor be with sorrow fill’d?

 

 

Can a mother sit and hear

An infant groan, an infant fear?

No, no! never can it be!

Never, never can it be!

 

 

 

 

And can He who smiles on all

Hear the wren with sorrows small,

Hear the small bird’s grief and care,

Hear the woes that infants bear,

 

And not sit beside the nest,

Pouring pity in their breast;

And not sit the cradle near,

Weeping tear on infant’s tear;

 

O Kəs gecə-gündüz çəksə keşik də,

Dura bilərdimi kənar beşikdən?

Belə şey mümkün deyil!

Heç zaman mümkün deyil!

 

 

And not sit both night and day,

Wiping all our tears away?

O, no! never can it be!

Never, never can it be!

 

 

He doth give His joy to all;

He becomes an infant small;

He becomes a man of woe;

He doth feel the sorrow too.

 

 

Think not thou canst sigh a sigh,

And thy Maker is not by;

Think not thou canst weep a tear,

Arid thy Maker is not near.

 

 

O! He gives to us His joy

That our grief He may destroy;

Till our grief is fled and gone

He doth sit by us and moan.