Ağrıyla həmişə atam deyirdi:

“Uşaqlarım mənə oxşamadılar!…”

Biz onun özü tək zirək deyildik,

Həvəssizdik işə, çalışmağa da.

 

 

Güzgü qabağında dayansam haçan,
Atamı görürəm hər dəfə sanki.

Bir azca fərqqlidir, uzundur saçım,
Saqqal sarıdan da bir az fərqliyik.

 

“Qolçomaq” damğası adında vardı,
Əngəli çıxardı saqqalın hökmən.

Dəlləyi üzünü elə vurardı
Ki, saqqal həm vardı, yoxdu saqqal həm…

 

 

Saqqallı…saqqalsız… Atam, oxşarıq,
Tale oxşarlığı aramızda var.

Hərçənd tək yaşadım, yox uşaqlarım,

Qınayam onları, ya məni onlar…

 

 

Dağıldı yığıdğın, ya dağıtdılar,
Ödə, zəhrmara döndü daddığın.

Bunu sənin üçün demişdi Tövrat:

“Ev adamlarıdır insana yağı”.

 

 

Mən də sənin kimi çalışdım hədər,
Düşünüb nə yazdım – yellər apardı.

Zirək olmasam da, axıtmışam tər,

Kimə nə yetişər? Haçan və harda?

 

 

Keçələt kolazın donanma idi,
Sükanı saxlardın sərt, yorulmadan.

Okean gəmisi ya qayıq adi –

Bizi sularında qərq edər zaman.

 

18. 04. 2020, Samara