Adamlar yox, illərdir buranın sakinləri,

Dəniz kimi genişdir, bozumtuldur bu illər,

Dar hücrəyə qısılıb ömür sürür hər biri,
Bu ev belə adlanır: “Əbədiyyətə qədər”.

—

Bax, durubdur beləcə. Qüdrəti yox tərpənə

Elə qalındır onun divarları, nə qədər
Qışqırsan eşidilməz. Dəyişməz qalar yenə,
Yağış ya gün necə də onu döyəcləyələr.

—

Tikilib elə daşdan doğrudanmı bu bina,

Yox onu titrətməyə qasırqğalarda qüdrət?

Bir qocaman dağ kimi təhlükə yoxmu ona,

Ömrü divarlarının sonsuzluq, əbədiyyət?

—

Dönür əbədi daşın parçasına hər girən,
Daşdan çıxıb geriyə dönəni yoxdur görən.

almancadan tərcümə

31.03-01.04. 2022, Samara

==================

Johannes Robert Becher

(1891-1958)

Zuchthaus

Hier leben Menschen nicht, hier leben Jahre.
Grau sind die Jahre und wie Meere weit,
ln engen Zellen leben tausend Jahre.
Das Haus hier heißt: «Zur grauen Ewigkeit».

—

Da steht es nun. Es kann sich nicht bewegen,
So dick sind seine Mauern, daß kein Schrei
Sich hören läßt. Es streift daran der Regen,
Die Sonne streift, ein Streifen Traum vorbei.

—

Ist dieses Haus denn immer noch aus Stein,
Und ist kein Sturm, der es erzittern läßt?!

Und halten diese Mauern ewig fest,
Wie ein Gebirg, und fallen niemals ein?!

Wer eingeht, wird vom ewigen Stein ein Stück
Und kehrt nur selten aus dem Stein zurück.