
Üzbəüz, diz-dizə, ya da yanaşı,
Oturub edəsən söhbəti ancaq.
Elə iki nəfər olarsa – yaxşı,
Yoxsa dil deyəni eşitmir qulaq.
+
Elə iki kəlmə danışan kimi
Cavab verəndə ya soruşulana,
Bir də görürsən ki, yanındakının,
Çevrilib nə vaxtdan üzü o yana.
+
Onun da çox vacib mövzusu vardır,
O da qonşusuyla danışır demə.
“Məni eşidirsən? Fikrin hardadır”?
“Qulağım səndədir, sözünü kəsmə…”
+
Hər kəsin ağzında yarımçıq sözü,
Ürəyi deşilir – yox eşidənsə.
Döyülür əsəblə qonşunun dizi:
“Məni eşitmirsən sən heç deyəsən…”
+
Bir də görürsən ki, qızanda ağzın,
Girib telefona yoldaşın başı.
Dizinə, çiyninə döşəmək azdır —
Bir qapaz salasan başına yaxşı.
+
Şəhərin adamsız sonra yerində,
Gəzib-dolanasan belədən-belə.
Kimsəni görmədən həndəvərində,
Danışasan elə özün-özünlə.
+
Surətinə uyğun, özünə bənzər,
Deyilir yaradıb insanı Tanrı.
Bəlkə də ondandır təkliyimiz də,
Nemətdir, bilinmir qiyməti, qədri.
18. 08. 2022, Samara