Bəlkə məni xırda, çəlimsiz həm də,
Tanrım yaratdı ki, zavallı ölkəm,
Möhtəşəm görünə məinm gözümdə.
Taleyin yükünü səbrlə çəkəm.
—
Mən də yük çəkirdim səbrimi basb,
Nə qədər uşaqdım, ağıldan da kəm.
Mənə bəs edirdi ölkə miqyası,
Başqa bir ölkə də tanmırdım həm.
—
Klaustrafobiya adlı bir azar,
Bir gün xirtdəyimdən yapışdı ancaq.
Kiçildi gözümdə ölkəm, oldu dar,
Evsə ruhu sıxan, incidən bucaq.
—
Böyük çayında da gəmilər üzməz,
Dənizi qapalı – elə adı var,
Hava qıtlığından qaralır nəfəs,
Çünki havaya da yiyə durublar.
—
Daim qulağında Rəhbərin səsi,
Burnunun ucunda yumruğu hər an.
Əzir, əızışdırır hər kəs hər kəsi.
Qapı, pəncərə yox çıxıb qaçasan.
—
Klaustrafob azarı haçan,
Kimdən keçdi mənə — deyə bilmərəm.
Bəlkə iki dünya dar gələn insan,
Zehnimi sarsıtdı, ruhumu da həm?
—
Havası çatmırdı, baş aldı birdən,
Çox gəzib Hələbə gəldi nəhayət,
Adamyeyənlərdən çıxıb əlindən,
Dərisoyanlara ilişdi fəqət…
—
Çırpınıb, çırpışıb çıxdım ölkədən.
Olanım kağızdı — yaxama sancdım,
Hava istəyirdim sinə dolu mən,
Hava nemət idi — mən axı gəncdim.
—
Gəncdim, zəifdim həm… Rusdan o yana,
Getməyə çatmadıiradəm, əzmim.
Buranı yuyurdu üç okeanın
Suları. Qıt olmaz hava, deyirdim.
—
Özü də gözümdə indi kiçilib,
Dünyanı başıma dar edib həm də.
Hər kəsə, hamıya qənim kisilib,
Nə istisi qalıb, havası nə də.
—
Əhali toplanır, avtomatlanır,
Gedir dağıtmağa, qan axıtmağa.
Getmək istəməyən xain adlanır,
Nəfəs çəkməyin də riskdir daha.
—
Qorxuram bundan da qara gün gələr,
Kibrit, duz yığıram, bir az da ərzaq.
Ətraf dəri soyan, adamyeyənlər,
Boyum tək dilim də qısadır ancaq…
02-03. 07. 2022, Samara