Александр Блок
Сытые
Onlar üzürdülər məni nə vaxtdan:
Çiçəklənən zaman bakir arzular,
Qüssə görürdülər yalnız həyatda,
Və ağ çiçəkləri əzirdi onlar.
İndi budur – yemək, qonaq zalında,
Birdən elektrik işığı söndü.
Kübar xanımların, qarıların da,
Zəngin naharları zülmətə döndü.
Vurnuxub gəzirlər, şam gətirirlər,
Sarı dairələr üzləri dəlir.
Dinir fışıltıyla ölü nitqlər,
Güclə hərəkətə beyinlər gəlir.
Belə — tox nə varsa, hiddətə gəlib
Tox, mühüm qarınlar qüssə gəvələr:
Axı təknələri indi çevrilib,
Çürük axurlara düşüb vəlvələ!
İndi bəxtlərinə düşən püşk kasıb:
Zəngin evlərinin sönüb işığı.
Onları bezdirir acın naləsi,
Qırmızı gülüşü özgə bayrağın.
Bitsin ömürləri qoy necə vardır,
Dəymərik, bu toxluq toxunmaz qalar.
Təmiz uşaqlara fəqət ayıbdır,
Bu qədim qüssəni yamsılayalar.
1905
Ruscadan tərcümə
13.04. 2019, Samara
QEYD: Şeir inqilabi hadisələrlə bağlıdır, Blok özü imtiyazlı zümrəyə mənsub olsa da, rəğbəti “əzilənlərin” tərəfindədir.
Александр БЛОК
Сытые
Они давно меня томили:
В разгаре девственной мечты
Они скучали, и не жили,
И мяли белые цветы.
И вот — в столовых и гостиных,
Над грудой рюмок, дам, старух,
Над скукой их обедов чинных —
Свет электрический потух.
К чему-то вносят, ставят свечи,
На лицах — желтые круги,
Шипят пергаментные речи,
С трудом шевелятся мозги.
Так — негодует все, что сыто,
Тоскует сытость важных чрев:
Ведь опрокинуто корыто,
Встревожен их прогнивший хлев!
Теперь им выпал скудный жребий:
Их дом стоит неосвещен,
И жгут им слух мольбы о хлебе
И красный смех чужих знамен!
Пусть доживут свой век привычно —
Нам жаль их сытость разрушать.
Лишь чистым детям — неприлично
Их старой скуке подражать.
