Cahangir Süleymanlıya

 Gəmilər gedərdi bu çayda bir vaxt.

Təmiz, al-yaşıllı göyərtələrdə,

Qəribə adamlar vurnuxardılar,

Qıraqdan baxardıq, heyrət edərdik.

Hər gün saatlarla əsir-yesirdik,

Beş-on qoyun quzu qabağımızda.

Qürub yubanırdı, biz tələsirdik,

Tikan sızıltısı ayağımızda.

Nədənsə axşamlar keçərdi onlar,
Ayın, ulduzların alışan çağı.

Mühərrik səsiylə ürək çırpınar,

Birdən canlanardı Kürün qırağı.

Dünyada nə yaxşı mahnı vardısa,

Həmin gəmilərdə dinərdi hökmən.

Nəğmə yarılanır, dalğalardasa

Davamı, sonuydu coşub səslənən.

Gözdən itərdilər tini burulub,

Sükut bürüyərdi suyun üzünü.

Qayanın üstündə bir az da durub,

Qapıya sürərdik qoyun-quzunu.

Nə səs eşidirdik, nə də rəng seçir,

Nə aya baxırdıq, nə ulduzlara.

Gəmi çıraqları göz vurub keçir,

Ürək qayğılanır, fikir azırdı.

Tələsir, allahın heyvanı bizdən

Yeyin yeriyirdi, cığırı tutub.

Toranlıq bürümüş evlərimizdən,

Süzülən işıqlar hüznlü, tutqun.

Candərdi hürərdi qonşu itləri,

Danlaqla çıxardı valideynlər.

Gördükcə titrəşən siluetləri,

Qüssə işləyərdi iliyə qədər.

Fikirlər çəkirdi ərşə yuxunu,

Uzaq ulduzlartək uzaqdı səhər.

Burda dayanmışdı zaman axını,

Qumlamış gəmilər kimiydi evlər.

16-30 avq. 2010 Ərəbqardaşbəyli