Архив | Июль 2016

КОЛОМБО И ПУТИН: ЧАСЫ ПЕСКОВА И АНАЛИЗЫ МОЧИ

nar

ПУТИН: Лейтенант? Как вы сюда  прошли? Я Пескову велел никого ко мне не пускать!
КОЛОМБО: Сэр, я прошу меня простить, мне очень нужно было задать вам один небольшой вопрос. И мне удалось уговорить господина Пескова. Я очень надеюсь, сэр, что вы не уволите его за это.
ПУТИН: Не волнуйтесь, Коломбо. Я не собираюсь увольнять Пескова. Ни за это, ни за свадьбу, ни за перстень, ни за часы.
КОЛОМБО: Сэр, кстати, я обратил внимание на часы Пескова. Это действительно нечто грандиозное. Ничего подобного даже американские президенты не носят. Я потрясен.
ПУТИН: Коломбо, американские президенты и их пресс-секретари ограничены сроком. А мы служим долго. Я уже забыл, сколько лет нахожусь на посту президента. С Песковым то же самое. А время, лейтенант, деньги. Это же ваша формула, не так ли?
КОЛОМБО: Да, сэр, все верно, американцы так говорят, но имеют в виду не совсем это. Эти часы… Мне надо обязательно рассказать об этом жене. Она все время говорит, что хорошие часы – это украшение мужчины. Я что-то не придавал этому значение. Конечно, такие часы, как у господина Пескова, не может позволить себе даже вся полиция Лос Анджеса.
ПУТИН: Бросьте, лейтенант, такие часы есть у каждого россиянина. Россия страна богатая. А теперь с вашего позволения я продолжу свое занятие.
КОЛОМБО: Сэр. Если не секрет, чем вы занимаетесь. Все эти баночки с какой-то жидкостью… Как это интересно!
ПУТИН: Лейтенант, я изучаю анализы наших спортсмены. Кстати, я бы вас попросил потушить сигару. Знаете, она перебивает запах мочи…

FİRONLUQ İDDİASINDA HEÇ VAXT OLMAMIŞAM, ÖLÜM HAQQINDA İSƏ HƏR GÜN DÜŞÜNÜRƏM…

Məmin salyanlı dostum Cəfər Mehdiyevin bir qohuMu vardı. Bu kişi arvadından-uşağından rəsmən ayrılmışdı, ancaq onlarla bir yerdə, fərdi mülkün bir otağında yaşayırdı. “Xərclərini verirəm”, — deyirdi. Ancaq əlavə edirdi ki, vaxtaşırı pullarını kəsir ya yubadır. “Onları fironluqdan salıram”, — o öz taktikasını belə izah edirdi…

Bir həftə əvvəl mən FB-da yazdım ki, bir “dost” mənim şeirlərimi paylaşır və bu halda baxımların sayı bir neçə dəfə artır. Həmin gündən “dost” daha şeirlərimi paylaşmır, yəqin o da məni “fironluqdan salır”…

               =============================================

Mən doqquz-on yaşımdan şeir yazıram, ancaq əsasən 25, 30 yaşdan sonra yazdığım şeirləri saxlayıram. Və onların heç birini əzbər bilmirəm. Hətta öz şeirini də əzbər bilmək üçün onu gərək vaxtaşırı kiməsə oxuyasan. Mən heç kimə şeir oxumuram. Beş ildə, on ildə çaşıb birinıə şeir oxuyanda tez peşman oluram və hətta utanıram, elə bil ki, birindən beş manat pul istəmisən, verməyib… Bu, çox ağır hissdir… Yaradıcı adamda bəlkə də şöhrət istətyi vacibdir, bəlkə məndə də bu istək var, ya da ən azı gənclikdə olub. Ancaq ləyaqət hissi mənim üçün daha vacibdir, və bu hissi heç vaxt redaksiya qapılarında tapdalatmamışam. Bir neçə dəfə mənim yazılarımı götürüb aparıblar ki, jurnala qoyacaqlar, qəzetə qoyacaqlar, kitab çıxaracaqlar. Heç yerə qoymayıblar, heç nə çıxarmayıblar…

           ==============================================================

Mənim indi 62 yaşım var, payıza çıxsam, 63 olacaq. Mən indiyəcən şeirə, ədəbiyyata peşə kimi baxmamışam. Müəllim olmuşam, zavodda, metroda, kitabxanada işləmişəm. Və yazdığım şeirlərdən, elədiyim çoxlu tərcümələdrən bir qəpik də qazanmamışam. Adım da indiyəcək heç yerdə yoxdur. Ancaq arxayınam ki, mənim bier neçə il əvvəl yazdığım “Kəllə”, “Gəmilər gedərdi bu çayda bir vaxt” «Gözətçi», «Hacının xatirəsinə» şeirləri, bir neçə gün əvvəl yazdığım “Edam” şeiri Azərbaycan dilində yazılmış şeirlərin ən yaxşılarındandır. Və indi bu şerləri üç ya ən çoxu otuz adamın oxumağının məsələyə dəxli yoxdur…

            =========================================================

Mənim şeirlərimə nəinki laqeyd, hətta düşmənçiliyə varan əsəbi münasibət əvvəldən olub.  Bunun səbəbi mürəkkəbdir, ancaq mən bunu qismən izah edə bilərəm. Mən qılıqlı deyiləm, adamlara yovuşmuram, axı bir xoş söz eşitmək üçün gərək iki xoş söz deyəsən. Mən də demirəm…Mən öz yazım haqqında xoş söz eşitmək üçün gərək kiminsə bacarıqsız, səriştəsiz gördüyü bir işi tərifləyəm. Bu məni hara aparardı? Mən indi də FB-da demək olar ki, heç kimin yazısına, qeydinə “layk” qoymuram, bilirəm ki, bu “layk”ın əvəzində o da mənim şeirimi “bəyənəcək”, beləliklə əsil oxucuyla qondarma oxucu qarışacaq. Çexovun bir qəhrəmanının əsil pullarla qəlp pulları qarışdırdığı kimi… Mən istəyirəm ki, mənim şeirimi oxuyan adam üçün mənim xasiyyətimin, hətta ona qarşı münasibətimin fərqi olmasın. Hələlik mənim bir nəfər də belə oxucum yoxdur. Ancaq indi yoxdursa, o demək deyil ki, heç vaxt olmayacaq. Bunun sağlığmda ya məndən sonra olması elə vacib deyil…

                        ===============================================

Bir az qəribə görünsə də, mənim yazılarıma əsəbi və düşmən münasibət ən çox öz nəslimin içində olub. Müxtəlif səbəblərdən. Bəziləri səmimi düşünüblər ki, mən cəfəngiyyatla məşğulam, belə düşünməyə əsasları da olub, çünki mənim məşğuliyyətim heç vaxt qazanc gətirməyib. Bəziləri belə fikirləşiblər: bu bizdən artıq-zaddır? Özünü şairliyə qoyub, qırışmal, biz istəsək, ondan da yaxşı yazarıq… Bəziləri də düşüncələrinə sığışdırmayıblar ki, adlarını titrəyə-titrəyə çəkdikləri insanlardan biri elə onların öz içində də, onların qanıyla, onların soyadıyla doğula bilər…

O ki qaldı mühitə… Mən heç vaxt “ədəbi mühit” deyilən şeyin içində olmamışam. Moskvada oxuyanda tələbələr və aspirantlar arasında istedadlı ədəbiyyatçılarla ünsiyyətim olub. Onlar da məni nədənsə istedadlı sayırdılar, hərçənd yazdıqlarımı oxuya bilməzdilər – dilimizi bilmdədiklərinə görə… İndi hərdən İnternetdə müasir Azərbaycan ədəbiyyatına aid səhifələri açıram və tez də bağlayıram. İndi qürurla şair, “yazar” (!?) adını daşıyanların necə sənətkar olmaqları bir yana qalsın, onların dolğun akademik, hümanitrar təhsilləri yoxdur. Onların əksəriyyəti savadsızdır, ədəbiyyyatda, jurnalistikada isə savadsız adamlar məndə kin və qəzəbdən başqa heç nə doğurmurlar…

                            ==========================================

Samarada isə… Yaxşı ki, Samarada həinki mühit, heç oxucu da yoxdur. Nəticə etibarı ilə mühit də, Oxucu da müəllifi korlaya bilir. Heç xəbərin olmur, bir də görürsən Mühitin, Oxucunun “zövqü”nə və istəyinə uyğun qondarmağa başlamısan…

O ki qaldı “fironluğa…”  Mən yaşda adam fironluq iddiasında olmur. Məın yaşda adam fikirləşir ki, hər gün ölü bilər, ancaq harda basdırılacağını, necə dəfn olunacağını qərara alıb sənədləşdirməyib…Bunu eləmək lazımdır…

Şeirlərin isə belə şeylərdən qorxusu yoxdur. Arxayınam ki, nə qədər Azərbaycan dili var, mənim şeirlərim də yaşayacaq..

   30. 07.2016

Samara

O BAYRAQLARIN SAPINI ÇIXARIB VURASAN ZƏLİMXAN MƏMMƏDLİNİN AĞRIYAN YERİNƏ…

Əgər məndən soruşsalar ki, Azərbaycanı dağıdan adamlardan bir neçəsini göstər, ilk on nəfərin içində Zəlimxan Məmmədlinin adını çəkərdim.

Bu cənab haqqında ətraflı məlumat tapa bilmədim, onu bilirəm ki, ildə bir dıəfə yayın bişhəbişində bu cənab başına əlli-altmış adam yığır və bunlar da Türkiyənin, Azərbaycanın bayraqlarını yellədə-yellədə Gürcüstanda mərəkə düzəldirlər.

Mən gürcü olsaydım, Zəlimxan Məmmədlinin adı gələndə silaha sarılardım. Yaxşı, mən gürcü deyiləm, siz gürcüsünüz, təsəvvür edin ki, bu Zəlimxan Məmmədli gəlib sizin ölkənizdə Türkiyə bayrağını qaldırır. Bu sizə xoş gələr? İndi ayrı cür deyim. Siz gürcü deyilsiniz, azərbaycanlısınız. Gürcülər gəlib yığışırlar Qaxa ya Zaqatalaya, başlayırlar Hollandiyanın ya Vatikanın bayraqlarını yellətməyə. Sizə bu toxunar ya yox?

Bu nadan insan “türk”, “türk” deməklə Azərbaycanı içəridən sarsıtdığını başa düşürmü? Bu insanlar Gütcüstanda “türk şousu” düzəldəndə özləriylə talışları, ləzgiləri, tatları aparırlar ya yox?

Türkiyəyə lazımdırmı onun bayrağını Zəlimxan Məmmədli Gürcünstana aparıb özünə orda kölgəlik eləsin? Türkiyə öz bayrağını özü hara istəyib, ora da sancıb. Zəlimxan Məmmədli öz nəslindən bir nəfərin adını çəksin ki, o adam Türkiyənin zəfərli yürüşlərində iştirak etmiş olsun. Türkiyəyə belə ucuz sevgilər lazımdır? Türkiyə Gürcüstanla münasibətlərini Zəlimxansız yaxşı qura bilər. Zəlimxan Məmmədli ancaq qanqaralıq yarada bilər.

İndi görün bu adamın savad və düşüncə səviyyəsi hardadır. Sitatlar (Yeni Müsavat” qəzetində):

“Gürcüstanda məskunlaşmış soydaşlarımızın siyasi mahiyyət daşıyan problemlərindən danışmaq daha doğru olar”.

Burda Məmmədli cənab etiraf edir ki, azərbaycanlılar Gürcüstanda gəlmədirlər. Gürcü deyərmi ki, “Gürcüstanda mıskunlaşmış gürcülər?”

“Elat qurultayı Gürcüstanın ərazi bütövlüyünün təmini üçün Abxaziya və Cənubi Osetiya ilə Gürcüstan siyasi hakimiyyəti arasında vasitəçilik missiyasını öz üzrərinə götürmək niyyətlindədir”. 

Bilmirsən güləsən ya ağlayasan: ölkəsinin yarısı işğalda, bu, başqa ölkəni bərpa etmək istəyir. Abxaz deyər ki, keçəl çarə bilsə, öz başına elər. Bur də abxazı “separatçı” adlandırmaqla Məmmədli onun anasını söyür, bundan sonra nə vasitəçilik? Sən axı hansı nüfuzla belə bir ağıır məsələdə özünü vasitəçi kimi təqdim edirsən? Özünü dəliliyə qoymusan?

 

“Bu il Türk dünyası və Gürcüstan bir yerdə idi”.

 Bu bəyanatda bir məna varmı? Məna, əlbəttə, yoxdur, çünki yalanda nə məna? Yalanda ancaq məqsəd ola bilər. Hansı türk dünyası? Türkmənlər Türkmənbaşı başda olmaqlıa? Bəlkə çuvaşlar? Gürcüstana qondarma “türk dünyası” lazımdır? Ərdoğanla Gürcüstanın nə gələcəyi?

 

“Ölkə rəhbərlərinin müdrik qərarlar verəcəklərini gözləməkdəyik”.

Nə gözləyirsən? Ölkə rəhbəri müdrik qərarını verdi, Konstitusiyanı dəyişir, ANS-in lisenziyasını alıb soxdu Mirşahinin…

Gözünə… 

“Gələn il Gürcüstanı ətrafında Türk dövlətlərinin çadırları qurulacaq”. 

Gürcüstanın başına kül olub ki, ətrafında türk dövlətləri çadırlar qururlar?

Bilmirsən güləsən ya ağlayasan. Bu nadan insanlar elə bil hansı ölkədə yaşadıqlarını bilmirlər. Bu     insanlar oturduqları budağı baltalayan vəhşiyə bənzəyirlər. Bu adamlar öz vətəndaşları  talışlarla, ləzgilərlə ünsiyyət qura bilmirlər, gedib başqa ölkənin ərazisində çuğulluq edirlər. Bu adamların adekvat olmaqları şübhəlidir, çünki olmayan nüfuzları haqqında təsəvvürləri sağlam adama xas deyil. Bunlar belə nüfuzludurlarsa, niyə siz ölkənizin parlamentinə seçilə bilmirsiniz? Əlli-altımış eycahan adam və iyirmi-otuz bayraqla qüvvə təsəvvürü yaratmaq cəhdi fırıldaqçılığa, avantyuraya oxşayır. Əgər qüvvə həqiqətən də olsaydı, o ancaq dağıdıcılığa yönələrdi.

 

ДВЕ НЕДЕЛИ У АДСКОГО МАНГАЛА

В Джемете темнело рано, уже к восьми часам. А территория комплекса практически не освещалась. Никаких фонарей не было, на площадь и аллею, которые пользуются там как парковка, свет не падал даже из окон, потому что коттеджи, дома и пластиковые домики, в одном из которых жил я, окружены зелеными насаждениями, а многие окна, как у меня,  вовсе выходят на задний двор. И вот картина, которую каждый вечер по несколько раз можно было понаблюдать: от столовой вниз по аллее мимо многочисленных машин идет женщина. У нее в одной руке телефон, которым она освещает свой путь в другой — рулон туалетной бумаги. Она – работник столовой. В столовой две поварихи, две посудомойки. Они, как мне рассказала знающую всю эту кухню в буквальном и переносном смысле слова женщина, живут в одной комнате. Это даже не комната, просто какое-то помещение, приспособленное под жилье. Оно крохотное, в нем четыре кровати. Больше ничего, потому что свободных мест нет совсем. Не только в помещении, но и рядом нет ни душа, такого необходимого в летнее время и при работе на кухне, ни туалета. В туалет и душ они ходят в домик, где живут, кажется, охранники. Им надо преодолеть, а если вечером и ночью – в темноте, примерно триста метров. И с собственным рулоном туалетной бумаги…

У МАНГАЛА

    столовая «У мангала»

В таком же крохотном помещении, в котором адская духота, ютится семья из трех человек. Супруги Саша и Наташа, они официанты, и их дочь Даша. Ей, кажется, тринадцать лет. Она помогает родителям, убирает со столов. Даша девочка смелая. Я заметил, как она в темноте решительным шагом идет то ли в туалет, то ли в освещая свой путь какой-то игрушкой…

МАШИНЫ

Начальник у этих людей – Юсиф Садыхов, который заправляет кафе. Какое у него официальное положение в комплексе – мне не удалось узнать, да и сам не особо интересовался. У этого человека правильного ответа все равно получишь. На визитной карточке, который он в первый день знакомства вручил мне, он обозначил себя как «управляющий». Чистосердечный человек мог бы предположить, что он управляющий всего этого огромного комплекса. Но я не чистосердечный человек. Думаю, он управлял только этой столовой, которую в Интернете один из отдыхавших там людей назвал «тошниловкой».

«У мангала» — так называется столовая Юсифа Садыхова. Адский мангал, у которого я провел две недели….

ГДЕ, КАК И ЗА СКОЛЬКО Я ПРОЖИВАЛ

ПЕРЕД КОМНАТОЙ

Вот комнаты, в одной из которых жил я. Моя – справа, которая без номера. Платил я за нее 2 000 рублей. Уже после моего возвращения Юсиф Садыхов по телефону заявил моему товарищу, что комната на самом деле стоила 3 800 рублей, и якобы это он мне сделал такую большую скидку.

На сайте этого комплекса прейскуранта на эти комнатки я не нашел. Есть цены на двухместные коттеджи.

Цены на проживание: (с человека в сутки)
май 01.06.- 
10.06.
11.06.- 
20.06.
21.06.- 
30.06.
01.07.- 
24.08.
25.08.- 
06.09.
07.09.- 
15.09.
16.09.- 
30.09.
350-450 450 600-700 1000 1100 800 700 500

 

Обратите внимание: с первого июля по 24 августа в этих коттеджах проживание стоит 1100 рублей. Если один занимаешь, получается 2 200. Но это коттедж, а на комнатка которую занимал я. У коттеджа имеется собственная веранда, он сделан, кажется, из кирпича. Мое «бунгало» создано из пластика, в нем постоянно какой-то запах.  Тут еще указано, что уборка – через день, у меня за две недели ни разу уборки не было. Сменили мне постельное  белье только один раз, через десять дней после моей настоятельной просьбы.

В этой комнате окно открывается на задний двор двухэтажного коттеджа. В нем во время моего там пребывания проживало около десяти человек, кажется, две семьи из Петербурга с маленькими детьми. Так что из-за постоянного шума, крика окно открывать было невозможно. 

Главное, никакой скидки Юиф Садыхов мне не мог сделать просто в принципе; к этим комнатам он не имеет никакого отношения. Как мне рассказала работница, эти несколько комнат и двухэтажный коттедж за ними находились в аренде у молодой армянской семьи из Анапы, а теперь армяне выкупили их в собственность. Кстати, главу семьи я сам видел, супруги время от времени приезжают ненадолго.

              ЖИЗНЬ НА 1 (ОДИН) ДОЛЛАР

Это был мой первый за всю свою жизнь «отдых». (Думаю, и последний). Хотелось в Петербург, не решился… У моего товарища оказался знакомый, который несколько раз отдыхал в Джемете и имел близкие приятельские отношения с человеком, имеющим кафе на территории комплекса «Ланги-Анапа». Через этого человека, то есть Юсифа Садыхова и все решили по телефону. Садыхов сказал, что проживание стоит 2 тысячи рублей, питание – около тысячи, он с меня возьмет только четыреста рублей. И как только я оказался в «Ланги-Анапа», в первую очередь мое внимание привлекла огромная вывеска, на которой было написано, что трехразовое питание в кафе «У мангала» стоит 4 00 рублей. То есть Садыхов нам не просто соврал, он совершил откровенно мошеннический ход, заманив меня в свой капкан. Мало того, по телефону он моего товарища заверял, что если меню мне не понравится, я могу заказать то, что хочу…

Надо сказать, что он в первые же минуты нашего знакомства вручил мне свою визитную карточку, которую раскрывала всю ложь хозяина кафе…

ВИЗИТКА 1

ВИЗИТКА 2

Что скрывать, живу я скромно. На еду вынужден тратить, мягко говоря, немного. Но то, что я обычно готовлю себе, по сравнению с тем, что подавалось у Юсифа Садыхова, могло бы сойти за еду из лучших ресторанов. У меня большой опыт ведения домашнего хозяйства, поэтому нисколько не сомневаюсь, что себестоимость моего трехразового питания могла составить не больше одного доллара.

Цена овсяная каша на воде, если крупу купить по оптовой цене, составит не больше рубля. Два бутерброда размером со спичечной коробки с дешевой колбасы – это от силы три рубля. Еще рубль за обслуживание – это будет пять рублей. Обед – не больше двадцати рублей. Одно куриное крыло в лучшем случае, в худшем – два куска куриной печенки весом в тридцать грамм, гарнир из вермишели или из гречки. И суп с лапшой. Без мяса и не на бульоне даже, а на растительном масле. Каждый день примерено через час после обеда расстройство желудка…

«У нас на ужин овощное рагу и то, что осталось с обеда», — говорит официант Наташа из Ставрополя. Она не хочет тратить лишние силы на перечисление того, что осталось с обеда. Эти силы ей надо беречь, чтобы пробежать в темноте несколько сот метров – туалет ведь не рядом, а официанты, думаю, расстройством желудка страдали так же, как и отдыхающие…

(будет продолжено)

 

 

КОЛОМБО И ПУТИН: «МУРКА» — ВЕРШИНА РУССКОЙ КЛАССИКИ

nar

Коломбо: Сэр, я сожалею, что невольно прервал вашу великолепную игру на рояле.
Путин: Не волнуйтесь, лейтенант. Я потом продолжу.
Коломбо: Сэр, я должен сказать, что я потрясен!
Путин: Коломбо, чем вы потрясены на этот раз?
Коломбо: Сэр, этот инструмент… Ничего подобного в Америке я не видел.
Путин: Ничего особенного. Такой инструмент есть у каждого россиянина. Мы страна музыкальная.
Коломбо: Сэр, в этом я нисколько не сомневаюсь. Позвольте спросить: что вы играли?
Путин: «Мурку». Это вершина русской музыкальной классики.
Коломбо: Сэр, почему-то я раньше ее не слышал.
Путин: В Америке плохо знают русскую классическую музыку.
Коломбо: Позвольте с вами не согласиться, сэр. Я, например, люблю Чайковского.
Путин: Чайковский на западе переоценен. К тому же у него была нетрадиционная ориентация.
Коломбо: Сэр, это для меня открытие. Я не знал. Моя жена всегда говорит, что человека невозможно знать со всех сторон. Надо же… Надо мне об этом на досуге подумать…
Путин: Лейтенант, я полагаю, что вы пришили сюда не о музыке говорить.
Коломбо: О да, сэр, вы правы. У меня есть небольшой вопрос. Он не совсем важный, я даже боялся его забыть, поэтому записал…Где-то эта бумага у меня должна быть… Вот, нашел…

27.07.16

ZƏFƏRƏNDUM

Vodevil. Unudulmaz Nəsibə Zeynalova və Bəşir Səfəroğlunun səsləriylə)

 

Mehriban xanım: Ay kişi, bu nə həngamədur, bu nə vurhavurdur. Deyirlər zəfərəndum keçirirsən. Zəfərəndum nə olan şeydir? Birdən təzə arvad alarsan ha! Bağışla, zarafat elədim.

İlham bəy: Arvad, atan akademik, bacın akademik, özün deputat, ancaq savadsız-savadsız danışırsan. Zəfərəndum yox, referendum! Prezidentliyimin vaxtını uzadıram!

Mehriban xanım: Kişi, yəni rus demişkən bezrazmer eləyirsəsən?

İlham bəy: Yox, hələlik yeddi ilə qaldırıram

Mehriban xanım: Yaxşı eləyirsən kişi, bizim üzümüz-gözümüz öyrəşib bu saraylara, başqa yerdə darıxarıq… Kişi bir söz soruşum. Putinin sroku neçə ildir?

İlham bəy: Arvad, öz dilimizdə de. Srok yox, müddət. Putundə altı ildir.

Mehriban xanım: Kişi, bəs indi deyirəm birdən Putin inciyər. Deyər ki, Əlyof mənim qabağıma srok çıxardır. Bağışla, çaşdım. Müddət.

İlham bəy: İncisin də. Gözüm aydın.

Mehriban xanım: Elə demə, Putin sənə böyük qardaş kimidir.

İlham bəy: Arvad, mənim qardaşım-zadım yoxdur. Bunu qulaqlarında sırğa elə. Mənə qardaş lazım olsaydı, atam təşkil elərdi.

Mehriban xanım: Kişi, arvadlar danışanda eşitmişəm, deyirdilər guya İngiltərədə də bu yaxınlarda belə bir zəfərəndum olub. Çaşdım… referendum. Orda da srok artırırdılar? Bağışla, yenə rusca dedim, dilimizə qurban olum, dilim dilimizə yatmır.

İlham bəy: Yox, İngiltərədəki ayrı məsələydi. Orda prezident yoxdur. Orda ömürlük kraliça var.

Mehriban xanım: Kraliça? Kişi, bu elə mənə yaraşan işdir. Ddeyirəm nə yaxşı olardı, məni qoyardın kraliça, özün dincələrdin, gedərdin dənizin qırağına, tay-tuşlarınla domino oynardın…

İlham bəy: Arvad!

Mehriban xanım: Kişi, çaşdım. Təpiyini döymə, udar vurar səni… Zarafat elədim, ürəyinə salma… Kişi, birdən bu xalq zəfərəndumda… referendumda sənin dediyinə boyun qoymadı?

İlham bəy: Necə beyun qoymadı, arvad? Sən nə artıq-əskik danışırsan? Boyun qoymasa, heç bilirsən mən bu xalqa neylərəm?

Mehriban xanım: Neylərsən?

İlham bəy: Necə neylərəm? Salaram dəyənəyin altına, əzib yumşaldaram… zad kimi…şey kimi… Zəfəran ləçəyi kimi!

Mehriban xanım: ( qəhqəhə çəkib gülür) : A kişi, yenə mən deyənə gəldin. Bu oldu əsil zəfərəndum!

 

26.07. 2016

Samara

 

ERMƏNİLƏR MEYDANLARDA

 

площадь  фонтанов

26.07.16.  Samara, Fəvvvarələr meydanı

Bura Samaranın mərkəzi meydanlarından biridir. Futbol üzrə dünya çempionatı ilə əlaqədar olaraq yenidən qurulur. İşi görənlər, şəhərin bütün başqa yerlərində olduğu kimi, ermənilərdir.

Jurnalist adını qanunsuz-əsassız daşıyan Azərbaycan təbliğatçıları, Eynulla Fətullayev başda olmaqla (qalanları, türkün sözü, onun dalındadır) milləti gecə-gündüz inandırmağa çalışırlar ki, ermənilər bu gün-sabah tarix səhnəsindən çıxacaqlar, sürətlə aşılanırlar, Ermənistandan qaçırlar başqa ölkələrə, əsgərləri də Azərbaycn ordusuna könüllü əsir düşürlər.

Ancaq nədənsə dağılan, çürüyən Ermənistan Ağdamdadır, Zəngilandadır, Kəlbəcərdədir, Azərbaycan Qümridə deyil…

Ermənilərin Samaranın küçə və meydanlarında gördükəri işə baxmaq kifayətdir ki, bu millətin yüksək mütəşəkkiliyi, zirəkliyi, iş keyfiyyəti və məhsuldarlığı sənə übut ola. Bu meydandan yüz metr aralı azərbaycanı arvadlar meyvə-tərəvəz satırlar. Kişilər səhər malı gətirir, alverə arvadlar qalırlar. Yaxında ictimai tualet yoxdur, indi özünüz fikirləşin… Arvadlar tərəzi dalında on- on iki saat dayanırlar… Kişilər bu vaxt hardasa nərd atırlar ya da ayrı vacib işlər görürlər…

Əlbəttə, azərbaycanlıların da tikib-quranları var. Ancaq ermənilərlə müqayisədə biz qorxulu dərəcədə geriyik.

Cəlil Məmmədquluzədə həmişə deyirdi ki, ermənilərə baxın, öz geriliyinizi görün, qabağa gedin. Çünki o, erməniləri əvvəlcə Naxçıvanda, sonra Tiflisdə görmüşdü. İki millətin məişəti arasında böyük fərqi görəndə ürəyi yanmışdı. İndi Cəlil Məmmədquluzadə kimi adamların yerini adlarını utanmaz-utanmaz jurnalist qoymuş şərəfsizlər və rəzillər tutublar. Onlar xalqın hesabına maaş alırlar, xalqın hesabına onlara ev tikirlər, onlar da xalqın başını yalanla tovlayırlar ki, guya erməni əsgərləri dəstəylə bizim orduya könüllü əsir düşürlər…

Yalansa, sizin lap… A qurumsaq uşaqları, elədirsə, bzim sütül əsgərlərimizi onlarla, yüzlərlə kim öldürür?

Yalan ayaq tutar, yeriməz. Bunu atalar deyiblər. Yaxşı, müdrik, qeyrətli atalar. Eynulla Fətullayev kimi cüvəllağılar yox. Düşmənə ylan-palanla qalib gəlmək olmaz. Düşmənin qabağında durmaq üçün gərək düşmən qədər və bəlkə daha artıq gücün ola. Bizim gücümüz olsaydı, ermənilər Ağdam məscidini ayaqyolu eləməzdilər – yəni bu, aydın deyil?

Tezliklə bu meydanı ermənilər qurub düzəldəcəklər. İş qurtaran kimi, bizim yekəpər soydaşımız meydanın tinində dükan qoyacaq. Qış girənəcən meyvə satacaq, qış girən kimi isə yolka gətirib tökəcək… Yanındakı köməkçisinə ya arvadına da deyəcək ki, bax, bu meydanı erməni oğraşlar düzəldiblər…

 

26.07.2016

Samara

EDAM

Bilmrəm əvvəli yolun hardadı,

Nə it səsi gəlir, nə işıq yanır.

Zülmət içindəyəm, gecə yarıdır,

Edama gedirəm – təkcə bu aydın.

 

 

Bir nəfər solumda, biri sağımda
Üzləri görünmür, səsləri gəlmir.

Ağır daş asıılb hər ayağımdan,

Dura da bilmirəm bir nəfəs dərəm.

 

 

Bilmirəm bu hökmü mənə kim yazıb,

Hansına görədir günahlarımın.

Edama gedirəm həqir və yazıq,

Cəllad hüzuruna baş aparıram.

 

 

Nə bir it hürüşü, nə də bir çıraq,

Boşluğa, heçliyə atıram addım.

Yubansa, yan ötsə edamın, Allah,

Elə bu zülməti sevib yaşardım!..

 

 

Birdən ayılıram… tərli, yarımcan,

Yuxuymuş işgəncə, yuxuymuş edam!

Çırağı yandırsam, yerisəm ancaq,

Yenə də heçliyə yuvarlanaram…

 

24-25.07.2016

Cemete — Samara

 

 

 

 

 

AY PROFESSOR, OTUR YERİNDƏ…

Əlbəttə, indi Tale Bağırzadə ağır vəziyətdədir, yəni dustaqdır və onun vəziyyətin daha da ağırlaşdırılan hər hansı hərəkətdən çəkinmək yaxşı olardı. Ancaq mən media adamı deyiləm, yazdıqlarım da beş-altı adam arasıında yayılır, ona görə də fikimi açıq deyə bilərəm.

Mənə elə gəlir ki, kütlə, kütlə şüuru ilə manipulyasiyaları məharətlə bacaran Tale Bağırzadə özünü, əlbəttə, millət liderləri sayan adamları da oynatmağı bacarır. Rafiq Tağı bıçaqlanıb öldürüləndə Nardaranda sevinclə camaata “Rafiq Tağı cəhənnmə vasil oldu”, — elan edən dinçinin demokratiyaya, demokratik ruhlu, demokratik düşüncənli insanlara rəğbətinə kim inanar? İndi Tale Bağırzadə iddia edir ki, guya istintaq orqanları ona vəhşicəsinə işgəncə verib ondan Cəmil Həsənli, Əli Kərimli əleyhinə ifadə tələb edirlərmiş. Mən, əlbəttə, vəhşicəsinə işgəncəyə tamamilə inanıram. Ancaq Cəmil Həsənli ya Əli Kərimli məsələsinə inanmıram. Cəmil Həsənlinin rejimə nə ziyanı? Eləcə də Əli Kərimlinin – pasportunu alıblar, oturub evində, Feysbukda yazır-pozur, ondan rejimə heç bir təhlükə yoxdur. Mən Salyan az-çox tnıyıram və buna görə deyə bilərəm ki, o boyda yerdə bəlkə heç əlli nəfər Əli Kərimlinin kim olduğunu bilmir. Ancaq Tale Bağırzadənin öz oyunu var – özünü demokratların işiyə bağlamaqla, o, beynəlxalq təşkilarlatların siyahısna düşməyə, onların müdafisinə nail olmağa alışır – çox sinik, soyuqqqanlı, haqqhesablı bir hərəkət xətti. Cəmil Həsənlinin isə bu cür tora düşməsi, vurnuxması, özünü gülünc eləməsi isə təəssüf doğurür. Adam demək istəyir ki, ay professor, otur yerində…

Ancaq professor söz eşidən deyil. Özü də mənim kimi nüfuzsuz adamdan…

НАДЕЖДА САВЧЕНКО: УКРАИНА ДОЛЖНА ПОБЛАГОДАРИТЬ СТАЛИНА ЗА ГОЛОДОМОР!

nar

«В Украине должна быть диктатура и должен быть диктатор, типа Сталина», — сказала Надежда Савченко. «Кстати, украинцы должны поблагодарить Сталина за голодомор, потому что голод очень сильно оздоравливает организим. Я это в тюрьме поняла. Я же в тюрме голодала. И теперь посмотрите на меня: какая я красивая!» — сказала герой Украины Савченко и добавила: «И умная!»