“Komandir, ayə, vur!” – qışqıran oğlan!

Kimsən, haralısan? Bəs adın nədir?

Ürəyim titrədi eşidən zaman:

“Vur ey, nə durmusan, vur ey, komandir!”

Kasıb balasısan, bilirəm, əsgər,

Bu cəbhə bölgəsi kasıbın yeri.

Bəlkə gecə-gündüz atan tökür tər,

Anan ayağının ətini yeyir.

Biliyin az olub, balın çatmayıb,

Məktəbə girəsən – pullu ya büdcə.

Qoyunu-quzunu atan satmayıb,

Cəbhəyə düşmüsən sən də beləcə.

Səngərdə yeməyin bəlkə də qıtdır,

Bəlkə də kir basır, bəlkə bitin var.

Dağılır paltar da, ayaqqabı da,

Amma qeyrətin var, ləyaqətin var.

“Komandir, ayə, vur! Vur, ay komandir!” –

Ləhcən yapışıqlı, deyişin şirin.

Ədəbi tələffüz qaydalarını,

Elə bu ləhcəylə dəyişək, gəlin.

“Komandir, ayə, vur!” – Əhməd Cavadın,

Yazdığı himndə çatmayan budur.

Çalınsın Üzeyrin cəngisi indi,

Alaylanıb deyək: “Nə durmusan, vur!”

Oğul, düş qabağa, gələk dalınca,

Çox da sıravisən – ləyaqətin var!

General yalançı, nazir yalançı,

Sənin qılınc kimi həqiqətin var.

Bağır kəndçi dili: “Nə durmusan, vur!”

Düşür kürsülərdən söz deyənləri!

Yağı qoşunu tək zərbələ, qovdur,

Ömürlük vəzifə zəbt edənləri.

“Ayə, nə durmusan, vur ey, komandir!” —

Diksinib oyandıq qışqırığından.

Bilmirəm hardansan, ya adın nədir,

Amma tanıyıram səni, Qəhrəman!

25-26 noyabr 2014

Samara