UİLYAM  VORDSVORT

(1770-1850)

     Biz yeddiyik

Önümdə dayanan xırda uşaqdır,

Bilmirsən heç nəfəs alır ya almır.

Ancaq hər əzası həyat yaşadır.

Beləsi nə bilər ölümdən axı.

Kənddə bu qızcığaz  qarşıma çıxdı,

“Səkkiz yaşındayam” – o mənə dedi.

Saçları buruqdu, həm də ki, sıxdı,

Başını bürüyüb kilkələnirdi.

Onda meşə yerin görkəmi vardı,
Baxdım, yabanıydı elə əyni də.

Gözləri ilə bil işıq saçırdı,
Sevindim uşağın gözəlliyindən.

“Balası, e görüm sən mənə indi,
Neçə qardaşın, neçə bacın var?

“Neçəmi? – qız dedi. “Cəmi yeddidir”.

Bir az təəccüblə mənə baxaraq.

“Sən alah, de mənə, onlar hardadır?

Uşaq cavb verdi: Cəmi yeddiyik,

İndi məzarlıqda ikimiz yatır,

İkimiz dənizlə harasa gedib.

“Kilsə həyətində iki qəbirdə,
Yatır qardaşımla bacım nə vaxtdan.

Evimiz kilsənin həndəvərində,
Onlara yaxınıq biz də hər zaman.

“Deyirsən ikiniz məzarlıqdadır,
Dəniz aparıbdır ikinizi də.

Yenə yeddisiniz! Bunu mən axı,
Necə başa düşüm, əziz bala, de!”

Uşaq cavabında belə qayıdıb

Dedi: “yeddi bacı-qardaşıq, ağa.

Kilsə həyətində ikimiz yatır,

Qəbirləri üstdə ucalır ağac”

“Ay balaca xanım, sən həndəvərdə,
Gəzib dolanırsan, sağ-salamatsan.

Deyirsən ikibniz yatır qəbirdə,

Beləsə, yeddi yox, beş olur qalan”.

“Yaşıl məzarları uzaq deyildir”, —

Cavab verdi uşaq, düşünüb bir an.

 “Yanaşı qazılıb bu iki qəbir,
On-on beş addımdır evdən oracan.

“Tez-tez orda corab toxuyuram mən,

Yaylıq da biçirəm orda özümə.

Nəğmə oxuyuram onlara hərdən,
Elə çəmənliyə vurub dizimi.

Bacım Ceyn oldu birinci ölən,
Uzanıb yataqda inildəyrdi.

Tanrıımız qurtardı sonra zülmdən,

Bacım gözlərini yumdu əbədi.

 
Kilsə həyətində indi oyatır o,
Otlar yaş deyilsə əgər çəməndə,
Qardaşım Con ilə gedib biz ora,
Qəbriin oynayırdıq  həndəvərində.

Tez-tez, nəcib ağa, günbatan çağı,
Haha işıqlısa, təmizsə əgər,
Götürüb çörəyi və yavanlığı,
Ordaca oturub şam eləyirəm.

Əgər yer ağ qarla örtülürdüsə,
Gedib sürüşürdüm, qaçırdım orda.

Qardaşım Conun da gəldi növbəsi,
Ceynlə yanaşı yatır məzarda”

Onda neçəsiniz axı” —  dedim mən,
“Göylərə köçübsə əgər ikiniz.

Uşaq cavab verdi fikirləşmədən:

“Ah, cənab, yeddiyik indi yenə biz”.

“Axı ölüb gedib sizdən ikisi!

Ruhları göydədir onların daha”

Nə qədər desəm də, ancaq hədərdi,

Uşaq inamından çətin dönərdi:

Və dedi: “Yeddidir sayımız, ağa!”

1798

İNGİLİSCƏDƏN TƏRCÜMƏ

12-14.08. 2020, Samara

We Are Seven

William Wordsworth — 1770-1850

—A simple child,
That lightly draws its breath,
And feels its life in every limb,
What should it know of death? Читать далее →