«Зачем жалеешь ты о потере записок Байрона? чёрт с ними! слава Богу, что потеряны… Мы знаем Байрона довольно. Видели его на троне славы, видели в мучениях великой души, видели в гробе посреди воскресающей Греции. – Охота тебе видеть его на судне. Толпа жадно читает исповеди, записки etc., потому что в подлости своей радуется унижению высокого, слабостям могущего. При открытии всякой мерзости она в восхищении. Он мал, как мы, он мерзок, как мы! Врёте, подлецы: он и мал и мерзок – не так, как вы – иначе». А.С. Пушкин. Из письма к П.А. Вяземскому, вторая половина ноября 1825 г.

Bu “yazar” (niyə “yazıçı” yox, “yazar”?) xanım üçün nənəsinin rəvayəti elə etibarlı mənbədir ki, Cəlil Məmmədquluzadəyə qarşı çox ciddi ittihamlar irəli sürsün. Bəs bu ittihamlara Cəlil Məmmədqiluzadə necə cavab verməlidir? Kim onun yerinə nənə rəvayətlərini yalana çıxarmalıdır?

Əslində indiki Azırbaycan yazanlarına “yazar” demək yaxşı olar, çünki sonuncu güclü nasirimiz, əsil yazıçımız elə Cəlil Məmmədquluzadə olub. İndi ona hücumların səbəbi də qismən bundadır: özümü sənə çardırmasam da, səni özümə çatdıraram…

Çatdıra bilməzsiz…