Hara, cuhud qızı, gedirsən yeyin,

Səhərə, bilirsən, çox qalıb axı.

Asta get, dağılıb qızıl zəncirin,

Çıxar ayağından indi başmağın.

 +

Bu da körpü! Çuqun məhəccərləri,

Fənər işıqları düşüb parladır;

Üzüldün, onlardan bərk tutub yeri!..

Gəlib çatdın evə — zəng qapıdadır.

 +

Durdu cuhud qızı qapıda səssiz,
Mərmər bütə banzər ağardığından;

Sonra ipi çəkib zəngi çaldı qız…

Kimsə pəncərədən baxdı bu anda!…

 +

Yanaraq qorxudan, gizli ümiddən,

Yuxarı yəhudi qızı boylanır.

Artıqdı yüz ilin bəlkə qəmindən,
Yəqin ki, dəhşəti bu bircə anın.

 +

Qız deyirdi: “Mənim gözəl mələyim,

Sən əvvəlki kimi yenə mənə bax…

Qıyma nahaq yerə məşəqqət çəkim,

Saranı, bil, gözlər od ya da bıçaq…

 +

Atam söylədi ki, Musa qanunu,
Səni sevməyimi edir qadağan edir.

Əziz dost, qorxmadan dinlədim onu,

Çünki eşqin səsi dinirdi bu an.

 +

Zülm arzulayıb məni qarğıdı,

Bəla bıçağını itiləyərək.

Və getdi… Dost, qorun qisasdan indi,

Səni izləyəcək yəqin kölgə tək…

 +

Ata qisasını ağır deyirlər,

Tələs, buralardan qaç yubanmadan!

Soyuq əli altda cəlladın belə,
Pozmayacaq sənə əhdini Saran.

 +

Qaç get!..” Pəncərədən əyilən üzə,

Gözlənilməz işıq düşdü bu zaman.

Və əlcəksiz əldə parladı nəsə,

Cavab – eşidilməz, anlaşılmayan.

 + 

Düşdü ağır nəsə daşların üstə,
Və divar altında ucaldı fəryad;

Son nəfəs dinirdi sanki bu səsdə,
Həm də bir deyildi sönəsi həyat.

 +

Yığılaraq heyrət içində səhər

Kütlə bircə şeu=ydın danışır indi:

Töküb evdə rusun qanını xəncər,

Pəncərə altında qadın meyidi.

1832

ruscadan tərcümə

19-21. 04. 2024, Samara

++++++++++++++++++

МИХАИЛ ЛЕРМОНТОВ

БАЛЛАДА

 

Куда так проворно, жидовка младая!

Час утра, ты знаешь, далек…

Потише, распалась цепочка златая,

И скоро спадет башмачок.

 

Вот мост! вот чугунные влево перилы

Блестят от огня фонарей;

Держись за них крепче, устала, нет силы!…

Вот дом – и звонок у дверей.

 

Безмолвно жидовка у двери стояла,

Как мраморный идол бледна;

Потом, за снурок потянув, постучала..

И кто-то взглянул из окна!…

 

И страхом и тайной надеждой пылая,

Еврейка глаза подняла,

Конечно, ужасней минута такая

Столетий печали была;

Она говорила: «Мой ангел прекрасный!

Взгляни еще раз на меня…

Избавь свою Сару от пытки напрасной,

Избавь от ножа и огня…

 

«Отец мой сказал, что закон Моисея

Любить запрещает тебя.

Мой друг, я внимала отцу не бледнея,

Затем, что внимала любя…

 

«И мне обещал он страданья, мученья,

И нож наточил роковой;

И вышел… Мой друг, берегись его мщенья,

Он будет как тень за тобой…

 

«Отцовского мщенья ужасны удары,

Беги же отсюда скорей!

Тебе не изменят уста твоей Сары

Под хладной рукой палачей.

 

Беги!…» Но на лик, из окна наклоненный,

Блеснул неожиданный свет…

И что-то сверкнуло в руке обнаженной

И мрачен глухой был ответ;

 

И тяжкое что-то на камни упало,

И стон раздался под стеной;

В нем всё улетающей жизнью дышало

И больше, чем жизнью одной!

 

Поутру, толпяся, народ изумленный

Кричал и шептал об одном:

Там в доме был русский, кинжалом пронзенный,

И женщины труп под окном.