F.İ. TYTÇEV

Üzülüb qayğılarla, hər şeydən,

Çiyrinərkən – ürəksə daş qalağı,

Əzir bizi – və həyatın bu çağı,

Fərəhlə ruhumuz coşur birdən.

Bizi olub-çeçən alıb bürüyür,

Atır bir anda o dəhşətli yükü.

Payız çağı belə olur hərdən,

Meşə yalın dayanıb, tarlasa boş,

Daha solğun səma, düzlər daha boz-

Əsərək nəmli, ilıq meh birdən,

Bir zərif yarpağı qovub aparır,

Və könlümüzdə dindirir baharı…

22.09. 1849