F.İ. TYÜTÇEV

Pozulan bədən deyil, ruh pozulub bizim zamanda,

Çəkib əl ümidlərindən, boğulur kədərlə insan.

Can atar o, nura doğru gecənin qaranlığından,

Və yetən zamanda nura qoparır şikayət, üsyan.

İnamın da yoxluğundan qurumuş və həm üzülmş,

Dayanıb durar bu dəm o və heç iştəməz aman da.

Və həm anlayar ki, məhvi elə də uzaq deyilmiş,

Və yanar inamdan ötrü… diləməz fəqət inam da.

Əbədən deməz də əlbət dualarla, göz yaşıyla,

Necə dursa da kədərli qapalı qapı önündə.

“İçəri məni burax da!  Mən iman gətirdim, allah,

Sən özün yetiş xilasa, çəkilib inam gedəndə…”