Masa üstündə güllü nəlbəkidə,
Qoşa şam baş-başa vermiş, alışır.

Məni yaxan, əridən təklikdir,

Qoşa şam od tutub yanır yanaşı.

Yox insaf odda, yox aman odda,

Axır, yuvarlanır ilıq gilələr.

Diksinir kölgələr divarlarda?

Nəfəsimdənmi şölələr titrər?

Düşərsə od cana – dil nalə çəkər,

Çəkərmi nalə dilindən yaxılan?

Axır şam ömrü güllü nəlbəkiyə,

Dil atəşində ölümün yaxını.

Meyli göylərdə bu dil yanğısının,

Uçmağa sanki bu dillər can atır.

Bitirmi ömrü şamın – yanğı sönür?

Ruhunu şamların ya göylər udur?

…Alov axır damarda, qaynar qan,

Sinəmdə od yanar, canım alışar.

Məni kimdir bu səsləyən, çağıran,

Bu nə dildir, bu dil nədən danışır?

Nə nəfəsdir bu sarsıdan ruhu,

Dalğası, zərbi qarsıdər dilimi.

Nə həvəsdir? – bədən axır, uçunur,

Əsir əlim və axtarır qələmi…

Dilindən ot tutub yanır qoşa şam,

Əriyir can, ömür gedir, tükənir.

Göylərə ruhları uçar, qovuşar,

Bəzəyər izlərisə nəlbəkini…

18-23 noyabr 1989, Samara