Sıxlaşırdı adamlar. Titrək əllə sıxaraq,

Çiyinlərindən axan atlas qırçınları sən,

Bilirəm çox astaca pıçıldadın ki, “sabah”

Qızararaq sonra da itib getdi nəzərdən.

Bəs o? Sinəsindəki fərəhli nidalrı,

Boğaraq, əllərini qoynunda daraqladı.

Yorgun gecədən qopan əsrarlı sədalara,

Hay verdi çapıb gedən atların ayaqları.

Bu gecə saatları düşündün nə vaxt ötər,

Odlu kipriklərini yumub uyumadın da.

Körpə, oynaq mələklər və nazənin pərilər,

Uçub başının üstdən, pıçıldalılar: “sabah”.

1860