Архив тегов | Şiralı Bədəlov

ŞİRİN SƏSLƏR: ƏŞRƏF BƏDƏLOV EDİNBURQA GEDİR…

Ərəbqardaşbəyli. Şiralı Bədəlovun həyəti. Talvarın altında xeyli adam var. Qohum-qonşu Şiralı və Rübabə Bədəlovların nəvəsi Əşrəfin Edinburq universitetinə qəbul olunması münasibətilə gözaydınlığına gəlib.

HÜSNİYYƏ: Bağda püssə, gözün aydın.  Şiralı, gözüüz aydın. İsmayılın canıyçın, eşidib o ğədə söönmüşəm ki. Ancağ billəm inanmıyassan

ŞİRALI: Nöş inanmıram aaz?

HÜSNİYYƏ: Xəsyətü billəm də. Urbaba, gözün aydın. Nəvün Əmerkiyə gedir, day bizi bəyənmərsən.

RÜBABƏ (gülür): Bıy, bı dəli olub ey. Nöş bəyəmmirəm aaz? Nəvəm Amerkiya girmiyib, ayrı yerə girib.

HÜSNİYYƏ: İndi gizzəd. Gözüm dəyəcəy? Zəhləm qaçır də xasyətünnən. Nöş gizzədirsən? Ədə, Şiralı, nəvün Əmerkiyə girmiyib?

ŞİRALI: Yo, Amerka döör. Amerkaan yanındadı. Aralarından Kür kimi su axır.

HÜSNİYYƏ. Gəə mən diyən olır də. Sağ-salamat oxuısın.

RAZİYYƏ: Şiralı, Əşrəf Xeyrulla olan yerə gedir?

ŞİRALI: Nə Xeyrulla aaz? Xeyrulla bırda döör bə.

RAZİYYƏ: Bırda hardıydı, ay Şiralı. On ildi üzün görmürüy.

ŞİRALI: Özü gəlmir də. Başı qarışıb kefə. Əşrəf uzağa gedir. Əşrəf gedən yer Şotlandıyadı.

RAZİYYƏ: Sağ-salamat oxusun gəlsin. Xeyrulla gəlmədi (ağlayır)

BAĞDA XALA: Aaz, nöş ağladun? Şiralı, Yavər diyir Əşrəf gedən yerdə kişilər arvad tumanı giyir. Düz diyir?

ŞİRALI: Yavəri də qoyasan bəzəsin. Yox hamam eliyir. Arvad tumanı nədi?

BAĞDA XALA: Ədə Yavər, dimürdün?

YAVƏR: Giyillər. Televizorda görkəzillər. Əməlli-başdı arvad tumanı.

KAİNAT: Əmi, kilt şotlandların qədim geyimidir, indi bayramlarda giyillər.

YAVƏR: Bayramda ya hər nə. Tələbələrə də giydirillər məcburi. Əşrəfə dimişəm bi-iki dəs də biziyçin alıb göndərsin. Mal qabağına gedəndə giyərüy. Onsuz da bu kümət bizi arvada döndərib.

ŞİRALI: Ağız büzənimiz öyün içindiymiş. Hələ çox söz çıxacağ. Bə arvaddar orda nə giyillər?

YAVƏR. Arvaddar heç nə giymillər.

ŞİRALI: Sən day ağ elədün, səə sözüm yoxdı.

ALIHÜSEYN: Şiralı, Yavər zarafat eliyir də, xəsyətin bilmirsən? Şiralı, yadundadı, məə də xaricə göndərirdilər.

ŞİRALI: İndi eşidirəm. Haçan?

ALIHÜSEYN: Ağronomluğı qutaranda, lələ caa, qardaş caa.

ŞİRALI: Bə mən nöş bilmirəm? Bi yerdə quratmamuşuğ?

ALIHÜSEYN: Şiralı, lələ caa, məə tapşırdılar ki, heç kimə dimiyim. Sekretni bi şey idi.

ŞİRALI: Bə nöş gedmədün?

AlIHÜSEYN: Dədəm qoymadı. Didi xarijdə pozularsan.

ŞİRALI: Sən dədüün sözünə baxdun?

ALIHÜSEYN: Baxdım də. Üşşəxaam da didi gedsün səə gözzəmiyəcəm…

ŞİRALI: Diyirsən də, Alseyn, qalmışam məətəl.

HÜSNİYYƏ: Alseyn, Şiralı münkirdi ey, baş qoşma. İsmayılın, Namidin canıyçın, Şiralınlnın işi-gücü elə adam incidməydi. Uşağın xətrinə gəlmişəm, üzünnən zəhləm qaçır.

BAĞDA XALA: Aza, o sənən zarafa eliyir, sən də coşursan. Səən xətrüü çox issiyir Şiralı.

HÜSNİYYƏ: Ay Bağda bacı, mıın issəməyi belənçiydisə, gör issəməsiydi nə təər olardı…

SEYFULLA: Şiralı, diyirəm bərkə bizzə yığışıb gedəy xaricə?

ŞİRALI: Gedməy hasatdı? Xaricə bizi bıraxıllar gedəy? Lap elə bıraxsınnar, sən Zenfiraan qorxısınnan heç kəddən qırağa çıxammirsan.

SEYFULLA: Şiralı, öz aduu məə qoyma. Mən arvaddan qorxan dörəm.

ŞİRALI. Boy, mən səə didim arvaddan qorxursan?

SEYFULLA: Dimədün, ancağ eyham vırdun.

PİRALI: Şiralı, sən bu eyhamları yığışdır. Özün boyda nəvələrün var. Afser nəvün var.

ŞİRALI: Bıy, mıın ürəyi dolıymış ki.

ABBASQULI: Şiralı, mən saba səər tezzən bırığa gedəcəm. Şamun gec olacağsa, mən gedim öydə yiyim.

ŞİRALI: Hara gedirsən? İndi yiməy çəkiləcəy, arağımız da var.

ABBASQULU: Arağ dicəyin bırda içən kimdi ki…

 

20. 08. 2025, Samara

ƏRƏBQARDAŞBƏLİNİN ARVADLARI VƏ KİŞİLƏRİ. 26. TOYLAR: QİSMƏTİN TOYU

Qonşumuz Qismətin toyunun neçənci ildə olduğu yadımda deyil, ancaq bu toya şamaxılı aşıq Məmmədağanın gəldiyinı yaxşı xatırlayıram. Bəlkə də şamaxılı aşıqğı Qismətgilə yaxın olan cəyirli, yəni Şamaxı əsilli süddaşıyan sürücüsü Məmmədağa təklif eləmişdi. O vaxtlar Pənah, Bəylər, Şakir kimi aşıq Məmmədağanın da səs yazılarını vaxtaşırı radio ilə səsləndirirdilər.Yəni tanınmış adam idi. Ancaq aşıq Məmmdağanın o toyda nə oxuduğu, necə oxuduğu, xanəndəsi ilə necə deyişdiyi yadıma gəlmir. Yadıma gələn odur ki, Qismət çox yaxşı, yəqin ki, bahalı bəylik kostyumu geymişdi. Sonralar başqa toylara gedəndə Qismət bəylik kostyumunu geyirdi.

Qismətin toyundan yadımda qalan aşıq Məmmədağanın dümbəkçisidir.Yəni nə balabançılar, nə xanəndə qavalıyla, nə aşığın özü yadımda qalıb. Təkcə tez-tez dümbəyini manqalda qızdırıb qoşa çubuqlarla döyəcləyən dümbəkçini xatırlayıram, özü də yaxşı xatırlayıram. Özü də dümbək çalğısına görə yox, oxuduğuna görə.

Toyun axırına yaxın bəstəboy, arıq bir gənc olan dümbəkçi ayağa durub xanəndədən oxumaq üçün icazə istədi. Xanəndə icazə verdi və balabanın müşayiəti ilə dümbəkçi, bəlkə də Mahur üstündə bir qoşma oxudu. Qoşmanın rədifi “lənət” idi. Yəni hər bəndin axırında  filan şeyə lənət, filan kəsə lənət. O vaxtdan əlli beş-altmış  il keçib, qoşma yadımda deyil, son iki misra yadımdadır və elə qoşmanın canı da bu iki misradadır. Budur həmin misralar:

Arvad küsüb getsə dədəsigilə,

Onu gətirməyə gedənə lənət…

Ingilislərdə belə ifadə var: “steal the show”, yəni şounu, təntənənin “oğurlamaq. Məsələn, zəngin bir məclisə bir məşhur dəvət olunur. O, ulduzdur. Bütün diqqət onda olmalıdır. Birdən bir uşaq bir mahnı oxuyur ya rəqs edir və ulduzu qoyur ölgədə. Qismətin toyunda da dümbəkçi bir ağız oxumağıyla tanınmış aşıq Məmmədağanı qoydu kölgədə. Toydan sonra həftələrlə kənddə elə dümbəkçidən daanışırdılar. Ərəbqardaşbəyli xalqını, xüsusən kişiləri dümbəkçi vokaılı ilə, yəni səsi, oxumaq üslubu və texnikası ilə yox, oxuduğu sözlərlə sarsıtmışdı.

Arvad küsüb getsə dədəsigilə…

Çünki arvadın küsüb getməyi, yəni “acıq eləməyi” bütün Azərbaycanda olduğu kimi Ərəbqardaşbəylidə də aktual idi. Əri tərəfindən döyülən, söyülən və ya qayınanasının, baldızının sıxışdırdığı, gözümçıxdıya saldığı gəlin uşağını atıb ya uşaqlarını da götürüb gedirdi atasıgilə. Beş gün, bir həftə, bir ay qalan olurdu. Sonra dalınca gedib gətirirdilər. Kənddə boşanma olmurdu. Qadının təhsili yox, peşəsi yox – ata evində, qardaş evində haçanacan qalacaqdı? Bəzən ata, qardaş gedəni özü gətirib ərinə təhvil verir, yəni zülm ocağına qaytarırdı. Gətirməyəndə ər ya da onun adamları gərək minnətə gedəydilər. İndi dümbəkçinin oxuduğu sözlər kişiləri elə bil ayıldırdı, başa düşürdülər ki, acıq eləyən arvadın dalınca getməklə “biqiryət” olurlar…

O vaxt yox, sonralar dümbəkçinin “qeyrətli kişi manifesti”nə çevrilmiş sürpriz çıxışına toyxananın və ümumiyyətlə kənd kişilərinin necə reaksiya verdiyini təsəvvür etməyə çalışırdım.

Son iki misra dümbəkçinin ağzından çıxan kimi bizim Şirməmməd cəngənli Məmmədnağının ətli böyrünə dürtmə vurub deyir: “Eşitdün nə didi?” Məmmədnağı gürz kimi ağır yumruğunu Şirməmmədin dizinə endirir: “Necə eşitdün? Gərəy yazzıırıb vurağ traxtırın qabağına…”

Təsəvvür edirdim ki, tay-tuşlarını dolamağa həvəskar olan Şiralı Bədəlov Qismətin toyundan onlara nə toy tutur.

ŞİRALI VƏ ALIHÜSEYN

 — Alseyn, eşitdün də?

 — Nə eşitdim, canciyər?

— İndi özüü qoy biməməzziyə. Qismətin dümməyçisi nə diyirdi?

— Şiralı, mən əldə-ayağda işdiyirdim, heç xəbərim olmıyıb.

— Diyirdi, acıq eləyən arvadın dalıycan gedən kişi döür.

 — Nə diyim, valla, gedən gedir, gedmiyən gedmir…

 — Sən özünnən danış ey. Üşşəxanım acıq eləsə, dalıycan gedəssən?

 — Üşşəxaam nöş acığ eliyir, ay Şiralı?

 — Necə nöş? Döyərsən, söyərsən, eliyər də.

 — Mən arvad döyən dörəm, ay Şiralı…

 — Arvadı hamı döyür, sən nöş döymürsən? Diməli, sən arvaddan qorxursan.

 — Qorxmıram, qardaş caa. Bilirsən, Şiralı, gərəy aradan pərdəə götütmiyəsən.

 — İndi diyirsən Üşşəxamnan səən arunda pərdə var?

— Bə nəə? Qardaş caa var… Saxlamuşuğ…

 — Nə diyim, ay Alseyn, məətəl qalmışam…

 

ŞİRALI VƏ SEYFULLA

  — Seyfulla, eşitdün də, Qismətin dümməyçisi nə oxudı?

 — Nə oxudı? O boyda aşıq qalıb, sən də tutmusan dümməyçidən.

 — Əşş, aşığ heç bildüy nə oxudı? Əsl oxuyan elə dümməyçiymiş. Didi acıq eləyən arvadın dalıycan gedən kişiyə min lənət.

 — İndi mııı məə diməydə məqsədün nədir? Biz elə arvad saxlamuruğ ki, acığ eliyə.

 — Boy, süz nətəər arvad saxlıyırsız?

— Biz arvadı yaxşı saxlyıruğ, arvad öz yerin də bilir, kişinin də yerin.

— İndi birdən Zenfira yerin dəəşiy sadı, onda bə nə?

— Dəəşiy salar, cəzasın alar.

— Pah! Nağayrassan?

— Nağayracam? Qaynar qazanı çırpacam başına.

— Sən lap ağ elədün a. Valla, sən heç qazan çırpana oxşamırsan.  Dərinkə-zad olar. Gərəy Zenfiradan soruşam.

 — Soruş…Özüə xiyalun gedməsin…

++++++++++++++++

ŞİRALI VƏ QİSMƏT

Elə əlgördü günü Şiralı təzəbəyin qoparağını götürür.

— Qismət, xəbərün var kəddə sənnən nə danışıllar?

— Nə danışıllar, Şiralı? Toyda yiməy qıt olub?

 — Yo, yiməydən danışmıllar. Diyillər o dümməyçini Qismət özü oxutdurub.

— Ay toba, əyər məəm xəbərim var. Biz aşığ danışmışuğ, dümməyçi aşığın yanında gəlib.

— Nəblim ey. Camaatdı dı də. Diyillər Qismət o sözzəri Mirzadıyçın oxutdurub. Yanı bəri başdan çatdırıb ki, acığ eliyib gessün, dalucan gələn dörəm.

 — Şiralı, peyğümmər haqqı, xəbərim yoxdı.

— Diyirsən də, Qismət… Ancağ camaatın ağzın yığmağ olmır…

— Şiralı, İmamseyn haqqı…Bıy, ottığımız yerdə işdə düşdüy a…

+++++++++++++

TOYXANANIN DALINDA ARVADLAR

ATKƏ (AĞABİKƏ)

— Bıy, bı nə diyir a? Kül başua! Papağ boydadı, oxudığı sözə bax. Səə kimsinə arvad gələcək ki, acığ da eliyə?…

ƏTLAZ (ATLAS)

 — Mən acığ eliyib gedəm, Adil özün gülliynən vırar. Məə oğədə iisiyir ki, mən Kürün o tayına keçəmiş özün öldürər…

KİÇİK SƏMAYƏ

— Adilin tüəngi var, ay Ətlaz?

ƏTLAZ

Yo, tüəngi yoxdı. Gedib Abasqulıdan alar də… Valla, bı kəddərdə Adil kimi arvad issiyən bi də kişi yoxdı. Məə baxun də, görün arvadı nətəər saxlıyallar…

(ardı var)

19-20. 01. 2025, Samara

 

əvvəli burda

ƏRƏBQARDAŞBƏYLİNİN ARVADLARI VƏ KİŞİLƏRİ. 25. TOYLAR. AŞIQ BƏYLƏR HAQQINDA

ƏRƏBQARDAŞBƏYLİNİN ARVADLARI VƏ KİŞİLƏRİ. 12. ƏKBƏR (III)

MƏN 1 YANVAR 2025

Çoxu o vaxtkı yaşlarına görə gəlin adlandırıla biləcək qadınlar Qardaş və onun ailə üzvləri ilə lap ötəri təmasda olan, lap təsadüfən görüşüb salamlaşan hər kəs haqqında məlumatı dərhal Bağda xalaya çatdırır, o insanlar qara siyahıya düşürdülər. İmanqululardan olan kişilərin də birliyi yaranmışdı, bunlar toy ya yas məclislərinə bir yerdə gəlir, Qardaşın özü və ya ona yaxın adamlar oturan tərəfə çoxmənalı şəkildə baxaraq öz aralarında guya tezliklə həyata keçiriləcək vacib əməliyyatı müzakirə edirdilər.

Heç birinin Qardaşa yaxın getməyə cəsarəti çatmırdı…

Maraqlıdır ki, Əkbərin doğma qardaşı bu dəstədə deyildi. Yavər tayfaçılıqdan uzaq, vicdanlı adam idi. Qardaşının dərdini ləyaqətlə çəkirdi…

Və bu da maraqlıdır ki, imanqululuların dəstəsində mərhum Şirinbala da vardı. Qardaşın doğma qaynı…Heç bir peşə təhsili olmayan, ancaq həmişə hardasa kassir işləyən, pulu, maşını olan Şirinbala güclü arxaya ehtiyac duyur və imanqululuları belə arxa sayırdı.

Mərhum Şirinbalanı xüsusi xatırlatmağımın səbəbi var. Bu, bir az aşağıda bilinəcək.

Əkbərin ölümü icma bağları onsuz da zəif olan kənddə çoxlu çatlar yaratdı. Bir neçə il ərzində toy və yas mərasimləri qarşıdurma meydanına, kin nümayişinə çevrilir. İmanqululularda tayfa rəhbərinin sədr olduğu vaxtdan özlərini kənddə hamıdan üstün göstərmək, boyun-boğazlarından, qulaqlarından asılan qızılla həsəd yaratmaq tələbata çevrilmişdi. İmanqulu Rzayev kolxozdan qazandığı pulları uşaqlarının təhsilinə də qoya bilərdi. Yaxşı təhsil insanı mədəni olmaqdan əlavə, onu təvazölü, başıaşağı elər. İmanqulu Rzayev kolxozun gəlirini qızıla çevirməyi üstün tutmuşdu. Nadan adam isə qızıllananda o qızılı qox, qızıl onu idarə edir… İdarə eləməkdən çox dingildədir, oynadır…

Читать далее

ƏRƏBQARDAŞBƏYLİNİN ARVADLARI VƏ KİŞİLƏRİ: 11. ƏKBƏR (II)

Əgər qarışdırmıramsa, elə dəfn günü, bəlkə də lap dəfn zamanı, zərərçəkən tərəfin mövqeyini keçmiş kolxoz sədri, Bağda xalanın yaxın qohumu İmanqulu Rzayev qarşı tərəfin adamlarına və hökumət nümayəndələrinə elan eləmişdi: Bu, bədbəxt hadisədir, biz Qardaşdan şikayətçi deyilik. Bu mövqeyin Bağda xala ilə necə, nə dərəcədə razılaıdırıldığını deyə bilmirəm. İşin yola qoyulmasında Bağda xalanın bacısı oğlu Bəybalanın da yaxından iştirak etdiyi deyilirdi.

Qardaşın ağsaqqalı, lələmin dili ilə desəm, Qəfər oğlu Səttar idi. Lələm onu belə çağırardı, çünki kənddə bir Səttar da olmuşdu…

Qardaşın milisdə neçə gün ya neçə saat saxlandığını yadımda deyil. Tezliklə bu işə xitam verildi – hansı hüquqi əsaslarla və təsnifatla, deyə bilmərəm.

Qardaşın Əkbəri qəsdən öldürmədiyi şübhəsizdir. Onlar həm yaxın qohum, həm də yaxşı yoldaş idilər. Aralarında heç bir ədavət ola bilməzdi. Əkbərin ölümü bədbəxt hadisə idi, ancaq bu hadisənin detalları da hüquqi cəhətdən çox vacibdir. Deyirdilər ki, guya Qardaş un kisələrinin üstündə yatıbmış, Əkbər qaranlıq dəhlizə girib zarafatla onu qorxutmaq istəyəndə, ayılıb əlindəki silahın tətiyini çəkib. Qardaş yuxulu ikən Əkbərin ona yaxınlaşıb tüfəngini əlindən çəkdiyini də deyirdilər. Guya bu anda Qardaş onu un oğrusu bilib atəş açmışdı… Читать далее

ƏRƏBQARDAŞBƏYLİNİN ARVADLARI VƏ KİŞİLƏRİ. 10. ƏKBƏR (I)

20230721_135628

1963-ilin yay günlərinin birində əlimdə bir yekə tikə çörəyi gəvələyə-gəvələyə Kürün qırağına gedirdim. Kolazdan çıxıb mənimlə qabaq-qabağa gələn adamların biri dayanıb üzünü ciddiləşdirərək dedi: “Xruş dayın o boyda çörəyi yeməyə icazə verib?”

Mən tutuldum. Çünki bilmirdim ki, Xruş dayı kimdir və niyə dədəmin çörəyini yemək üçün ondan icazə almalıyam.

Mənimlə əslində, sonradan başa düşdüyüm kimi, zarafat edən adam Qardaş idi. “Xruş dayı”  SSRİ-nin o vaxtkı rəhbəri Xruşşova deyirdilər.1961-ci ildən ölkədə çörək qıtlığı başlanmışdı. Şəhərlərdə çörək adambaşına talonlarla satılır, adamlar növbəyə gecədən yazılırdılar. Kənd mağazalarında unu adambaşı bölüb satırdılar. Bizim evdə çörək qıtlığı olmayıb. Kişi köhnə qayda ilə qabaqcadan taxıl alıb quyulara vururdu. Satışda un olmayanda dəni məməm daşda çəkirdi. Lələm özü hər həftə Salyana gedir, yəqin ki, tanışlıqla bir sarıq arası çörək alıb gətirirdi. Ancaq elə bizim kəndimizdə çörək korluğu çəkənlər çox idilər. 1963-cü ilin dekabrında elə bu çörək qıtlığından mənfi qəhrəmanı Qardaş olan qanlı faciə törəndi. faciəyə İndiyəcən Yavərin səsi qulaqlarımdadır. Təzə köçdüyümüz evin qabağında ağlaya-ağlaya qışqırırdı: “Əkbər ölüb, ay Cahangir dayı…”

1963-cü il dekabrın 9-u idi…

Qardaşım Süleyman 1963-cü  il dekabrın 1-də əsgər getmişdi. Dekabrın 8-də, hələ üç il xidmət edəcəyi yerə, yəni Qazaxstana çatmamış, onu bir həftə əvvəl yola solmış yola salmış kənd cavanlarından biri, özü donanmada dörd illik əsgərlikdən təzə gəlmiş Əkbər dəfn olunurdu…

O günlər yağırdı. Kəndin palçıqlı yollarında bata-bata gedən adamlar səhər tezdən Mir Cabbarın oğlu Gülağanı əsgərliyə yola salıb Əkbərin dəfninə tələsdilər…

Əkbəri 1963-cü il dekabrın 7-dən 8-ə keçən gecə Qardaş tüfənglə vurmuşdu…

Əkbərin dörd il çəkmiş əsgərliyindən əvvəlki vaxtını xatırlamıram. Əsgərlikdən sonra görərdim. Ölümünə yaxın elə hyətimizdə, nərdivanın yanında durub gətirdiyi qurban ətini məməmgilə verdi – sırıqlının ya da kitelin altından geydiyi matros köynəyi yaxşı yadımdadır. Üzü gülürdü…Ölümündən sonra məməm şəklini böyütdürüb divardan asmışdı…

Читать далее

      PİŞİK

                       

                                                                                                              unudulmaz səslər

Ərəbqardaşbəyli. Cahangir kişinin yurdu. Həyətin qabağnda Raziyə xala qonşusu hardansa gələn Şirali Bədəlovu görür.

— Buy, ay Şiralı, diyəsən Bəkidən gəlirsən?

— Bəkidən gələnə oxşıyıram?

— Paltaurunnan bildim. Kainatgilə gedmişdün? Nətəərdilər?

-Olar yaxşıdılar. Mən bitəər olmuşdum.

-Bitəər nöş olurdun?

— Əşşi, Kainatgildə bir həngamə variydi ki, gəl görəsən.

— Nə həngamə, ay Şiralı? Kainat sakit oğlandı.

— Əşşi, diyirsən də. Kainat pişig saxlıyır.

-Niyaxşı. Pişig öyün yaraşığıdı.

-Əşşi, sən də yaraşığ tapdun. Zəhləm gedir pişiydiən.

-Yox, ay Şiralı. Pişiy olmasa, mən tək qala bilmərəm (ağlamsınır). Hardan götürüb pişiyi?

-Diyir tappuşşuq. Məə görə diyir. Bakıda pişiylər çölə tökülüb ki, tapasan? Yəqin alıb, mənnən gizzədir.    -Bəkıdə pişig satıllar?

-Bəkidə satılmayan şey var?

-Ay Şiralı, Məmməsseyinin həyti doludu pişiynən, Ülügil yığıb aparalar Bəkidə satalar.

-Dinən də Səmayiyə.

-Diyərdim ey, ancağ Məmməsseyinin həytindəki pişiylər oğrudular, satarsan, zöyüş yiyəsi olarsan. Kainat pişiyi neçiyə alıb?

-Məə diyər? İndi öyün böyüyü də, kiçiyi də pişiydi. Ay mını yisin, ay ou yisin. Professora aparacağlar.

-Azarrıyıb?

-Yox, diyillər birdən azarrıyar… Kainat işdən hər saatda zəng eliyir şəkilli telfunnan. Vüsalə gərək pişiyi görkəzə, olmasa Kainat işdiyə bilmir.

-Bəziyirsən ey, Şiralı…

-Nə bəziyirəm? Telfuna şəklin qoyub, iş görəndə də cibindən çıxarıb baxır.

-Tiyatırsan ey, Şiralı. Pərigil nətəərdi?

-Yaxşıdılar. Qonaqlıq eləmişdi.

-Səə görə?

-Nə mən aaz? Dədə-zad yaddan çıxıb. Pişiyin qonaqlığıydı…

-Oyunun olsun, ay Şiralı. Pişig yaxşı pişiydi?

-Pişiyin nə yaxşısı? Gözzərindən bilirsən kimə oxşatdım? Səən qoşun var ey. Adın dimiyəcən, özün bilirsən…

-Ay Şiralı, məə xatıya salma. Heç oynadıb-eləmədün?

— Mən pişig oynadanam? Özü gəldi oturdu qucağımda, issədim götürüb atam yerə, Kainatın xətrinə dəymədim… Mən Kainata diyirdim it saxlasın, sözümə baxmadı. Dədə-babadan bizim həmişə itimiz olub…

— Ay Şiralı, süzün ittərüüz yaman adam tutan olurdu.

— Sən də söz danuşdun. Bizim it kimi tutmışdı?

— Məə tutmuşdu. Qıçımı Qaştan parçalmışdı…

— Yox, hamam eləmişdi. İndi çaşıb ağzın atıb.

— Diyirsən də… Bəki yerində elə pişig yaxşıdı, ay Şiralı. İtin xərci ağırdı.

— İtin nə xərci? Səən qoşun varıydı ey, yeddi-səkkiz it saxlıyırdı. Olara yiməy verirdi? Hürüb-hürüb yorulurdular, səssəri kəsilirdi.

— Yox, ədə, yiməysiz it qalmaz.

-Necə qalmaz? Canı da çıxar… Bıy, pişiyün gəldi. Aaaz, bu səən başua çıxdı ki?

— Ay Şiralı, bı belənçiydi. Başıma çıxır. Neynəy, qoy çıxsın. Bı olmasa, lap bağrlm çatdıyar. Gələn-gedən yoxdı. Day Xeyrulla gəlmədi. Ay Şiralı, diyirəm Xeyrulla gəlməz (ağlayır).

-Diyan ey. Ağlamağ nədi… Geci-tezi gələr. Hara gedsük, axırda bura gəllüy. Darıxdırma özüü. Mən Kainatın pişiyini bəziyirdim ki, kefün açılsın…Sən də ağladun. Ağlama…

28. 11. 2024, Samara

Şiralı Bədəlova həsr

Eynəyim təzələnir,

Qalınlaşır linzalar.

İşığı gözlərimin,

İldən-ilə azalır.

 

Xırdalanır nəhənglər,

Xırdalarsa yoxalır.

Uzağa yetmir nəzər,

Duman alır yaxını.

 

Dan yerini haçandır,

Gözüm görür qürub tək.

Əyilir, haçalanır,

Ağac, işıq, ot, çiçək.

 

Hələ yol var qabaqda,

Əl uzat, ay dost, keçim.

Bircə qaranı ağdan,

Sonacan özüm seçim…

                                   10.02.2010 Samara