sonet
Bayron, necə qüssəli, şirindir həm gə nəğmən!

Astaca incəliyə könülləri kökləyir.

Şəfqət özü möhtəşəm  qüvvə ilə elə bil,

Toxunub rübabına, səsləri bu anda sən,

Yığaraq saxlamısan, qoymamısan ölələr.

Azalmaz sənin həzzin hər şeyi kölgələyən,

Kədərdən: qəmini sən həmişə şölələnən,

Haləyə bürüyürsən, nur saçır sevinc qədər.

Beləcə qızıl aya bulud atarkən örpək,
Füsunkar bir alovla qıraqları qızarar,

Yarılar qara örtük, alışar  kəhraba tək,

Qara mərmərin necə işıqlı xətləri var;

Qu quşu nəğmə deyər axır nəfəsinədək,
Hekayəsindəki qəm ürəyi ovsunlayar.

1814

ingiliscədən tərcümə

03-04. 11. 2021, Samara

=====================

John Keats

To Byron

Sonnet

Byron! how sweetly sad thy melody!

Attuning still the soul to tenderness,

As if soft Pity, with unusual stress,

Had touch’d her plaintive lute, and thou, being by,

Hadst caught the tones, nor suffer’d them to die.

O’ershadowing sorrow doth not make thee less

Delightful: thou thy griefs dost dress

With a bright halo, shining beamily,

As when a cloud the golden moon doth veil,

Its sides are ting’d with a resplendent glow,

Through the dark robe oft amber rays prevail,

And like fair veins in sable marble flow;

Still warble, dying swan! still tell the tale,

The enchanting tale, the tale of pleasing woe.