Biz hələ çox cavanıq ki, bağışlana bizdəki

Sehrləri yox edən.

Çox qocayıq, onunçun  hər birimiz qəm çəkir,
O buradan gedəndən!

 +

Axşam şəfəqi kimi o qala qızarırdı,

Böyükdü – dünya kimi, qədimdi- külək kimi.

Padşah sayıla bilən atanın qızlarıydıq,

Biz şahzadə kimiydik.

 +

Ata – sehrkar idi, ağsaqqal, acıqlı həm,

Sarıdıq onu, biz də acıqlandıq elə ki.

Yığışıb əyilərək kül üstündə hər axşam,

Cadugərlik edərdik.

 +

Buynuzdan biz içirdik qanını cəld maralın,

Nəzərdən keçirirdik qəlbləri zərrəbinlə,

Sevginin olduğuna inana bilənləri,

Gülüb salırdıq ələ.

 +

Gəldi axşam bir dəfə zülmətdən sıyrılaraq,

Şahzadə — üzündə qəm, boz idi əynindəki.

İnamsız danışırdı, amma bizsə onu, ah,
İnamla dinləyirdik.

 +

Pəncərədə dekabr danı sökülmədəydi,
Üfüqlər allanırdı ürkək işıqla hələ.

O, rahat yuxudaydı, o, fərqində deyildi,

Nələr çəkirdik, nələr!

 +

Biz hələ çox cavanıq unudulsun bizdəki,
Sehrləri dağıdan.

Düşmərik indi elə incə eşqə də, çünki

Çox qocayıq biz daha!

1906-1920

 

ruscadan tərcümə

08. 12. 2023, Samara

 +++++++++++++++

Марина ЦВЕТАЕВА

Декабрьская сказка

 

Мы слишком молоды, чтобы простить
Тому, кто в нас развеял чары.
Но, чтоб о нем, ушедшем, не грустить,
Мы слишком стары!

 Был замок розовый, как зимняя заря,
Как мир — большой, как ветер — древний.
Мы были дочери почти царя,
Почти царевны.

 

 

Отец — волшебник был, седой и злой;
Мы, рассердясь, его сковали;
По вечерам, склоняясь над золой,
Мы колдовали;

 

Оленя быстрого из рога пили кровь,
Сердца разглядывали в лупы…
А тот, кто верить мог, что есть любовь,
Казался глупый.

 

 

Однажды вечером пришел из тьмы
Печальный принц в одежде серой.
Он говорил без веры, ах, а мы
Внимали с верой.

 

Рассвет декабрьский глядел в окно,
Алели робким светом дали…
Ему спалось и было все равно,
Что мы страдали!

Мы слишком молоды, чтобы забыть
Того, кто в нас развеял чары.
Но, чтоб опять так нежно полюбить —
Мы слишком стары!