İşığı söndürüb yerinə gircək,

Elə bil dünyanın keçir işığı.

Qatı qaranlıqlar səndən aşağı,
Üstdə nə ulduz var, nə də ki, mələk.

 +

Ürəkli, qorxusuz ola nə qədər,
Duyur qaranlaıqda vahimə insan.

İşıq keçən kimi özün də yoxsan —

Zülmət yoxluğa və ölümə bənzər.

 +

Elə ki, işıqsız vahimələndin,

Yada sal üzləri işıqlıları.

Bir gün qurşağından qonşu bir qarı,
Konfet verdi, yedin, “sağ ol” demədən.

 +

Hamı tərəfindən incidiləndə,

Ağlayıb göz yaşı axıdan zaman,

Səni sığallayb ovudan insan,
Kim idi? Yada sal onu da indi.

 +

Yaxşı yadındadır hər yıxılmağın,
Haraya yetişib qaldıranları
Ancaq unutmusan. İndi onları,
Yada sal, çəkilsin qorxun həm ağrın.

 +

Ananı xatırla, həm də atanı,
Onlar həyat verib sənə ən azı,

Xatırla deyilmiş hər şirin sözü,

Yada sal yaddaşda çoxdan itəni.

 +

Hər üz ulduz kimi parlasa əgər,

Ulduzlu səmaya yuxun dönəcək.

Hər ulduz dalından sənə bir mələk.

Gülümsər, yox olub vahimən gedər

 

03. 01. 2024, Samara