«Gecə öz istədiyim yar ilə, işrətdə idim»

Bu “öz” əvəzliyi Azərbaycan şairləri üçün kənd bənnalarının barı hörəndə  işlətdiyi para kərpic kimidir, misrada heca çatışmayan kimi “öz”ü pərçim eləyirlər. “Hər aşiqə öz istədiyi yarı gözəldir…”

Necə yəni “öz istədiyi”?

Bu, heç.

Deməli, gecə şair ya da şairin lirik qəhrəmanı “öz” istəditi yarı ilə kef eləyirmiş.

“Sanki bir Adəm idim, guşeyi-cənnətdə idim.”

Pardon, Adəm cənnətdə “işrət” eləmirdi, Adəm və Həvva körpə kimi məsum idilər və utanmadan lüt gəzirdilər.

Sonra Vahid bir saniyə əvvəl dediyini təkrar eidr.

“Mən idim, bir də öz istəkli gözəl yarım idi”.

Həmin “öz istəkli yardır”, ancaq indi gözəlləşib.

“Yoxdu əğyar, əgər olsaydı, müsibətdə idim.”

Ömrü boyu qədəşlərlə oturub-duran şair qurumsaq əğyarın əlində qalıb girinc…Əğyar olaymış, vurub Əliağanın ağız-burnunu qanadacaqmış…

“Badə camın mənə canandı verən məclisdə”

Aha! Məclis! Bayaq deyirdi bir özüdür, bir də öz istədiyi yar.

“Bütün ətrafımı almışdı gözəllər səf-səf”.

Gözəllər bir deyil, iki deyil, bir sürüdür, yəni dəstədir, sıra ilə düzülüblər.

“Məst ikən yar ilə bir başqa məhəbbətdə idim.”

Bu misranı hər oxucu ya hər dinləyici öz pozğunluq dırəcəsinə uyğun yoza bilər. Mən Vahidin öz istədiyi yar ilə nə hoqqalar çıxardığını təsəvvür  də eləmək istəmirəm.

Sonra yenə təkrar:

“Həsrətin çəkdiyim öz yarım idi saqi olan”.

Yadınızdadırsa, yuxarıda demişdi ki badəni canan verir. İndi canan saqi statusu alır. Ancaq canan saqilik edirsə, qəzəlxan onunla necə işrətdə olur?

«İndi təsvir elə bax, gör nə qiyamətdə idim!»

Yox, bunu ayıq başla təsəvvür eləmək çətindir…

“Vahidəm, eşqü-məhəbbətlə cahandan getdim…”

Siz bu qəzəldə eşq gördünüz? Gecə yarısı işrət, məclis, badə, saqi… Bu aşiqin dünyadan getmə səbəbini bilmək üçün pataloqoanatom olmaq lazım deyil…

09. 07. 2024, Samara