1.

Bir zaman  od püskürən sinə buz kimi indi!

Ənlikdən alışardı avazımış yanaqlar!

Əkssədası yoran dil susubdur əbədi!

Tərifə öyrəşikli qulaq həmişəlik kar!

2.

Ürək məskən olubsa əgər qüssəyə, dərdə,

Nə dostluq var deməli, nə incə bağlılıq var.

Bənsər sənin taleyin, Mariya, müsibətə,

Yaşadın – sevilmədin, öldün – yox ağlayanlar.

3.

Sevgiyə, Cazibəyə, Ədəbə səslənmirəm,
Biganə və sərt idin, yaş tökmədin bir gilə.

Gəlsin dəlilyinin həqiqi varisləri,

Soyuq qəbrini örtsün Mariyanın çiçəklər.

4.

Bağı gəzib axtaraq hər səfeh çiçəyi də, dərək

Yığaq alaq otunu, görsək meşədə birdən.

Yığaq ancaq xüsusən gicitkəni biz gərək,
Peşman olurdu çünki bir dəfə yaxın gedən.

5.

Mərmərdən büst qoyarıq ölçərək-biçərək biz, ,
Burda Şöhrətsevərlik məzələnər lirada!
Qənimətin üstünə nizəli atılar Qeyz

Nifrət ikrahla onun qəzəbini yatırdar!

EPİTAF

Üzücü saymazlığın yatır qurbanı burda,

Bir vaxt o, kəpənəkdi, şəndi, şölələnirdi.
Olsaydı müdrik əgər, hörməti də olardı,

Və olsaydı xeyirxah, qədri də bilinərdi.

ingiliscədən tərcümə

14-15. 08. 2024.     Samara

QEYD:

Monodi – şəxsin ölümünə həsr edilmiş hüznlü şeir

++++++++++++++

ROBERT BURNS

Monody
ON A LADY (MARIA RIDDELL) FAMED FOR HER CAPRICE

1.
How cold is that bosom which Folly once fired!
How pale is that cheek where the rouge lately glisten’d!
How silent that tongue which the echoes oft tired!
How dull is that ear which to flatt’ry so listen’d!

2.
If sorrow and anguish their exit await,
From friendship and dearest affection remov’d,
How deadly severe, Maria, thy fate!
Thou diedst unwept, as thou livedst unlov’d.

3.
Loves, Graces, and Virtues, I call not on you:
So shy, grave, and distant, ye shed not a tear.
But come, all ye offspring of Folly so true,
And flowers let us cull for Maria’s cold bier!

4.
We’ll search through the garden for each silly flower,
We’ll roam thro’ the forest for each idle weed,
But chiefly the nettle, so typical, shower,
For none e’er approach’d her but rued the rash deed.

5.

We’ll sculpture the marble, we’ll measure the lay;

  Here Vanity strums on her idiot lyre;

There keen Indignation shall dart on his prey,

  Which spurning Contempt shall redeem from his ire.

THE EPITAPH

Here lies, now a prey to insulting neglect,
What once was a butterfly, gay in life’s beam:
Want only of wisdom denied her respect,
Want only of goodness denied her esteem.