Cənnətdən çıxan zaman divar əhəngi  tək ağ,

Adəm dinməz gedirdi, sərt və qaraqabaqdı.

Dəridən önlüyünü zəif əllə sıxaraq,

Uşaq tək ağlayaraq titrəyirdi arvadı.

Dalğalanan sırayla arxasınca gedirdi,

Sayları bilinməyən və cürbəcür heyvanat:

Anlamayaraq nə var, cavanlar şellənirdi,

Qocalara ağırdı qəribə bu səyahət.

Çaşqındı gombul öküz, deyinirdi astadan:

“Zillət…Daim sifətim tər içində… Aha, Ədəm!

Mən alma yeməmişdim bir dəfə yaranandan,

Sarsaq meyvələri də mən heç vaxt yeməmişəm…”

Yavaşca mələyərək yağlı qoç titrəyirdi:

“Qurbana və qazana mənim nəslim gedəcək

Yediyimiz mamırdı, ilan harda, biz harda,

Yeriyəndə həmişə addım atırdıq ürkək.”

Kişnəyirdi azad at, qorxaraq köləlikdən,

Fağır yol gedir keçi, qüssəli mələyirdi.

Xərçənglər hönkürürdü, həm səssiz, həm də bərkdən,

Dovşalar pəncəsiylə gözlərini silirdi.

Pişik hamıdan uca çığırırdı deyəsən:

“Niyə əzab içində  bala doğam mən gərək?!”

Göstəmk ah çəkirdi: “Sən ki, xırdaca şeysən,

Dost, sənin işin deyil mühakimə yürütmək..”

Cənnətdə almaları tamam basıb yeyərək,

İndi meymunlar ancaq atılıb-düşürdülər.

Sarsaqlar inanırdı təzə yurda gələn tək,
Alma yeyə bilərlər istədikləri qədər.

Və qismən razıydılar yırtıcılar bu işdən:

Cənnətdə ot gövşəmək onlarlı bezdirirdi.

Tuthatutlar, pusqular olsa da irəlidə,

Qan  içib ət yeyərlər doyunca onlar indi.

Adəm cərt və acıqlı,  təkəbbürlü və lal-mat,

Titrəyərək uşaq tək arvadı ağlayırdı.

Həndəvərə baxırdı həyəcanla heyvanat,

Vermirdi yağış ara, uzaqlar qapqaraydı…

1910

Rruscadan tərcümə

02-03. 10. 2024, Samara

+++++++++++++++

САША ЧЕРНЫЙ

НЕСПРАВЕДЛИВОСТЬ

 

Адам молчал, сурово, зло и гордо,

Спеша из рая, бледный, как стена.

Передник кожаный зажав в руке нетвердой,

По-детски плакала дрожащая жена…

За ними шло волнующейся лентой

Бесчисленное пестрое зверье:

Резвились юные, не чувствуя момента,

И нехотя плелось угрюмое старье.

Дородный бык мычал в недоуменье:

«Ярмо… Труд в поте морды… О, Эдем!

Я яблок ведь не ел от сотворенья,

И глупых фруктов я вообще не ем…»

Толстяк баран дрожал, тихонько блея:

«Пойдет мой род на жертвы и в очаг!

А мы щипали мох на триста верст от змея

И сладкой кротостью дышал наш каждый шаг…»

Ржал вольный конь, страшась неволи вьючной,

Тоскливо мекала смиренная коза,

Рыдали раки горько и беззвучно,

И зайцы терли лапами глаза.

Но громче всех в тоске визжала кошка:

«За что должна я в муках чад рожать?!»

А крот вздыхал: «Ты маленькая сошка,

Твое ли дело, друг мой, рассуждать…»

Лишь обезьяны весело кричали,—

Почти все яблоки пожрав уже в раю,—

Бродяги верили, что будут без печали

Они их рвать — теперь в ином краю.

И хищники отчасти были рады:

Трава в раю была не по зубам!

Пусть впереди облавы и засады,

Но кровь и мясо, кровь и мясо там!..

Адам молчал, сурово, зло и гордо,

По-детски плакала дрожащая жена.

Зверье тревожно подымало морды.

Лил серый дождь, и даль была черна…

1910