Bakıda bir yaxşı tarzən var, bura bir neçə dəfə gəlib. Mənə deyirdi ki, “müəllim, yazdıqlarınızı həmişə oxuyuram, ancaq bağışlayın ki, “layk” qoya bilmirəm, özünüz başa düşürsünüz…” Mən də dedim ki, oxumağınız elə bəsdir, layk-mayk lazım deyil…

İnsan öz ölkəsində barmağını basıb bəyəndiyi bir sözə “yaxşıdır” deməyə qorxur. Faciə budur, qondarma “Qarabağ” komandasının uduzmağı yox!

İlqar Məmmədov kimi insan türmədədir – faciə budur!

Xədicə İsmayılova tutulub – faciə budur!

Azərbaycanın şərəf və ləyaqətini qondarma, ətlənib-yağlanmış, xalqın malına zəli kimi yapışmış futbol komandaları yox, Xədicə İsmayıl, İlqar Məmmədov kimi insanlar xilas edə bilərlər. Bu insanların şücaəti nümunədir və bu şücaət numunələri bizim üçün mənəviyyət tarixi, yəni, nə gizlədək, bizdə hələlik olmayan tarixi yaradır. Bu kök və bəlkə də indiki gözəllik standartları baxımından yöndəmsiz qadının şücaəti ondan bilinir ki, böyük türməyə çevrilməkdə olan ölkəni çoxdan tərk edə bilərdi. Leyla Yunus da, əri də gedə bilərdilər. Ancaq getmədilər. Ona görə də kimin vətənpərvər, kimin isə vətənsoyan olduğu barədə söhbətlər artıqdır.

Xədicə İsmayıl tutulub – heç kim “faciə!” deyib qışqırmır. Ancaq əsil faciə budur! Heç bir cinatət törətməmiş insanın, özü də qadının zindana salınması ölkədəki deqradasiyanın sarsıdıcı səviyyəsini göstərir. Bu ölkədə, kişilərin hər gözəgəlmli qadın görəndə ağız suyu axıtdığı ölkədə, qadına qarşı zorakılıq normadır – hər gün qadınlar doğranılır, güllələnir, yumruq altında öldürülürlər. Vətəndaşların, ilk növbədə uşaqların, qocaların, qadınların təhlükəsizliyini qorumalı olan dövlət özü qadına qarşı cəzasız zorakılıq nümunəsi göstərir. Faciə budur!

Futbol yarışları yaranan gündən hakimlər səhv edirlər. 1966-cı ildə həmvətənimizim köməyi ilə Almaniya finalda uduzub, indi əksəriyyət bu fikirdədir ki, həmin qol səhvən sayılıb. Bizdə isə Tofiiq Bəhramova heykəl qoyulur. Hakimlər çox vaxt səhvi bilərəkdən eləmirlər. Hakimlik də işdir, hansı işdə səhv olmur? Cərrah bıçağı altında nə qədər insan ölür!

Bizim faciəmiz sayılan ya sayılmayan topda deyil. Faciəmiz odur ki, insanlar öz ölkəsində çağırılmamış qomaq kimi yaşayırlar, fikirləşdiklərini deməyə qorxurlar, buna görə də heç fikirləşmək də istəmirlər və get-gedə qoyuna çevrilirlər… Bulvarda Argentinadan gətirilib əkilmiş əcayib baobabların hörməti Azərbaycan övladlarının hörmtindən çoxdur…

Faciə budur!

13. 12. 2014

Samara