Günlərin bir günü Molla Nəsrəddin düşür qaçqınkom Əli Həsənovun qəbuluna. Salam verib deyir:

• Ağa, bir az kasıblıq üz verib, eşşəyin arpası qurtarıb, arvad da dükana borcludur. Yüz-yüz əlli manat yazıb qol çəksəydin, sənə çox duaçı olardıq.

Əli Həsənov elə oturduğu yerdən Mollaya acıqlı-acıqlı baxıb deyir:

• Molla, sən qaçqınsan?
• Yox, qadan qalım, qaçqın deyiləm.
• Bəlkə köçgünsən?
• Qadan alım, köçgün də deyiləm.

Bunu eşidəndə Əli Həsənov yerində bir az dikəlir.

• A kişi, qaçqın deyilsən, köçgün deyilsən, bəs utanmırsan məndən pul istəyirsən? Mən götürüm yazıq qaçqınların, köçgünlərin pulunu verim sənə ki, yedirdəsən eşşəyinə?

Mollla deyir:

• Ağa, indi mənim də sənə sualım var. Sən qaçqınsan?

• Allah eləməsin, qaçqın deyiləm.

• Bəlkə köçgünsən?

• Köçgün də deyiləm, molla, sözünün canını de.

• Yaxşı, sən qaçqın deyilsən, köçgün deyilsən, bəs niyə qaçqınların, köçgünlərin milyonlarını oğurlayıb balalarına, nəvələrinə xərcləyirsən? Cənab Həsənov, mənim eşşəyim heyvan olsa da, indiyəcən bir adama təpik də atmayıb, sənin nəvəndən min dəfə mərifətlidir…

Mirzə ƏLİL