Amerikada irqi seqreqasiya dövrünə aid filmlərdə küçədə qara (zənci) çəkməsilənə ayaqqabı təmizlətdirmə səhnələrinə çox rast gəlmək olur. Nyu Yorkun ya Çikaqonun bir küçəsində ağ…  yox, centlmen yox, mafiozi hündür kətildə oturub, qara yeniyetmə isə mafiozinin onsuz da parıldayan ayaqqabılarını səylə sürtür. Qara oğlan maraqdan mafioziyə suallar verir, mafiozi də, salyanlılar demişkən, eycahanlıqdan bu suallara ətraflı cavab verir…

Kulis.az saytında (https://kulis.az/xeber/media/baba-veziroglu-o-xalq-yazicisi-menim-olum-fermanimi-imzaladi-musahibe-39630) Baba Vəziroğlu ilə bu yaz çap olunmuş müsahibə mənə belə bir səhnəni xatırlatdı. Bu müsahibədə mafioziyə Baba Vəziroğlu, qara çəkməsilənə isə jurnalist Ulucay Akif bənzəyir. Baba Vəziroğlu haqqında xeyli danışmışıq, həm də Azərbyacnda onu mənsiz də və məndən min dəfə yaxşı tanıyanlar var. Bu Ulucay Akif isə məndə elə təəssür yaratdı ki, valideyinləri ona tərbiyə yox, “tərbiyə minus” veriblər, yəni deyiblər ki, bala, tərbiyə, abır-həya deyilən şeylər yalandır, üzlü ol, sırtıq ol, lazım gələndə əyil, ikiqat ol, şüşədən deyilsən, sınmazsan, işin düşənin ayaqqabısını sil, dilinlə yala, desə öp – öp, istəsə yıxıl altına…

Gəlin müsahibənin lap axırına baxaq:

“…Ümumiyyətlə, qadın göz yaşlarını ciddiyə almaq lazım deyil. Gəl, qadın mövzusunda daha da dərinə getməyək (gülür). (Yəqin Bayıl türməsi yadına düşür — X.X.)

— Yaxşı (mən də gülürəm). Baba müəllim, maraqlı və səmimi cavablarınız üçün təşəkkür edirəm!

Mafiozi gülür, çəkməsilən də… (Mən də gülürəm…)”

Əlbəttə, gülərsən, canın da çıxar… Mahnı var idi: sən də gül… Onu Baba yazmamışdı…

 

“- Neçə eviniz var? Elə tək eviniz budu?

— Yox, evim çoxdu, maşallah. Birini Sovet hökuməti vermişdi, onu kiçik qızıma hədiyyə etmişəm. Sizin sədriniz Anarla qapıbir qonşuluqdadı.

….  Sonra bir ev SSRİ Yazıçılar İttifaqı verdi, düz Hökumət Evinin arxasındakı binada. Sonra özüm-özümə bir yaradıcılıq evi aldım, Səməd Vurğunun heykəlinin yanında. Sonra Prezident mənə bu evi hədiyyə elədi”. 

 

Neçə ev oldu? Saya bildiniz? Sovet hökumətindən şəhərin mərkəzində iki ev alıb, sonra birini də prezident bağışlayıb…

Şəhid ailələrinin yaşadığı yarıuçuq komaları göstərən videoları görməyən var?

  “…mahnı sözləri üçün aldığınız ən yüksək qonorar nə qədər olub? Səmimi deyin.

— Ən yüksək 100 min manat olub”.

Bir mahnı mətni üçün 10o min manat alan adama əhalisinn səksən faizi kasıb ya dilənçi halda yaşayan ölkənin höküməti niyə üç ev bağışlayır? Bu necə ölkədir? Daha, doğrusu, ölkədirmi? Heç bir əxlaq və hüquq norması işləməyən, mafiyanın hərlədiyi ərazi deyilmi? Mənim keçmiş şagirdimin igid oğlu Şahlar özünü vətən uğrundamı qurban verdi ya bu şərəfsiz və abırsız adamın harın həyatı naminə öldü?

Özünün dediyinə görə, min beş yüz mahnıya mətn yazmış Baba milyonlarla pul qazanıb, bu pulu keşlə alıb və əlbəttə, dövlət xəzinəsinə bir qəpik də vergi ödəməyib. Gərək vergii cinayətinə görə ömrünü havayı aldığı evlərdə yox, Kürdəxanıda keçirə…

“- Bəs, bağ eviniz yoxdu?

— Var. İsmayıllının Buynuz kəndində ikimərtəbəli, böyük, geniş həyətli bir evim var.

— Bakıda yoxdu bağ eviniz?

— Bilirsən, Bakı mənim təbiətimə uyğun deyil. Düzdü, Bakıda çoxlu torpaq sahələrim var, amma Bakı bağlarını sevmirəm. İstirahətimi Buynuz kəndində eləyirəm. Amma Şuşanı görəndən sonra İsmayıllı da adama Kürdəmir kimi görünür (gülür)”

 Diqqət edin: “Bakıda çoxlu torpaq sahələrim var…” Bakıda torpağın qiymətini bilənlər bəlkə bu mafiozinin sərvətinin miqyasını təsəvvür edə bilərlər. Hacı Zeynalaabdindən kasib olmayan bu adama hökumət üç ev verir…

Mən Azərbaycandan doqquzuncu ildir ki, çıxmışam və yəqin ki, bir də oranı görmərəm. Ucuz yollar bağlıdır, hava yolu mənlik deyil, orda qalmağa yerim də yox… Anamdan sonra gedib görməyə adam da qalmayıb… Əslində bu cümlə belə olmalıdır: məni görmək istəyən adam qalmayıb…

Bir şey də var: ölkəni (şərti ölkə, əslində ölkə deyil) Baba Vəziroğlu kimilər basıb-bürüməsəydilər, yəqin ki, gedərdim. Anam ölənəcən ölkə mənim üçün vətənliyini saxlayırdı. Sonra itirdi. Deputatlar, polislər, məhkəmələr, məmurlar, tamadalar, zurnaçılar, gitaraçılar, vampir doktorlar, Səməd Vurğun, Leyla Əliyevanın ruscadan tərcümə olunmuş şeiri salınmış dərsliklər, Anar, Rəşad Məcid, Baba Vəziroğlu…

Mənə elə gəlir ki, anarların, babaların, elçinlərin, Ramizrövşənlərin iştirakı ilə yaranmış mədəni-mənəvi rəzalət polis-DTX əsarətindən qorxuludur. Polis əsarəti müqavimət doğura bilər, insanların ən azı bir qismində şəxsi ləyaqət hissini oyada bilər. Bayağılığa, zövqsüzlüyə, tamada, gitaraçı, dümbəkçi səvyyəsinin təzyiqinə  isə insanların əksəriyyətində müqavimət immuniteti yoxdur, professor adı daşıyan ahıl cənab da eycahanlıqdan Baba Vəziroğlunun, məzmunu abırsız, qrammatikası başayaq, leksikası küçə çəkməsiləni səviyyəsində msralarını zümzümə edir. Baxırsan, qəşəng qadın, ya gənc qız. Ağzını açır – qulaqlarını tutub qaçmaq istəyirsən. Çünki dünən gördüyü teleşoudan danışır, özünü şou aparıcısına oxşatmağa çalışır…

Qoy məni vurub öldürsünlər: niyə ailənin gözünün ağı-qarası tək oğul torpaq uğrunda ölməlidir? Onun azad etdiyi torpaq Baba kimilərinə çatacaq. Onun valideynlərnin torpağöı isə yalnız, Hamlet sayağı desək, uzağı onun özünü, ürəkləri parçalanmış valideynlərini, bacı-qardaşlarını basdırmağa bəs elər…

“Bakıda çoxlu torpaq sahələrim var, amma Bakı bağlarını sevmirəm. İstirahətimi Buynuz kəndində eləyirəm. Amma Şuşanı görəndən sonra İsmayıllı da adama Kürdəmir kimi görünür (gülür).”

Gördünüz? Bugün-sabah, əgər artıq almayıbsa, Baba Şuşada da torpaq alar. Əslində niyə alır ki?  Prezident bağışlayacaq. Mənim kəndçim Şahların qanının axdığı torpağı…

Bir dəfə bir felyoton yazmışdım: guya Əliyevlər yığışırlar Londonun məkəzindəki evlərindən birinin eyvanına, növbə ilə ya hamısı birdən tüpürürlər eyvanın altından keçən ingilislərin başına…

İngilislərin başına, yəqin ki, hələlik tüpürmürlər. Anncaq azərbauycanııların başına, üzünə, ləyaqətinə tüpürürlər.

Müharibə gedə-gedə Ramiz Rövşənə ikinci evi bağışlamaq vətəndaşlara tüpürmək deyil?

Baba Vəziroğluya üç ev vermək nədir?
Müharibə gedə-gedə Sabir Rüstəmxanlının donuzsifət  arvadının döşünə Şöhrət ordeni taxmaq nədir?

Yadınıza slıram ki, şəhidlərin doxsan faizindən çoxu yalnız dəmir medallarla təltif olunub. Hətta qaniçən Stalində əsgərinə ordeni əsirgəmirdi.

Milli Qəəhrəman adı 2-ci Qarabağ müharibəsində bir nəfərə də verilməyib!

Baba Vəziroğlular ölkəni hərləyir və meydan sulayırlar. Anarlar, çingizlər, babalar, ramizrövşənlər ölkəni liman yavaxanasına döndəriblər…

Babanın kabinetinin fotosuna baxın. Diqqətinizi mafiozinin divardan asılmış portretinə yönəldin.

Necədir?

Eh, götürəsən bir vedrə rəngi, tökəsən bu portreti yadradanın, yerli Rafaelin başına…

Siz fikirləşirdiniz ki, öndərin və oğlunun portretlərini görəcəksiniz?

Mafiya filmləri görməmisiniz?

Kabintlərində divardan həmişə özlərinin parad portreti asılır…

20. 09. 2023, Samara