Döyən yox qapını, susub telefon,

Nə kağız məktub var, nə elektron.

Kimsə yox çağırsam, səsimə gələ,

Nəfəsim titrətməz yarpağı belə.

Qüssə qəlbi didər, divarlar sıxar,

Ancaq həvəs də yox qapıdan çıxam.

Otaqda təkəmsə, küçədə yadam,

Nə üzüm tanınar, nə də ki adım.

Hara baxaramsa – mən tanıyanlar,

Məni nə tanıyan, nə dindirən var.

Adımı görmürəm kitab rəfində,

Özgə kitablardır dörd tərəfimdə.

Dörd yol ayrıcında durub huylayam,

Girəm İnternetə, hay quqllayam –

Çıxar adaşlarım, soyaddaşlarım,

Mənim adım çıxmaz. Soyuq daşlara

Gəzib məzarlıqda nə qədər baxam –

Yoxam bu heçlikdə, burda da yoxam.

Daş altda yaşıdlar, məndən uşaqlar,

Burda adım yoxdur, burda yerim var.

Daşlar arasında indi yıxılsam,

Başıma yığılar nə qədər insan.

Nəfəsim oyanmaz nəfəslərindən,

Torpağa qoyulub örtülərəm mən,

Kitab oxunmamış örtülən kimi.

Nə adım bilinər, nə də kimliyim…

28-30 aprel 2011 Samara