İndi xəbər verim oxucuma mən
O “millət rəhbəri” Rəsulzadədən;
Toplamış məscidə müsəlmanları,
Yağlı vədələrə tutmuş onları;
Deyir: “Türkiyəni çağıraq gərək,
Bizə kömək olsun, qılınc çəkərək,
Parlasın ədalət, mehri-hürriyyət,
Ucalsın göylərə şəfəqi-millət!..”
— Şarlatan
— Afərin
— Rəhbərə bir bax!..
— Vətəni yadlara bunlar satacaq!..
— Bir dayan!
— Nə dedin?
— O bir xaindir,
Sözünün pərdəsi millətdir, dindir…
Məscidi doldurur haray, qışqırıq,
Qarğış, hədələmə, söyüş, fışqırıq.
Mədənlər övladı cəsur bir insan
Yerindən sıçrayıb, danışır alan:
— “Ay rəhbər!” bəri vax! Çox
Lovğalanma
Çoşub, dəniz kimi heç dalğalanma!
Burnunu görürük bu pərdələrdən;
Ağzın köpüklənir danışanda sən.
Süzüb gözlərini, qaşını çatma,
Ölkəni aldadıb, yadlara satma!
Yetər danışdığın millət adından,
Millət yuvasında ölür acından!
Bu yurdu talayan, dağıdan da siz,
Bugün- sabahlıqdır səadətiniz!”
Qoçular bürüyür bizim yoldaşı,
Kəsirlər xəncərlə düşünən başı,
Qoyulur köhnə bir divar üstünə…
Hörmət o yoldaşa, nifrət o günə!
……………………………………………………………
Ağır fikirlərə dalmış Şaumyan,
Xəyalı göyləri hey yara-yara,
Əlvida söyləyir qaranlıqlara…
xeyrulla xayal 