Архив тегов | erotik şeirlər

MOLLA PƏNAH VAQİFİN ŞEİRLƏRİ HƏM MİN «BİR GECƏ»DİR, HƏM «DEKAMERON»DUR…

“Bizdə “Min bir gecə” yoxdur, “Dekameron” yoxdur deyib gileylənənlərin Molla Pənah Vaqifdən xəbərləri yoxdur ya da elə məktəb dərsliklərinə salınan şeirlərini oxuyublar, onları da ixtisarla. Heç şübhə yoxdur ki, vəzir olan vaxtlar və bəlkə ondan da əvvəl klassikimiz vaxtını çox yaxşı keçirib. Bəlkə də əxlaq, mənəviyyat mücahidləri buna görə Vaqifi qınayar və hətta onun yaradıcılığını haram sayarlar. Ancaq bir şey var ki, Vaqifin gözəl xanımlarla yaxşı vaxt keçirməyi bizim poeziyamızı və bədii dilimizi gözəl şeirlərlə zənginləşdirib. Və dahi Sabir istisna olmaqla, Vaqifdən sonra azərbaycanlıların o böyüklükddə şairi yetişməyib.

Mənə universitetdə Vaqif yaradıcılığından mühazirə oxuyan müəllim – təəssüf ki, adını unutmuşam, qiyabiçi müəlliminin adını öyrənincə sessiya bitir…) – deyirdi ki, Vaqifin “Yoxdur” rədifli qoşması xanın hərmxanasına kəndlərdə qız axtarışı ilə bağlıdır. Təxminən belə deyirdi. Mən Vaqifin qoşmalarını oxuduqca görürəm ki, Vaqif də vaxtını boş keçirmirmiş. Və sovet dövürünün bir lətifəsində olduğu kimi, Vaqifi qadın bəlkə də dövlət işlərindən çox düşündürürmüş. Hər halda şeirlərindən görünür ki, Vaqifin xətri daim, türkün məsəli, arvad istəyir. Özü də hər cür arvad yox.
“Xublar arığından yarımaq оlmaz,
igidin h
əmdəmi gərək çağ оla.”

Yəni xanım ətli-canlı olmalıdır.

“Bir mayabud gərək, baldırı yоğun,
S
ərasər ət basa dizin, tоpuğun,
Əl dəyəndə dura buğunbabuğun
Titr
əyə, quyruqdan çоx yumşaq оla.”

Bu bəndin tərcüməyə, izaha, şərhə ehtiyacı yoxdur. Bu bənddə məni heyran eləyən Vaqifin dil ustalığıdır. Dil ustalığıdır. Kim bu qazaxlı kimi yaza bilər? Heç kim! Anatomik terminlərdən, bədən üzvlərinin adlarından, qaba kişi ehtirasının açq-saçıq ifadəsindən bu dörd misrada ipək zərifliyi duyulur…

Əhsən!

Və qızın yaşana şairin tələbi:

“Ya оn üç, ya оn dörd, оn bеş yaşında,
N
ə оndan böyükrək, nə uşaq оla.”

Kimsə Vaqifi, açıq desək, pedofil də adlandıra bilər. Ancaq unutmayaq ki, bu şeir hardasa on səkkizinci əsrin ortalarında yazılıb. Vaqifin şeirində göstərilən yaş o dövr üçün qeyri-leqal deyil.

Molla Pənahın istəyi də, ilham mənbəyi də, şübhəsiz ki, gənc xanımlardır. Qoşmanın birində onun istəklərinə uyğun yaş on səkkiz kimi göstərir. Ancaq Vaqif bir şeirində yetkin yaşlı xanımla sevişməyin məziyyətlərini tərənnüm edir. Hələ dünənə qədər ədəbiyyatda yetkin qadınlara “Balzak yaşlı” deyirdilər. İndi İnternetdə otuz-beş qırx yaşlı qadınları aid edilən “məture” sözü populyardır. Vaqifin də “Əksilməz” rədifli qoşması belə bir qadın haqqındadır.

“Bir gözəl ki, şirin оla binadan,
Yüz il gеtsə оnun dadı əksilməz.”

Yəni gözəl hər yaşda gözəldir. Yüz yaşda da. Əlbətttə, Vaqif xeyli şişirdir. Yüz çoxdur. Yüz yaşa qədər hansı gözəl yaşayır…
“Təzəliyi, köhnəliyi bir оlur,
Gövhər tək qiymətdə adı əksilməz.”

Nəzərə alsaq ki, qoşmalarının çoxunda Vaqon 13-18 yaşlıları istəyir, yəqin ki, yüz yaşlı deyəndə uzağı otuz yaşlını nəzərdə tutur.

“Gözəllikdən düşməz hеç əsilzada,
Günbəgün qaməti dönər şümşada,
Mеhrü məhəbbəti оlur ziyada,
Еtibarı, еtiqadı əksilməz.”

Kim bilir, bəlkə də doğrudan da vurulduğu yaşlı xanıma belə təriflər deməklə şair onu “bişirir”. Bəlkə də o xanım elə, Məşədi İbad demişkən, min cavana dəyərmiş…

Ancaq şeirin bəzi yerlərində zəif pərdələnmiş kinayə və yaxud zarafat var.

Nə qədər ki, yüzə yеtirsə yaşı,
Ta ki, həkdən düşə, titrəyə başı,
Gеnə can almağa gözilə qaşı,
Qəmzəsinin hеç cəlladı əksilməz.”

Yəni ki, xanım gücdən düşüb, başı əsir,  ancaq nazı, qəmzəsi öz işindədir…

“Vaqif, istər isən görəsən ləzzət,
Gəl sеv bir dərd bilən, əhli-məhəbbət.
Növcavanlar sеvən hеç оlmaz rahət,
Gеcə-gündüz hеç fəryadı əksilməz.”

İndi nə biləsən… Bəlkə bu şeiri Vaqif saç-saqqalı ağaran vaxt yazıb. Yəni on üç-on dörd yaşlılarla eşqbazlıq mümkün olmayanda. Əlbəttə, cavan arvadın tələbləri var. Əfəlləmiş kişi bu tələbləri ödəməyəndə, üstüörtülü hüquqi dillə desək, problem yaranır. Bunu Sədi Şirazinin “Gülüstan”ını və ya Dekameronu oxuyanlar yaxşı bilirlər…

Yəqin bu şeiri yazanda Vaqif ah çəkib deyirmiş: “Heyf, cavanlıq…”

Qoşmalarından görünür ki, Molla Pənahın cavanlığı Molla Nəsrəddinin cavanlığlndan fəqli olaraq, fıştırıqlı keçib…

11. 10. 2025, Samara

MOLLA PƏNAH VAQİFİN GÜLMƏLİ ŞEİRLƏRİ. «İKİSİNƏ DƏ»

Molla Pənah Vaqif, bizim böyük və istəkli şairimiz bəzən elə şeylər yazır ki, adam utandığından gözüyumulu oxumaq istəyir.

“Səhər-səhər həsrət ilən gəzirdim,
Cüt qoşa nar gördüm iki sinədə.”

Görünür, klassikimiz çox temperamentli kişi, ayıb olar deyə “qızğın” demirəm. Elə səhər tezdən gözü xanımların sinəsini alıb. Narları sayır… Cüt qoşa… Yaxşı ki, salyanlılar şeir oxuyan olmurlar, oxusaydılar, deyərdilər: “Ala, bu qazaxlı nə yazır…” Salyanlılar şeir oxumurlar, salyanlılar Marksın «Kapital», Leninin «Materializm və empriokritisizim» əsərlərini oxuyurlar…

Dalına (qoşmanın) baxaq.
“Birisi qız idi, birisi gəlin,
Can qurban eylərəm ikisinə də.”

Bu qoşmanı yəqin klassikimiz müəllim olanda yox, vəzir olanda yazıb. Müəllimdə bu bilicik hardandı ki, uzaqdan hansı xanımın qız, hansının gəlin olduğunu təyin edə. Şübhə yoxdur ki, bunu yazan bilikli və təcrübəli ekspertdir…

Nikulin “Qafqaz əsiri” filmində mahnı oxuyur: “Əgər mən sultan olsaydım, üç arvadım olardı…”

A kişi nə sultan, sən elə Qarabağ xanının vəziri olsaydın, bəsindi…
“Gəlin bulaqda əl-üzünu yuyur,
Qız deyin gəl gedək, həriflər duyur”.

Qız gəlindən həyalı və həssas imiş, görür ki, şair şor gözünü dikib onların sinəsinə…
“Belə gözəl sevən əldənmi qoyur,
Can qurban eylərəm ikisinə də.”

İkisinə də! Məşədi İbadı qınayırdıq. Məşədi İbad dükançı idi. Molla Pənah müəllim, sonra saray vəziri… “İkisinə də…”
“Gəlnin dodağıdır Təbrizin məti”

Nə bildi?
“Əlli-altmış tümən qızın qiyməti”

Məşədi İbad təkcə Tarixi-Nadiri oxumurmuş, kişi yəqin ki, Vaqifin şeirlərini oxuyurmuş… Əlli-altmış tümən görəsən manatla nə qədər eləyərdi?

Molla Pənah isə gözlərini xanımların sinəsindən çəkmir.
“Gəlinin yaxası polad iynəli,
Qızın yaxasıdır çarpaz düyməli.”

Bu bəndlərdə şiddətli erotizm və hətta, salyanlılar demişkən, ayıbçılıq olsa da, oynaqlıq var, az-çox şeiriyyət var. Ancaq başı yəqin eşqbazlığa qarışdığandan şeiri bitirməyi Vaqif elə bil şagidlərindən birinə ya da nökərinə tapşırıb, o da yarıtmayıb.
Kababım olaydı, közüm olaydı,
Yar yanında ötkün sözüm olaydı,
Vaqif deyir: iki gözüm olaydı,
Baxaydım bunların ikisinə də.

Biirnci beyt, əlbəttə, cəfəngdir. İikinci beyt isə daha cəfəngdir. Bayaqdan gözləri xanımların sinəsində, indi deyir “iki gözüm olaydı”…

Məşədi İbada gülürük, çünki Məşədi aldadılıb gülünc vəziyyətə düşür və Sənəmə qane olur. Ancaq Qarabağ xanının vəziri “ikisinə də” deyirdisə, yəqin ki, istədiyi kimi olardı…

09. 10. 2025, Samara

MOLLA PƏNAH VAQİFİN GÜLMƏLİ ŞEİRLƏRİ. «GÖRƏYDİM»

Mollah Pənah Vaqifin “Görəydim” qoşmasına, necə deyərlər, hətta bişmiş toyuğun gülməyi gələr.

“Çox zamandır, yarın həsrətindəyəm,
Gələydi, bir onu barı görəydim”.

Çox maraqlıdır: yar hara gedib? Yəni sevgililərin münasibəti o qədər azaddır ki, xanım istəyəndə gedir, istəyəndə gəlir? Bir məşhur sovet filmində bu barədə deyyilirdi: “Vısokiye, vısokiye otnoşeniya!” Yəni necə də ali münasibətdir!”

Bəzi ölkələrdə açıq nikahlar da olur. Bizdən iraq…
“Bülbül tək fəryadım çıxdı fələkə”.

İndi mən üzümü tutram  milli akademiyanın zoologiya institunun əməkdaşlarına, bütün qazaxlılara, bütün quşbazlara və başqa bazlara  və hətta prezident adminstrasiyasına: Bülbül, bir ovuca yerləşən quş fəryad eləyir? Fəryadı eləyər yaralı şir, pələng, uzağı qartal … Bilmirəm canavar fəryad eləyər ya eləməz, ancaq bülbülün nəğməsinə “fəryad” deyən adam ya bülbülü tanımır ya fəryadın nə olduğunu bilmir.
Cənnət iyli gülüzarı görəydim.”

Deməli Molla Pənahın sevgilisinin üzü gülə bənzəyir, özündən də cənnət iyi gəlir.

Kalassikimiz elə bil ki, cənnətdə ən-azı beş-altı ay yaşayıb. İyi burnundan getmir…
Dalı (qoşmanın) çox maraqlıdır.
“Basaydı üzümə gül ayağını,
Öpəydim üzünü, həm dodağını”

Deyəsən, bizim klassik sado-mazoxist oyunlarını sevirmiş. “Ayağını üzümə qoy…”

Bu da bizim molla…

Sonrası da18+ dur. Erotika get-gedə sərhədini genişləndirir…
“Gah açaydım ağ sinənin bağını,
Qoynundakı qoşa narı görəydim.”

“Gah alaydım gərdənini qucağa,
Gah üzüm sürtəydim zülfə, buxağa”.
Gah da oturaydım qabaq-qabağa,
Danışaydı, xoş göftarı görəydim.”

Bu hara gedib çıxdı? Xanımın yiyəsi yoxdur?
“Yar məndən kəsməzdi belə aranı,
Bu qoymayan kimdir, barı, görəydim.”

Yəqin ortada əğyar var. Niyə bu qoşmada Vaqif əğyardan bir söz demir, çox maraqlıdır. Axı deyə bilərdi: “O dəyyusu, o əğyarı görəydim”…
“Vaqifəm, hicrandır mənim məhşərim,
Gecə-gündüz canan olmuş əzbərim,
Kərəm eyləyibən gəlsə dilbərim,
Kəsilirmi ahu zarı görəydim?”

Əslində sondakı misrada “ahu-zarım” olmalıdır, çünki bəndin birinci misrasında müəllif özünü birinci şəxsdə adlandırır: “Vaqifəm”. Ancaq qafiyə xatirinə “m”-nı atır…

Ancaq razılaşın ki, qoşmanın əvvəli çox gülməlidir, sonra erotika başlanır, gülmək adama ayıb gəlir…

Yaxşı ki, klassiklərimizin vaxtında mobil rabitə olmayıb, İnternet olmayıb, bunların çıxarmadıqları hoqqa qalmazdı…

08. 10. 2025, Samara

MOLLA PƏNAH VAQİFİN GÜLMƏLİ ŞEİRLƏRİ. «EYLƏRƏM»

Molla Pənah Vaqifin çox gülməli şeirlərindən biri “Eyləyəm” rədifli qoşmadır. Bu şeir gülməli olmaqdan əlavə klassimiz haqqında bir institut dolusu ədəbiyyat tarixçilərindən çox şey deyir.

“Harda gördüm bir şux, kaman qaşlını,
İstərəm canımı qurban eyləyəm.”

Hörmətli oxucu yəqin başa düşür ki, “canımı qurban eyləyəm” evfemizimdir, əslində məlum məsələdir ki, kaman qaşlı gözəllə qazaxlı klassik nə eləmək istəyir. Bunu açıb-ağartmayaq…
“Tutam zülfün ucun, dönəm başına,
Bağrımı oduna büryan eyləyəm.”

Bu beyti oxuyanda kimi gülmək tutmursa, onda yumor hissi yoxdur! Təsəvvür edin ki, Vaqif kaman qaşlı bir qız ya gəlin görən kimi cumub yapışır saçının ucundan! Şuluq uşaqlar pişiyin quyruğundan yapışan kimi…
“Mən bilirəm qədrin sərxoş cavanın,
Həlqə-həlqə zülfün, tər zənəxdanın.”

Yəqin xanımlar Qazax tərəfdə Vaqifin vaxtında içirlərmiş…

Dalı (qoşmanın) cəfəngdir.
Bu gül əndamlının sərvi — rəvanın,
Durum yerişinə seyran eyləyəm.

Şair ağına-bozuna baxmır, qafiyə xatirinə qrammatikaya tüpürür, təsirlik halı yönlük halla əvəsz edir: “yerişinə seyran…”

“Mən onun dərdinə oldum mübtəla”

Onun nə dərdi var ki?
“Şəmi xiyalıma o verir ziya”

Başa düşdünüz? Mən – yox. Xəyal şəmdirsə, işığı niyə kaman qaşlıdan alır?
“Xublardan ki, mənə gəlsə hər bəla,
İstəməm ona mən dərman eyləyəm.”

Bunu Füzuli deməmişdimi? Və bu cür yöndəmsiz yox, gözəl demişdi…

“Xublara vermişəm din-imanımı”

Xublara – qazaxlı klassik yenə keçdi farscaya… Dinini, imanını verdi…
“Şövkətü-şanımı, adü-sanımı”

“adü-san”  — belə qondarma izafətləri indiyəcən qəzəlçilər işlədirlər. “ad-san” deyəndə heca sayı düzəlmir…
“Cəllad tək gözləri alsa canımı,
Namərdəm mən əgər aman eyləyəm.”

Burda klassik özünü lap dolaşdırıb. Nə demək istəyib? Demək istəyib ki, “gül əndamlı onun canını alsa da, aman, mərhəmət istəməz, aman diləməz. Ancaq qoşma “eyləməz” rədifi üzərində qurulub.  Belə çıxır ki, can alan Vaqifdir, güləndamlıya aman eləməz…

Vallah, ədəbiyyatdakı indiki dərəbəyliyin, tülkübəyliyin əsasını elə bizim hörmətli klassiklərimiz qoyiblar…
Sonda Vaqif, yəqin ki, güləndamlıya verdiyi “dini, imanı” geri alaraq Allaha müraciət edir.
“Vaqifə rəhm eylə bari, ilahi,
Agah et dərdimdən ol üzü mahi”

Yəni Allahdan xahiş edir ki, onun dərdini ayüzlüyə xəbər versin. Yeri gəlmişkən, bizim klassikləri, hətta indiki tülkübəyləri oxusan, belə düşünmək olar ki, Azərbaycandakı qızların hər ikisindən biri ay üzlü imiş. Bəs indi niyə yoxdur? Bəlkə pambıq, tütün, DDT qızlarımızı korladı?
“Qədəm basıb bizə gəlsin nagahi”

On səkkizinci əsrdə yəqin ay üzlü xanımlar hər kişiyə də olmasa, şeir yazan, “adü-san” çıxarmış kişilərə qonaq gedirlərmiş….
“Bir gecə mən onu mehman eylərəm.”

Bu misradan ağlınız nə kəsir? Bir gecəlik…Yəni siğə eləyəcək? Mən əvvəldə oxuyanda ki, Vaqif gördüyü xanımın saçının ucundan yapışırmış, başa düşmüşdüm ki, bu iş ilə qurtaracaq…

“Mehman eylərəm… bir gecə…”

06. 10. 2025 Samara

MOLLA PƏNAH VAQİFİN GÜLMƏLİ ŞEİRLƏRİ. «AĞ GƏLİN»

Molla Pənah Vaqifin gülməli şeirlərindən biri də “Ağ gəlin” rədifli qoşmadır. Əvvəlcə deməliyəm ki, möhtərəm şairlərimizin subay qıza yox, məhz gəlinə sevgi şeirləri və hətta erotik sayıla biləcək şeirlər həsr etməsi və nə vaxtında, nə də indi bu mətnlərin heç bir dava-şava doğurmaması  xeyli təəccüblüdür. Axı məsələ ciddidir: sən durub kiminsə gəlininə sevgi şeiri həsr edirsən, yəni onunla eşqbazlıq edirsən. Elə “Sarı gəlin” mahnısını götürək. Deyir ki, “səni mənə verməzlər”. Qırışmal, xalq götürsün evinin gəlinini versin sənə? Sən kefli-zadsan?..

İndi baxaq Molla Pənahın qoşmasına. Təkrar edirəm ki, mənim Mollah Pənaha hörmətim çox böyükdür. Məhəbbətim də.

“Dərdin məni heyvalara döndərdi”

Burda heca ölçüsü işi korlayıb, “məni heyvaya döndərdi” olmalıdır, yəni “rəngim saraldı”, heca çatmadığından Molla Pənah yazıb “heyvalara”. Və bu özü gülməlidir.
“Ey saçları siyah, üzü ağ gəlin!
Ta ki, gördüm cəmalının şöləsin,
Əridi bağrımda tamam yağ, gəlin!”

Niyə Vaqif “qara” yox, “siyah” deyir, başa düşmək çətindir. Bəlkə savadlı görünmək üçün. Bilmirəm, ancaq “qara” hətta rəvanlığına görə bu misrada “siyah”dan yaxşıdır.

Üçüncü misraya diqqətlə baxın: şair yarının “camalını”, yəni gözəlliyini görür. Konkret desək, üzünü. Başqa yerlərini yəqin görə bilməzdi. Yadda saxlayaq: şair gözəlin üzünü görür, yəni üz açıqdır.

Üçüncü bənd belə başlayır:
“Nə olur, üzündən niqab alasan”.

Yəni gəlinin üzündə niqab var, hə? Bəs bayaq nə deyirdi?
“Sənin həsrətini vilayət çəkər,
Qəmzən yayı dəyər, məlalət çəkər”.

Həsrəti vilayət çəkər, Bəs “məlaləti”? Məlaləti də vilayət çəkər? Yəni “qəmzə yayı” bütün vilayətə dəyər? Qəmzənin yayı dəyər ya oxu?
“Hüsnün eylər aya, günə lağ, gəlin!”

Vallah,, bunu nəinki böyük şairə, bunu heç balaca, laaaap balaca şairə də yaraşdırmaq olmaz. “Hüsnün aya, günə lağ eylər…”

Vallah, adam xəcalət çəkir. O mələklər kimi…
“Mənim könlüm sənin ilən şad olur,
Sən eylərsən damağımı çağ, gəlin!”

Aha! Deməli dördüncü bəndə keçənəcən şair xalqın gəliniylə aranı düzəldib, gəlin niqabını atıb və hoqqa çıxarıbsa, şairin “damağını çağ eləyib…”
“Bəlalərdən səni saxlasın xuda”

Bir-iki bənd şeirə aldanıb niqabını (yəqin ki, təkcə niqabını yox) çıxaran gəlini xuda, yəni Allah, “bəlalərdən” necə saxlasın?

“Xəstə Vaqif ölsə, başına fəda,
Təki olsun sənin canın sağ, gəlin!”

Şeyx Nəsrullah Şeyx Əhmədə nə deyirdi? Deyirdi, Əhməd, mən xəstəyəm, mən eşq xəstəsiyəm…

Molla Pənahın da xəstəliyi, görünür, elə o xəstəlikdən olub…

 

03. 10. 2015, Samara

QASIM BƏY ZAKİRİN GÜLMƏLİ ŞEİRLƏRİ. «QUZU QYRUĞU TƏK NAZİKÜ YUMŞAQ»…

Qasım bəy Zakirin çox gülməli şeirlərindən biri “gərək” rədifli qoşmadır. Bu əsərində Qasım bəy qadın gözəlliyi üzrə kompotent ekspert kimi çıxış edir. Və gözəliyin əlamətlərini bir-bir sadalayır. Onun fikrincə, gözəl gərək “əvvəl aşiqinə mehriban, başqalarına biganə ola”.  Yəni Əliağa Vahidin gözəlləri kimi gündə bir əğyarla gəzməyə.

 Şeirin ikinci bəndi 18 yaşa çatmamışlar üçün deyil!

“Gözəlin büllur tək gərək bədəni”.

Bilinir ki, Qasım bəy çox tələbkardır. Hərçənd “büllur tək” deyəndə şairin konkret nəyi nəzərdə tutduğunu bilmək olmur: bədənin ağlığı? Büllur kimi sürüşkənliyə qədər hamar olmağı?
“Eyləyə özünə heyran görəni”.

Burda Qasım bəy cızıqdan çıxır. Necə yəni “görəni heyran eləyə”? Gözəl çılpaq gəzməlidir? Biz bilirik ki, müsəlman qadının bədənini heç əri də görmür… Qasım bəy hansı gözəldən danışır?
“Yarlı-yaraşıqlı boyu, gərdəni,
Nə uzun, nə gödək, miyanə gərək”.

Gödəyi Qasım bəy gözəl saymır, bunu başa düşdük. Bəs ucaboylu niyə gözəl deyil? Niyə gərək gözəl “miyanə”, yəni ortaboylu ola? Çünki “miyanə” rədifdir?
“Ənbər xəcil ola zülfü buyindən”
Yəni gözəin saçları ətirli olmalıdır…

“Canlar təzələnə göftüguyindən.
Sözünün hər biri dürdanə gərək.”

Yəni gərək gözəlin danışığından canlar təzələnə, hər sözü inci ola. Yəni Qasım bəy deyən gözəl Ərəstun, Əflatun kimi müdrik olmalıdır…

Dalı (qoşmanın) çox ziddiyətli və hətta mən deyərdim ki, cinayət tərkiblidir. Özünüz baxın:
“Mərifətdə kamil, sinndə uşaq”

Qasım bəy gözəli Əflatun, daha doğrusu Platon kmi ağıllı görmək istəsə də, onun uşaq yaşda olmağını istəyir. Vallah, mən olmayam, ola ayrı adam, burda pedofillik görər… Buna gərək hüquqşünaslar baxalar…

“Quzu quyruğu tək nazikü yumşaq.
Lərzə verə cismi hər yanə gərək.”

Mən başa düşürəm bu Qasım bəy nə demək istəyir, ancaq açıb deyə bilmirəm. Sonra yapışarlar yaxamdan ki, Qasım bəy demişdi-demişdi, sən niyə bilməyənə də bildirirsən…

Quzu quyruğu kimi yumşaq... Vallah, köhnə kişilərimiz qurman olublar…

İndi baxaq qoşmanın son bəndinə.

“Zakir, nə yamandır halı dünyanın,
Əskik olmaz qalmaqalı dünyanın”

Bu iki misranın gözəllərin yuxarıda sadalanan tərifləri ilə nə əlaqəsi var? Qalmaqal əskik olmur…Əlbəttə, əskik olmaz. Sən az yaşlı, ağ bədəni quyruq kimi yumşaq olan gözəl istəyəndə hardan əskik olar…

Adını da bəy qoyub…

 

19. 09. 2025, Samara

ƏHMƏD CAVAD KAZUSU. «ATILAN OXLARDAN ÇIX GƏL ZİYANSIZ…O TƏMİZ QANINA QURBAN OLDUĞUM…»

Vikipediyada “Qurban olduğum” rədifli dörd şeir var. Yaşca ən qədimi, yəqin ki, 19-cu əsrdə yaşamış Məlikballı Qurbana məxsusdur. Qoşmanın keyfiyyəti haqqında son beyt tam təsəvvür yaradır.

Cənnət heyvasını qoyub döşünə,
Təzəcə narına qurban olduğum.”

Bizim erotik və hətta erotik olmayan bayatılarda, qoşmalarda qadının sinəsindəkilər bir meyvəyə bənzədilir, adətən nara. Məlikballı isə sinədəkinin qoşa olduğunu nəzərə alıb. Hər birini ayrı-ayrı meyvəyə bənzədir: yəni biri heyvadır, biri nardır... (Vallah, bizim millətdən nə hoqqa desən çıxar…)

Yəqin pozğun adam olub. Hə? Yaşadığı vaxt məlum olmayan Gülalı Məmməd də erotoman olub və bunu gizlətməyib.

“Gülalı Məmmədəm, qadan alayım,
Ölməyəyim, qol boynuna salayım…”

Məəttəl qalırsan: millətin gözünün qabağında arvadı qucaqlamaq istəyir, özü də yəqin özgə arvadıdır… Cavanlar bunu oxuyub nümunə götürsələr, nə günə qalarıq! Bizim dəyərlərimiz məhv olub getməzmi?!

Bunlarla işimiz yoxdur. 60-cı illərin ortalarında Müşfiqin əvvəllər məlum olmayan şeirləri üzə çıxıb çap olundu, guya bəziləri arvadının dəftərindəymiş. Bu şeirlərin nə dərəcədə orijinal olduğunu, onlara kənar müdaxilənin olub-olmadığını mütəxəssislər deyə bilərlər. Yadımdadır ki, elə o vaxt Zeynəb Xanlarova Müşfiqə aid edilən qoşmanı Mİrzə Hüseyn segahı üstündə oxuyur, sonra keçirdi “Aylı gecə, sərin küləy”ə…

Müşfiqin qoşması, əlbəttə, Əhməd Cavadın sayıqlamalarıın tayı deyil, mübtəda, xəbər yerindədir. Ancaq yalnız bir ifadəni ciddi istedadın göstəricisi saymaq olar: “Qaçqın ədasına…” Gözəl deyilib…  Müşfiq həm də sübut edib ki, ənənəvi dispozisiyanı – yar-əğyar – məsələsini təzə dillə təsvir edə bilir. Müşfiq Seyid Əzim kimi demir ki, “Bağ içrə gəzib yarımı əğyar ilə gördüm”. Müşfiq belə deyir:

“Yoхsa özgəsinə üzünü tutmuş,
Yеni sеvdasına qurban olduğum?”

Burda estetika və etika var, eləmi? Ancaq bu günün alabic, internetə baxıb pozulmuş oxucusu deyər ki, bu necə adammış, sevgilisi “özgəsinə üz tutub”, bu onun “yeni sevdasına” özünü qurban eləyir. Bu, xəstədir? bu, kukolddur?

Qoşmada maraqlı ayrı heç nə yoxdur. Dolaşıqlıqlar isə çoxdur.

“Ayrılıq oduna könül dayanmaz.
Еşq oduna yanan bir daha yanmaz”.

Bu iki misranın arasında məna əlaqəsin varmı? Biri o birini izah edirmi, tamamlayırmı? Ya biri o birinə ziddir?

Ancaq toylarda oxumaq üçün belə qoşmaların əvəzi yoxdur. Özü də gənc Zeynəb oxuya, atılıb düə-düşə, sinəsində də iki müxtəlif meyvə yellənə…

Keçək Əhməd Cavada. Əhməd Cavadın şeiri 1916-cı ildə Batumda yazılıb.

Haşiyə çıxım. Vikipediyada Əhməd Cavad haqqındakı çox  böyük məqalənin xeyli hissəsi onun guya Birinci Cahan (!) müharibəsindəki iştirakına həsr olunub. Məqaləni oxuyursan, görürsən ki, iştirak-zad yoxdur. Elə həmişə yardım üstündə olub… Şeir də yazırmış. Məsələn, “Qurban olduğum” şeirini.

Baxaq. Diqqətli baxın, xanımlar və cənablar. Mən sübut etmək istəyirəm ki, Əhməd Cavad dili bilməyib.

“Bir xeyli zamandır getdi, gəlmədi”.

Sevgilisi gedib, gəlməyib. 1916-cı ildə, Birinci Cahan müharibəsinin şıdırğı vaxtında…
“Əhdi peymanına qurban olduğum!”

Bu yəqin ironiyadır, rişxənddir.

“İstədi can verdim, qədir bilmədi”.
Bu, sevgi şeiriidir ya borc qəbzi? “İstədi pul verdim, faiz almadım…”

“Dedim: ayrılığa yoxdur tavanım…”

Yəni şantaj edirmiş ki, getsə, öləcək. Ölməyib. Yenə Türkiuyə ordusuna yardıma baxır. Qəşəng iş tapıb…

“Bir daha dönməzmi yosma tərlanım…”

Batumdan ayağını qoysan, Türkiyədir. Ona görə “yosma tərlan”. Düzü, mən başa düşmürəm ki, “yosma tərlan” nə olan şeydir….

“Adına, sanına qurban olduğum!”

Sevgilisi “adlı-sanlı” imiş. Bəlkə 1-ci Cahan müharibəsində döyüşürmüş? Əhməd Cavaddan fərqli olaraq, ön cəbhədə…
“O təmiz qanına qurban olduğum!”

Qanını yoxlatdırbmış…

Sonrası çox gülməlidir
“Mən hey göyə baxdım, göy mənə baxdı…”

Belə şeyi kimsə demişdi? “Göy mənə baxdı…”

“Göylərə baxmaqdan gözlərim axdı!”

Aha! Gözləri axıb!
“Şimşək oldu, ancaq bir dəfə baxdı,”

Nə şimşək oldu və ya kim? Yuxarıda subyekt göy idi,  Əhməd Cavada o baxırdı? Göymü şimşək oldu?

“Baxdı qurbanına qurban olduğum!”

Başa düşdünüzmü kim və ya nə bir dəfə şairə baxıb və kim kimə qurbandır?

Mən başa düşmədim. Ancaq gülməlidir. “Göy mənə baxdı…”Göyün adama baxmağı necə olar?
“Könül vermək istər bir müjdə yenə,
Sevgili yurdumun gözəllərinə!”

Yəni əvvəllər müjdə verib, yenə vermək istəyir? Bu nə müjdədir? Bəzi kişilər bilirik qadına necə müjdə verirlər… Sonra uşağa yiyə durmurlar…
“Şerimə can verib, göylərdən enə,
O haqq divanına qurban olduğum!”

Kimsə Əhməd Cavadın şeirinə can cerəndən sonra göylərdən enməlidir. Kim ya nə? Göylərdən kim enməlidir? “Haqq dərgahı” enməlidir? Yəni Allah? Şeirə can verəndən sona daha niyə enir. Enərdi ki, can versin. Veribsə…

Başım çatladı…
Bilməzmi ki, onsuz ömrüm çox acı,
Şöhrətü şanma qurban olduğum!

“Ömrüm çox acı”  bəh-bəh, şairin dilindən inci tökülür…

Gedən xanımın şöhrəti-şanı var imiş…

Sovet vaxtı Bakıda bir xoreoqrafdan lətifələr danışırdııar. Arvadıyla guya gəlir Nizami kinoteatrının qabağına, gedir növbəyə durub bilet almağa, bilet alanda arvadını tapmır, hansı kişiyəsə qoşulub gedib. Bir tanışından soruşur ki, “mənim arvadımı görməmisən?” Tanışı deyir “sənin arvadını tanımıram.” Xoreoqraf təəccüblənir: “Necə tanımırsan? Bizim arvadı bütün Bakı tanıyır…”

Qəfildən şairin başının qurdu tərpənir, bir bənd yuxarıda “müjdə verdiyi” gözəlləri təhqir edir.

“Gözəlliklər yapma, duyğular cansız,
Mənə tən eyləyir hər yetən qansız”.

Yəni gözəlliklər saxtadır. Duyğular cansızdır.

(Duyğu cansız ola bilərmi? Duyğu varsa, canlı olmalıdır…)

Atılan oxlardan çıx gəl ziyansız,
Namü nişanına qurban olduğum!

Əvvəlki beytdə gözəlliklərin saxta olduğunu demişdi, indi deyir “Atılan oxlardan çıx gəl ziyansız”. Yəni sevgilinin getdiyi yerdə oxlar atılır? Müharibədədir? Birinci Cahann müharibəsindədirsə, oxlar yox, toplar atılmallıdır. “Ziyansız çıx gəl” nə deməkdir?

“Oxlardan çıx gəl” azərbaycancadır? “Tüfənglərdən çıx gəl” demək olar?

Burda şeirin qoşma hissəsi bitir, ancaq şairin sözü qurtarmır, ona görə çarpaz qafiyəli iki dördlük əlavə edir.

Bir gecə yatmışdım qəmli, mükəddər.
Qəlbimi sıxırdı sonsuz fikirlər.

Mükəddər – yəni kədərli. Yatan adamda nə kədər, nə qəm? Kədərli durmaq olar, oturmaq olar, gəzmək olar. Yatmaq? Xalqımız gözəl deyib:”Yatdın — əldün!” Yuxuda qəlbi “sonsuz fikirlər” necə sıxa bilər?

“Birdən Günəş doğdu, açıldı səhər,
Baxdı gözlərimə o qumral gözlər!”

Aha! Qumral gözlər! Qayıdıb gəlib?

Sonrakı bənd:

“Səsimə oyandım, bomboş bir otaq…”

Bəs bayaq, günəş doğanda oyanmamşdı? İkinci dəfə oyanır?

“Eşqimə, duyğuma yoxdu bir ortaq…”

Eşqə ortaq – nədir? Sevgilisinə şərik?

“Bu iyi dünyada ixtilat qataq!”

İyi dünya – osmanlıcadan tərcümədə “yaxşı dünya” deməkdir? Şair özünə rəqib  axtarır ki, onunla davalaşsın?

Vallah, Əhməd Cavad ədəbi irs yox, yüzlərlə mina basdırılmış ərazi qoyub gedib. O əraziyə girənin qolu-qıçı salamat qalsa da, başı, beyni partlamasa da, hökmən çatlayacaq…

X.X.

24.. 05. 2024, Samara