A.A. DELVİQ
Nə gözəl gün, nə səadət dolu dəm!
Həm günəş, həm sevda!
Çəkilib kölgə gedir çöllərdən,
Yenə könlüm işıqla dolmaqda.
Oyanın çöllər, oyanın meşələr,
Həyat eşqi hamını yandırsın.
Mənə məxsusdur o, əlbəttə, mənə,
Məni könlüm buna inandırdı.
Ah, qaranquş, qısılıb pəncərəyə,
Nə ötürsən şən-şən?
Yoxsa yaz eşqi səni yaxdı deyə,
Oxuyursan bu cür məhəbbətdən?
Ah, uzaq məndən, elə sənsiz də,
Aşiqi eşqin odu yandırdı.
Mənə məxsusdur o, əlbəttə mənə,
Məni könlüm buna inandırdı!
1820-ci illər
F.İ TYÜTÇEV
Döşəmə üstdə elə çömbələrək,
Bir qalaq məktubu yığıb önünə,
Və onları soyumuş bir kül tək,
Götürərək bir anlığa, atırdı yenə.
Tanış vərəgləri bir-bir alaraq,
Elə qəribə baxırdı ki, deyəsən,
Tərk edib getdiyi bədənə baxar,
Beləcə yəqin ruh yüksəkdən.
Vardı burda nə qədər, ah, yəqin,
Yaşanılmış- yanmış ömr əsəri.
Qətlə yetmiş fərəhin, həm eşqin,
Nə qədər, ah, acı dəqiqələri…
Dayanıb bir kənarda səssizcə,
Diz üstə çökməyə də hazırkən,
Məni dəhşət və qüssə aldı, necə,
Yanımdakı bu sevimli kölgə.
1858
xeyrulla xayal 