Getsemani bağında, yadınızdasa əgər,

Deyirdi şagirdlərə, fəlakəti duyaraq:

Ürəyimi bürüyüb öldürücü bir kədər,

Məndən aralanmayın, qalın mənimlə oyaq.

 +

Dua da eləyirdi  üzüstə qapanarq:

“Mümkünsə əgər Atam, yan ötür camı məndən.

 Bilirəm mən istəyən önəmli deyil ancaq

Qoy olsun nəyədirsə sənin ali iradən”.

 +

Gözlərini qapayır mürgü şagirdlərinsə,
Müəllimin sözündən daha güclüdür yuxu.

Onları yatmış görüb kədərlə deyir İsa:

“Mənimlə oyaqlığa bir saat nədir axı!”

 +

Səma səltənətinə gedəcəkdisə əgər,

Yaxın ölüm İsanı belə qorxudur niyə?

Qorxardımı ölümdən, xardalın tumu qədər,

Olsaydı inam onda özünün dediyinə?

 +

Bəlkə lap çarmıxda da, əlli il, hətta yüz il,
Razı olardı qala, yaşaya bilə ancaq.

Torpaqdan üzülsə də, torpağın altda deyil,
Yenə dan söküləcək, yenə günəş doğacaq…

 +

Peyğəmbərlər doğulur, peyğəmbərlər ölürlər,
Yatağında  ölən də, öldürülənlər də var.

Axirətdən hər biri danışsa da nə qədər,
Elə hər birimiz tək qorxub ölümdən onlar.

 +

Hardadır milyon illər bizdən əvvəl gedənlər?

Birindən indiyəcən xəbər, soraq varmıdır?

Özünün dediyinə xardalın tumu qədər

İnamı var idisə, İsa yalvarardımı?

22. 08. 2024, Samara