Ludoman… qumarbaz… oyun dəlisi…

Nə udan bəs deyir, nə də uduzan.

Özünü qumara qoyur eləsi,

Bütün var-yoxunu itirən zaman.

 +

Nişan üzyünü, paltarını da,

Qoyub arvadının uduzdu biri.
Böyükdü, dahiydi o insan hətta,

Və eyni zamanda qumar əsiri.

 +

Oyun ehtirası bir qumarbazın,

Fəlakət yaşadır neçə insana.

Olur namusunu arvadın, qızın

Uduzan – ev-eşik hələ bir yana…

 +

O dahi sağaldı… Sağalmır hər kəs,

Ehtiras qızdıqca mərci qaldırar.

Nə uduzan, nə də udan deyir “bəs”,

Göz yaşı axan var, qanı axan var…

 +

Müharibələr də elə qumardır,
Əlbəttə, hamısı yox, çoxu ancaq.

Əlli mini birdən, yüz mini birdən,
Var xalqın adından uduzan qoçaq.

 +

Dəstləyib qumarbaz əskinasları,

Qumar masasına necə atırsa,

Yığıb milyonları cəbhəyə basır,
Soyumur “rəhbərin” ehtirasısa.

 +

Hərbi oyunlarda ciddi fərq də var:

Rəhbər cibdən çəkmir oyuna xərci,

Adi insanlardır uduzulanlar,
Qaldırır rəhbərsə həvəslə mərci…

 +

Napoleon olsun, ya da xırdası,
Biz ludomanların cılbik hərbinə.

Hərəmiz müxtəlif bir əskinasıq,
Sabah növbə çatar sənə ya mənə…

02. 10. 2025, Samara