“Yerə qabığından mərkəzinəcən,
Qan hopub” – deyibdir  böyük klassik.

Yerin harasını azca didəsən,
Torpağın altından çıxacaq sümük.

+

Ayaq sümükləri, qol sümükləri,

Qalaq-qalaq yatar kəllələr, ya tək.

Dişləri ağarır, ya da diş yeri,

Halımız dəyişir birini görcək.

+

“Paltarın altında elə hər insan,

Skeletdir” deyib başqa klassik.

İnsan sümüyünü gördüyümüz an,

Çoxumuz yolunu azır tələsik.

+

Xurma kölgəsində, çay qırağında,
Hurilər içində yer arzularkən,

Birdən qabağına kəllə çıxanda,

Sarsıdır dişini ağardan çənə…

+

Gediblər, durmadan gedir nəsillər,

Milyarddan birinin qalmır adı da.

Çürüyüb torpağa dönənə qədər,
Sümüyün elə bil öz həyatı var.

+

Dünən qan tökülən torpağı indi,
Çiçəklər bürüyür gözəl ətirli,

Bəlkə sümüklərin sayəsindədir,
Unudular dünya cinayətləri.

+

Öldürülənlərin tək bir əsrdə,

Toplanıb yığılsa kəlləsi əgər,
Ucalıqda Babil qülləsini də,
Ötər, ya ən hündür ehrama dönər.

+

Dünən bircə gündə bir məzarlığı,
Buldozer ağzına verən qoçaqlar,

Müşfiqin başını bu gün axtarır —
Şair kəlləsinə indi tələb var…

+

Kəllənin nə dili, nə də ki, beyni,
Adını çağırsan, deməz ki, kimdir.

Haqsız, məhkəməsiz güllələlənı,
Şou səhnəsinə çəkirlər indi.

+

Bütün qurbanların əgər kəlləsi,

Yığılsa, ən nəhəng ehrama dönər.

Ordan bir sümük də əgər çəkilsə,
Bu məbəd uçulub dağılıa bilər.

+

Verib kəllələrlə baş-başa indi,
Müşfiqin başı da kəllədir adi.

Şeir nədir, deməz heç adını da,
Ağır cinayətə sübut-dəlildir…

03.11. 2018

Samara