Архив тегов | qəriblik haqqında şeir

QƏRİBLİK

Окт31

Yuxularda olub  ilk qəribliyim,

Ayaq qoymamışdan qırağa kənddən.

Ayrı bir ölkədə özümü hərdən,
Görərdim, tanınan deyildi heç kim.

 +

Elə bil dustaqdım, ya da əsirdim,
Ümid yox çıxmağa haşansa burdan.

Səssiz ağlayırdım yaş axıtmadan,
Birdən ayılanda bəxtəvər idim…

 +

Gerçək qəribliyə sonra uğradım,

Yuxu tək gəlirdi əvvəl o hərçənd.

Gözümdən gedirdi nə anam, nə kənd,
Ötdü onilliklər  və… yadırğadım…

 +

Yurdumu görürəm yuxularımda,
Qəriblik duyuran indi yenə də,

Nə ana, nə qardaş, bacı var nə də,

Düzü, sevinirəm ayılan anda…

 +

Qiyamət vədi var…Qalxarıq axır…

Harda? Və orda kimlərimiz var?

Mütləq qəribliksə qiyamət əgər,
Oyatma, qoy yatıb qalaq, İlahi…

31. 10. 2025, Samara

«YURDDA OLMADIĞIM ARTIQ ON İLDİR…»

Сен6

On il nə qədərdir? Bu, çox ya azdır?

Bir itin ömrüdür, məsələn, on il,

İtin günü kimi keçə də bilir,

Kiməsə bu müddət həmişə yazdır.

 +

Ev tikər, bağ salar zirək on ilə,
Gül kimi uşaqlar bəzər həyəti.

Günlərin bir günü ölməsə iti,
Haçan keçdi on il – çətin ki, bilə…

 +

Stalin  dövründə prokurorlar,

Tələb elərdilər adətən on il.

Hər iki ölkəmdə bu iş həmindir —

İtin günündəsən it ömrü qədər….

 +

Bir dəli başlayan müharibənin,
Yatırılmğına on il ya çox var.

Qum saatındakı qumdur adamlar,
Sızarlar, sayları bilinməz yəqin.

 +

Yurdda olmadığım artıq on ildir,
Arada elə bil Çin divarı var.

Çin iki min ilə yaradan divar,

Qəlbdə onca ilə ucala bilir…

 06. 09. 2025, Samara

TƏSADÜFİLİK

Июл15

         

                                                       Şirvan Kərimova

Qırx il  əvvəl uçub mən bura gəldim,

Gerçək tarixidir bu, təsadüfin.

Qırx il əvvəl ayrı bir yerə yəqin,
Axı bilet alıb uça bilərdim…

 +

Nədir bu şəhərə bağlayan məni?

Azmı şəhərdə var bu küçələrdən?

Çoxundan elə bu çay keçir həm də…

Ayrı şəhərlərdə adamlar eyni…

 +

Yanğından çıxmışam tam təsadüfən,
İndi və bir dəfə körpəlik çağı.

Səbəbli baş verir həmişə yanğın,

Təmiz təsadüfdür xilassa bəzən.

 +

Burda təsadüfəm, təsadüfiyəm,

Nə qırx il – qırx əsr yaşasam hətta.

Bəzən duruxuram öz astanamda,
Qapım yad görünür – bilmirəm niyə…

 +

Təsadüf imişəm öz ölkəmdə həm,

Nə yerim görünür, nə qalır adım.

Ölkəyə, millətə mənsubiyyətim,
Bir təsadüf imiş, indi görürəm.

 +

Amma baş verərsə üçüncü yanğın,
Salamat canımı əgər çıxarsam,
Yad telefonunda nömrə yığarsam,

Təsadüfi olmaz o nömrə yəqin…

 

15. 07. 2025, Samara

QOVQUNLAR

Апр11

U LENİ. KİNO

 Qəriblər içində çoxdur eləsi:

Nə köçgün sayılar, nə də ki, qaçqın
Düşmən işğalında deyil ölkəsi,
Nə yanğın baş verib, nə də ki, daşqın.

 +

Süfrənin üstündən öz evindəcə,
Bəzən qaldırılıb qovulur insan.

Deyirlər baxışla, himlə, çox incə,

Ağrısa çox olur  ilan vurandan.

 +

Eləcə qovulur insan ölkədən;
Əyri baxışlardan kimsə yorulur,

Var himlə gedən də, təpiklənən də.
Kim nəyə layiqsə, o cür qovulur.

 +

Ağzından vururlar əgər dinərsə,

Susmağa tədricən insan alışır.
Danışmaq hüququ bir nəfərsinsə,
Səsindən bezilir, sərhəd aşılır.

 +

Ölkədə yanğın yox, sular da daşmır,
Çökür zəlzələdən başqa ölkələr.

Götürüb qaçan çox amma başını,
Var könüllü gedən, var təpiklənən.

 +

Çıxıb orbitindən evin və elin,
Gedir, sığınacaq verər yad ölkə.

Qatarın, uçarın, avtmobolin,
Yük yerində dönər haçansa bəlkə.

 +

Dinib-danışmağa yox daha şansın,

Ölkə əlindəsə uzurpatorun.

Nə qaçır, nə köçür — qovulur insan,

Qovulub gedənin var adı: qovqun!

 

11.04. 2023 Samara

“AH, KEÇİR İLLƏR, UNUDULMUR VƏTƏN…”

Сен22

 

08.06 2020

Ah, keçir illər, unudulmur vətən,
Gözdən uzaqdırsa da, könlündədir.

Lap çıxasan doğma elindən dünən –

Tüstülənir həsrəti, göz göynədir.

=

Ah, bu günün getməyi… göylər yanar —

Bənzəyir axşamçağına kəndimin.

Təndiri odlar, durub ağlar anam,

İzləyər ancaq qızaran kündəni…

22.09. 2020, Samara