F. İ. TYÜTÇEV
Elə gün yox ki, könül inləyərək,
O keçənlərdən ötrü sızlamasın.
Söz həsrətində hədər səy edərək,
Günü-gündən quruyub, gözləməsin.
Elə bil kimsə qüssədən yanaraq,
Doğma yurddan sarı üzər canını.
Və qəflətən o anlayar: dalğa,
Dəniz dibində dəfn edibdir onu.
23.12.1865
F.İ TYÜTÇEV
Döşəmə üstdə elə çömbələrək,
Bir qalaq məktubu yığıb önünə,
Və onları soyumuş bir kül tək,
Götürərək bir anlığa, atırdı yenə.
Tanış vərəgləri bir-bir alaraq,
Elə qəribə baxırdı ki, deyəsən,
Tərk edib getdiyi bədənə baxar,
Beləcə yəqin ruh yüksəkdən.
Vardı burda nə qədər, ah, yəqin,
Yaşanılmış- yanmış ömr əsəri.
Qətlə yetmiş fərəhin, həm eşqin,
Nə qədər, ah, acı dəqiqələri…
Dayanıb bir kənarda səssizcə,
Diz üstə çökməyə də hazırkən,
Məni dəhşət və qüssə aldı, necə,
Yanımdakı bu sevimli kölgə.
1858
Bu qüssənin qəsdi nədir –
Canımı min yerdən doğrar.
Üzüm qiblə səmtinədir,
Ürəyim vətənə doğru.
Ömürdən illər uçulur,
Cavanlığın taxtı sınır.
İsinmir bədən, uçunur,
Rusiyanın şaxtasına.
Mərhəmət umuruq yaddan,
Doğmalar bizə yağıdır.
Vətənin ayrılığından,
Vətəndə yaşamaq ağır.
Son ümidlər, son istəklər,
Can üstdə, indi keçinər.
Anam, bacım fikir çəkər –
Qocalır evin kiçiyi.
Ürəyim payız yarpağı,
Soyuq baxışlardan titrər.
Kipriklər tabut qapağı,
Gözlərin dərdini örtər…
16-17 oktyabr 1984, Moskva
xeyrulla xayal 