UİLYAM  VORDSVORT

(1770-1850)

     Biz yeddiyik

Önümdə dayanan xırda uşaqdır,

Bilmirsən heç nəfəs alır ya almır.

Ancaq hər əzası həyat yaşadır.

Beləsi nə bilər ölümdən axı.

+

Kənddə bu qızcığaz  qarşıma çıxdı,

“Səkkiz yaşındayam” – o mənə dedi.

Saçları buruqdu, həm də ki, sıxdı,

Başını bürüyüb kilkələnirdi.

+

Onda meşə yerin görkəmi vardı,
Baxdım, yabanıydı elə əyni də.

Gözləri elə bil işıq saçırdı,
Sevindim uşağın gözəlliyindən.

+

“Balası, de görüm sən mənə indi,
Neçə qardaşın və neçə bacın var?

“Neçəmi? – qız dedi. “Cəmi yeddidir”.

Bir az təəccüblə mənə baxaraq.

+

“Sən alah, de mənə, onlar hardadır?

Uşaq cavb verdi: Cəmi yeddiyik,

İndi məzarlıqda ikimiz yatır,

İkimiz dənizlə harasa gedib.

+

“Kilsə həyətində iki qəbirdə,
Yatır qardaşımla bacım nə vaxtdan.

Evimiz kilsənin həndəvərində,
Onlara yaxınıq biz də hər zaman.

+

“Deyirsən ikiniz məzarlıqdadır,
Dəniz aparıbdır ikinizi də.

Yenə yeddisiniz! Bunu mən axı,
Necə başa düşüm, əziz bala, de!”

+

Uşaq cavabında belə qayıdıb

Dedi: “yeddi bacı-qardaşıq, ağa.

Kilsə həyətində ikimiz yatır,

Qəbirləri üstdə ucalır ağac”

+

“Ay balaca xanım, sən həndəvərdə,
Gəzib dolanırsan, sağ-salamatsan.

Deyirsən ikiniz yatır qəbirdə,

Beləsə, yeddi yox, beş olur qalan”.

+

“Yaşıl məzarları uzaq deyildir”, —

Cavab verdi uşaq, düşünüb bir an.

 “Yanaşı qazılıb bu iki qəbir,
On-on beş addımdır evdən oracan.

+

“Tez-tez orda corab toxuyuram mən,

Yaylıq da biçirəm orda özümə.

Nəğmə oxuyuram onlara hərdən,
Elə çəmənliyə vurub dizimi.

+

Bacım Ceyn oldu birinci ölən,
Uzanıb yataqda inildəyrdi.

Tanrıımız qurtardı sonra zülmdən,

Bacım gözlərini yumdu əbədi.

+

Kilsə həyətində indi yatır o.
Otlar yaş deyilsə əgər çəməndə,
Qardaşım Con ilə gedib biz ora,
Qəbrin oynayırdıq  həndəvərində.

+

Tez-tez, nəcib ağa, günbatan çağı,
Haha işıqlısa, təmizsə əgər,
Götürüb çörəyi və yavanlığı,
Ordaca oturub şam eləyirəm.

+

Əgər yer ağ qarla örtülürdüsə,
Gedib sürüşürdüm, qaçırdım orda.

Qardaşım Conun da gəldi növbəsi,
Ceynlə yanaşı yatır məzarda”

+

Onda neçəsiniz axı” —  dedim mən,
“Göylərə köçübsə əgər ikiniz.

Uşaq cavab verdi fikirləşmədən:

“Ah, cənab, yeddiyik indi yenə biz”.

+

“Axı ölüb gedib sizdən ikisi!

Ruhları göydədir onların daha”

Nə qədər desəm də, ancaq hədərdi,

Uşaq inamından çətin dönərdi:

Və dedi: “Yeddidir sayımız, ağa!”

1798

İNGİLİSCƏDƏN TƏRCÜMƏ

12-14.08. 2020, Samara

We Are Seven

William Wordsworth — 1770-1850

—A simple child,
That lightly draws its breath,
And feels its life in every limb,
What should it know of death? Читать далее →