Adətən Zeynəb Xanlarovanın ən böyük xidməti kimi onun “Azərbaycanı dünyaya tnıtması”nı deyirlər. Əlbəttə, bir vaxtlar Zeynəb xanım Türkiyədə məşhur olub, onu İranda tanıyıblar, müğənni Avropada konsertlər verib. Ancaq biz əsil dünya şöhrətli şərq müəğənnilərini tanıyırıq: Mərziyə xanım, Ququş, Feyruz, Nezrin Sipahi… Bu müğənnilərin hər birinin ifasında onlarla yüksək keyfiyyətli melodiyalar lentə alınıb. Feyruz həm də Livanın rəmzinə çevrilib, yetmişinci illərdə vətənində gedən vətəndaş müharibəsinə etiraz olaraq oxumaqdan imtina edib.(Kişi qızı!) Mərziyə xanım ahıl vaxtında xaricdəki mücahid təşkilatına qoşulmuşdu. Molla rejimiylə mübarizə aparırdı. (Kişi qızı!) Ancaq hər halda sənətkar üçün ən vacibi onun yaradıcılığıdır. Zeynəb Xanlarovanın son qırx ildəki yaradıcılığı isə yüksək sənət deyil, buna ruslar “popsa” deyirlər… O ki qaldı bizi dünyada tanıtmağına… Rusiya böyük ölkədir, Azərbaycanla da qonşudur. Zeynəb Rusiyaya nəinki Azərbaycanı, hətta özünü də tanıda bilməyib. Avropadakı konsertlərin dolu zalları bizi azdırmamalıdır, bu zalları dolduranların çoxu yerlilər deyil, Şərq ölkələrindən olan mühacirlərdir. Deyək ki, lap elə Zeynəb Azərbaycanı xeyli ölkəyə tanıdıb. Bununla hansı problemimiz həll olunur? Azərbaycanın məktəbləri dağılıb, səhiyyəsi dağılıb, məmurlar oğru və hampazordur – dünyanın çox ölkələrində bunu bilirlər, çünki kürüyə satılmayan jurnalistlər bunları yazırlar. Və bu problemlər o cümlədən ona görə həll olunmur ki, ölkə parlamentində kişi oğlu kişi İlqar Məmmədov yox, Zeynəb Xanlarova oturub…

Nə keyfiyyətli işə, nə şücaətli savaşa hazır xalq möcüzə gözləyir. Çox insan elə fikirləşir ki, bizim müğənnilərimizin Türkiyədə dolu zallar yığmağıyla biz ağ günə çıxarıq. Çıxmarıq! 1992-ci ildə ermənilər bizim xalqı türklərin gözünün qabağında qırıb-tökdülər. Zəngilanın, Ağdamın, Kəlbəcərin qayıtmağının dünyada bizim tanınıb-tanınmağımızdan heç bir asılılığı ypxdur. Bu, bizdə qeyrətin olub-olmamağından asılıdır. Yəni toyuq lax yumurta üstündə oturan kimi illərlə parlamentdə oturub xalqın bir ətək pulunu xərcləyən adamların ildə bir dəfə “mən kişi qızıyam” ya “mən kişi oğluyam” deməyinin bir qara qəpik qiyməti yoxdur. Millətə özüadlanan “kişi qızları” ya “ kişi oğulları” lazım deyil. Millətin ehtiyacı kişilərədir…Və, əlbəttə, vətənpərvər qadınlara…