Biz də yavaş-yavaş gedirik artıq,

Əminlik və nemət olan ölkəyə.

Bəlkə mən də yığıb sovxalarımı,

Gərək hazırlaşam yola düşməyə.

 +

Ah, mənim sevimli tozağaclarım!

Düzənin qumları! Torpaq, həm də sən!

Qüssəmi gizlədə bilmirəm artıq,
Bu qədər gedəni öndə görərkən.

 +

Sevdim həddən artlq bu dünyada mən,

Ruhu canlandıran nələr varsa həm.

Suyun gül üzünə gözü dikilən,
Ağcaqovaqlara salam deyirəm.

 +

Sakit anlarımda çox düşünmüşəm,
Çoxlu nəğmə qoşdum mən öz içimdə.

Və bu qaşqabaqlı yer üzündə mən,
Xoşbəxtəm ki, vardım, yaşardım həm də.

 +

Xoşbəxtəm, öpmüşəm  qadınları mən,

Ot üstdə ağnayıb gülləri əzdim.

Deyildim mən heyvan döyən, incidən,

Kiçik qardaş kimi onlar əzizdi.

 +

Gül açmır ağaclar orda, bilirəm,
Qu boyunlu çovdar nə cingildəyər.

Görüb kütləsini gedənlərin mən,

Onunçun titrərəm, ürəyim əsər.

 + 

Olmaz o ölkədə, yəqin bilirəm,
Qızılı toranda yanan zəmi də.
Ona görə indi  dünyada mənlə,
Yaşayan insanlar mənə əzizdir.

1924

ruscadan tərcümə

29. 03. 2024, Samara

++++++++++++

 

Сергей ЕСЕНИН

 

Мы теперь уходим понемногу
В ту страну, где тишь и благодать.
Может быть, и скоро мне в дорогу
Бренные пожитки собирать.

 Милые березовые чащи!
Ты, земля! И вы, равнин пески!
Перед этим сонмом уходящих
Я не в силах скрыть моей тоски.

 

Слишком я любил на этом свете
Все, что душу облекает в плоть.
Мир осинам, что, раскинув ветви,
Загляделись в розовую водь.

 

Много дум я в тишине продумал,
Много песен про себя сложил,
И на этой на земле угрюмой
Счастлив тем, что я дышал и жил.

 

Счастлив тем, что целовал я женщин,
Мял цветы, валялся на траве
И зверье, как братьев наших меньших,
Никогда не бил по голове.

 

Знаю я, что не цветут там чащи,
Не звенит лебяжьей шеей рожь.
Оттого пред сонмом уходящих
Я всегда испытываю дрожь.

 

Знаю я, что в той стране не будет
Этих нив, златящихся во мгле.
Оттого и дороги мне люди,
Что живут со мною на земле.