1.

Istərdim dönəm yenə qayğısız bir uşağa,

Dağüstü mağarada kaş olaydı məskənim.

Dolaşaydım sərsəri toran meşəlikdə ya,

Yelləndirəydi ya da mavi dalğalar məni.

Sakson təkəbbüründə yöndəmsiz dəbdəbə var,
Azadlıqçın doğulmuş qəlb o sıxar, üzər.

Dağlardakı sıldırım yamaclara ruh varar,

Dalğalar döyəcləyən qayalıqda ya gəzər.

 

2.

 

Tale! Bu becərilmiş torpaqları al geri,

Geri al əzəmətli səslənən bu adı da!

Nifrət var təmasına məndə kölə əllərin,
Həndəvərimdə vurnuxan qullara da.

Sevdiyim qayaların arasına qoy məni,

Sevirəm onlar necə okeanla danışır.

İstəyim nədir – dolaşa bilim yenə,
O yerlərdə ki, mənə gəncliyimdən tanışdır.

3.

Yaşım elə çox deyil, hiss edirəm mən ancaq,

Heç də yaranmamışdır bu dünya mənim üçün.

Görən niyə gizlədir qara kölgələrlə, ah,

Hər bit insan ömrünün sona çatacağı gün.

Yuxu gördüm bir dəfə fövqəladə möhtəşəm,

Həzzi vardı hər anın xəyali o səhnədə.

Gerçəklik! Nə üçün sən nifrətamiz şölənlə,
Ayıldıb bu dünyaya sən gətirdin yenə də?

4.

Dostlar vardı – hərəsi indi bir tərəfdədir.

Ürək əgər tənhasa, onu sevinc tərk edir,

Ölür çoxdan bəslənən ümidləri də bir-bir.

Şənlik məclislərində, kef durulanda meydən,
İztirrabın elə bil şəkilir müvəqqəti.

Cuşa gətirsə də həzz divanə qəlbi, hökmən,

Təklik hissi, duyursan, səni yenə də didir.

 

5.

Kimi Rütbə, kimi Şans, kimi Vəzifə, Sərvət,
Təntənə anlarında yoldaş etdi mənimlə.
Nə dost olublar onlar mənə, nə düşmən hərçənd,

Necə də cansıxıcıdır onların səsi belə!

Qayıdaydı kaş yenə sədaqətli olanlar,

İllər həminki ola, dəyişməyə duyğular.

Və mən tərk eləyərdim gecə kefini dərhal,

O kef məclislərində kefin ancaq adı var.

 

6.

Sən ey sevimli Qadın! Əziz qadın! Bil ki, sən,
Təsəllim, ümidimsən, sənsən bütün olanım!

Çəkilirsə təravət sənin təbəssümündən,
Gör necə soyuq alır indi sinəmi, xanım!

Uf deyib ah çəkmədən tərk eləyərdim, inan,

Bu küylü və möhtəşəm Hüzn səhnəni mən

Ya Fəzilət sayılan, ya da Fəzilət olan,

Məmnunluq və əminlik qazansaydım yenidən.

7.

Çox həvəslə qaçardım insan kütlələrindən,
Təkliyə can atıram, düşmənim deyil bəşər.

Seçərdim toran çökən düzü özümə məskən,

Beynimdəki zülmətə belə yer uyğun gələr.

Qanad çalıb ovunu yuvasına aparan

Göyərçin tək mənə də qanad, ah,veriləydi,

Göylərə ucalardım Qübbə keçib o zaman,
Rahatlıq vı əminlik qazanardım əbədi.

1807

ingiliscədən tərcümə

18-19.02. 2025, Samara

 

++++++++++++++

GEORGE BYRON

I would I were a Careless Child

1.

I would I were a careless child,
Still dwelling in my Highland cave,
Or roaming through the dusky wild,
Or bounding o’er the dark blue wave;
The cumbrous pomp of Saxon1 pride,
Accords not with the freeborn soul,
Which loves the mountain’s craggy side,
And seeks the rocks where billows roll.

2.

Fortune! take back these cultur’d lands,
Take back this name of splendid sound!
I hate the touch of servile hands,
I hate the slaves that cringe around:
Place me among the rocks I love,
Which sound to Ocean’s wildest roar;
I ask but this—again to rove
Through scenes my youth hath known before.

3.

Few are my years, and yet I feel
The World was ne’er design’d for me:
Ah! why do dark’ning shades conceal
The hour when man must cease to be?
Once I beheld a splendid dream,
A visionary scene of bliss:
Truth!—wherefore did thy hated beam
Awake me to a world like this?

4.

I lov’d—but those I lov’d are gone;
Had friends—my early friends are fled:
How cheerless feels the heart alone,
When all its former hopes are dead!
Though gay companions, o’er the bowl
Dispel awhile the sense of ill;
Though Pleasure stirs the maddening soul,
The heart—the heart—is lonely still.

5.

How dull! to hear the voice of those
Whom Rank or Chance, whom Wealth or Power,
Have made, though neither friends nor foes,
Associates of the festive hour.

Give me again a faithful few,
In years and feelings still the same,
And I will fly the midnight crew,
Where boist’rous Joy is but a name.

6.

And Woman, lovely Woman! thou,
My hope, my comforter, my all!
How cold must be my bosom now,
When e’en thy smiles begin to pall!
Without a sigh would I resign,
This busy scene of splendid Woe,
To make that calm contentment mine,
Which Virtue knows, or seems to know.

7.

Fain would I fly the haunts of men—
I seek to shun, not hate mankind;
My breast requires the sullen glen,
Whose gloom may suit a darken’d mind.
Oh! that to me the wings were given,
Which bear the turtle to her nest!
Then would I cleave the vault of Heaven,
To flee away, and be at rest.