Oğul, ərazimiz otuz iləcən,

İşğal altda qaldı, bilirsən yəqin.

Qaçqın, köçkün oldu nə qədər insan,

Getdi yad ellərə, düşdü didərgin.

 +

Otuz yaz ötüşdü bu işğal altda,
Qışların sayısa çox ola bəlkə.

Ölkədə bir yeni nəsil boy atdı,
Ölkədən nə deyim… həmindi ölkə…

 +

Sonra ölkə qalxdı ayağa birdən,
Ölkə deyəndə ki, xalq idi qalxan.

Kimə xalq deyirəm, özün bilirsən,

Xalq deyil savaşa daldadan baxan.

 +

Kimdi qabaqdakı? Kasıb-kusubdu,

Kənd uşaqlarıydı qan axıdanlar.

Xalqındı, əlbəttə, döyüşən ordu,

Hərçənd bu barədə ayrı fikir var…

 +

Nə baş ağrıdıram – qovuldu düşmən.

Torpaqlar işğaldan azaddır indi.

Ərazi bütövdür, ölkə suveren,

İtirdik neçə min ancaq igidi…

 +

Hər şeyə, hər kəsə ölkədə indi,

Dövlətin çox ciddi nəzarəti var.

Bağlanıb, qıfıllı qalır sərhədi,

Xarici unudur daha adamlar.

 +

O ki qaldı xalqa… həminkidir xalq…

Çalışır, başını salıb aşağı.

Dövlət işlərinə onda yox maraq,

Əsgər böyüsə də evdə uşağı.

 +

Oğul, siyasətə qarışmaq bizim

Ölkədə heç kimə məsləhət deyil.

Başçı yaxşı bilir xalqa nə lazım,

Sözün doğrusunu ancaq o deyir.

 +

Çəkir qayğısını suyun, çörəyin,

Yollar, körpülər də öhdəsindədir.

Onda açarı var hər bir ürəyin,

Biləcək – ifadə eləməsən də…

 +

Xalqınsa əslində işi çox asan,

Dilinə nəzarət eləsə əgər.

Ağzını sərhəd tək qıfıllayarsa,

Azad, həm suverən sayıla bilər.

 

30. 07. 2025, Samara