I

 

Ah, o necə isti, necə xoş ocaq,

Həmişə körpəsən, beşikdir o da.

O ilk sığınacaq, son sığınacaq,
İnsan arxayın və arxalı onda.

 

 

Soyuqdan gələnin isinir canı
Odu cəhənnəmin həm də soyuyur.

Dadı başqa olur çörəyin, çayın,
Həm ürəyə yatır, həm qarın doyur.

 

 
Dərindir, şirindir yuxular onda,

Yuxuna girənlər – məzə və kefdir.

Ləzzəti ayrıdır ayılmağın da,

Səni sevənlərdir dörd tərəfində.

 

 

Sənə can deyirlər, can eşidirlər,
Başın sığallanır, əgər darıxsan.

Əgər ailən var – yerin behiştdir,
Həyatın cəhənnəm əzabı – yoxsa…

 

II

Ah, ikinci elə zülm ocağı,
Varmı bu dünyada ona bənzəyən?

Onda ürəklərdən qara qan axır,
Hamı bir-birinin ətini yeyən.

 

 

 

Ən ağır danlaqlar həmişə onda,
Tapdanan yeridir ləyaqətlərin,
Söyülüb, döyülüb qapazlananda,

Qarsıdır alovu qiyamətlərin.

 

 

 

Yaxınlar qarğıyır yaxınlarını,
Deyir “qan qusasan, ciyərin yana”,

Od düşür gecələr yuxularına,
Durursan – peşmansan ayılmağına.

 

 

 

Üzündə, gözündə, qıçında əgər,
Varsa bir qüsurun, çevrilir ada,

Çolaqsan, pəltəksən, kor ya da keçəl,

Üstəlik deyirlər “kül başına” da.

 

 

 

Bəzən haram olur onda çay-çörək,
Tökülür burnundan yediklərin də.

Söyür, burunlayır acizi zirək,
Başıaşağılar çəkir içində.

 

 

Ya ər müstəbiddir, ya arvad dəli,
Ya gəlun qaniçən, ya da qaynana.

Ya bacıya qalxır qardaşın əli,
Oğulun əlində ya ölür ana.

 

 

 

Hamı bir-birindən küsülü, incik,
Səhv düşüb hamının yeri elə bil.

Yox ürəyi yanan, dərdinə şərik,

Sevgi olubsa da, qeybə çəklib.

 

 

Kənardan, əlbəttə, göz oxşayandır,
Özünün olmayan  həsədlə baxır.

Ah, onda hər nemət irin və qandır,

Ürəyi cəhənnəm istisi yaxır…

 

11-12. 08. 2019, Samara