F.İ  TYÜTÇEV

Gözəlsən nə gədər, ah, dəniz, gecə —

Burda al şəfəqli, səmavi orda.

Bu ay işığında canlı tək necə,

Gedir, nəfəs alır, parıldayır da.

Bu azad genişlik hüdudsuz, hədsiz,

Parıltı, tərpəniş, titrəyiş, atəş.

Tutqun şəfəqlərə bələnmiş dəniz,

Kimsəsiz gecədə nə yaxşısanmış!

Sən ey təlatümlü, ey nəhəng fəza,

De, hansı bayrama cilvələnmisən?

Hay çəkib, od töküb, çapır dalğalar,

Sayıq ulduzlarsa baxır zirvədən.

Həyəcan, parıltı – durmuşam yenə,

Halsız, hərəkətsiz. Bu bir yuxumu?

Həvəslə onların cazibəsinə,

Verərdim gedərdi mə öz ruhumu…

1865