Архив тегов | həsrət

ON İLDƏN SONRA

Ötər neçə fəsil, ötər neçə il,

Həsrət qəlbimizi incidər, yorar.

Yaxşı bilirəm ki, sağalan deyil,

İndi ayrılığın vurduğu yara

“On ildən sonra.”[1]

 

Tale yelkənimiz bizi, əzizim,

Kim bilir atacaq hansı sulara.

Ayrılıq ağardar saçlarımızı,

Nə xurmayı qalar, nə də ki qara,

“On ildən sonra.”

 

İndi nə biləsən… Bəlkə də həyat,

Bizi dəyişdirər, başqalaşdırar.

Bizə bu günlərdən qalar quru ad,

Biz də can atarıq dövlətə, vara,

“On ildən sonra.”

 

Vəzifə arzusu, şöhrət həvəsi,

Salar qəlbimizi bəlkə də tora.

Xırda qayğıların ağır nəfəsi,

Söz-söhbət, qalmaqal, günümüz qara,

“On ildən sonra.”

 

İndi nə biləsən… Qəfil bir görüş,

Bəlkə bir də bizi qarşılaşdırar.

Dəyişmə, gözəlim, ya da az dəyiş,

Deməyim o hara, indiki hara,

“On ildən sonra…”

23may 1979, Ərəbqardaşbəyli

 


[1] Elçinin hekayəsinin adı

Fet. HƏLƏ Kİ DADLI NƏŞƏLƏRLƏ BAHAR…

A.A. FET

 

Hələ ki dadlı nəşələrlə bahar,

Görünməyir, ona həsrət el-oba.

Hələ qarla doludur yarğanlar,

Buzlu yollarda hələ hay qoparar,

Günəş oyanmamış ötən araba.

 

Günorta qızdırır günəş azacıq,

Gızarır bir cökə erkən oyanıb.

Saralır indi-indi tozağacı,

Və hələ nəğməli bülbül dil açıb,

Oxumur bir garağat üstə gonub.

 

Oyanışdan fəgət səhih xəbəri,

Geri dönən bu durnalar gətirir.

Göz tikib onlara çöllər gözəli,

Yanaqlarında şaxtanın əməli,-

Baxışlasrıyla oxşayıb ötürür.

1854

Marina TSVETAYEVA NƏ VƏTƏN HƏSRƏTİ…

ЦВЕТАЕВА

Тоска по родине! Давно,

Разоблаченная морока…

 

Nə vətən həsrəti? Müəmma deyil,

Sirr deyil bu hoqqa çoxdan heç kimə.

Mənə tamamilə birdir, eynidir,

Harda tamamilə tənhayam, təkəın.

 

Və hansı daşlarla ayaq əzərək,

Zənbili süruyüb evə gələsən.

Elə kazarma tək, ya hospital tək,

Sənin olduğunu bilməyə evsə.

 

Nə fərqi kimlərin içində əsir

Aslan tək kinimdən qabara yalım.

Hansı cəmiyyətdən qəti, tələsik,

Mən öz aləmimə sıxışdırılam,

 

Qapılam duyğular səltənətində.

Buzlarsız Kamçatka ayısı kimi,

Harda yovuşmayım (istəmirəm də!),

harda alçalım – nə fərqi var ki?

 

Aldanan deyiləm ana dilimin,

Mənə şirin-şirin “gəl” deməyinə.

Axı nə fərqi var rastıma gələn,

Məni hansı dildə anlaya bilmir!

 

(Tonlarla qəzeti oxuyan, udan,

Gövşəyən, süd kimi əmən qeybəti).

İyirminci əsr – onu yaradan,

Bütün əsrlərdir məni yetirən.

 

Bağdan ayrı düşən bir ağac kimi,

Quruyub dirəyə çevrilən zaman,

Hər şey eyni mənə, eynidir hamı,

Və bəlkə hər şeydən çox eyni olan

 

Və həm doğma olan – olub keçəndir.

Bütün nişanlarım, əlamətlərim,

Tarixim – pozulub, yoxmuş elə bil.

Qəlb qalır — əlçatmaz doğulan yeri.

 

Elə qorunmadım yurdda ki, əgər,

Dünyanın ən mahir xəfiyyəsi də,

Tapa bilməyəcək duyğudan əsər,

Çevirə qəlbimin altını üstə.

 

Hər məbəd mənə boş, hər evsə yaddır,

Hər şey indi mənə eyni, bərabər.

Amma kol bitirsə yol qırağında,

Həm də kolun adı üvəzsə əgər…

 

1934

Tərcümə: 06-14 yanvar 2009 Samara