Yay olsun, qış olsun – eyni qaydada,

Bəzən saatlrla, gün dönənəcən,

Bu qapı ağzında, bu skamyada,

Hər gün otururdu lap dünənəcən.

Çənəsi çəlikdə, başıaşağı,

Girənə-çıxana baxan deyildi.

Binanın o idi sanki dayağı —

Ağacı da əyri, beli də əyri.

Bu gün dəmirayaq skamya boşdur,

Görünmür çəlikli qoca səhərdən.

Durur çoxmərtəbə həmin duruşda,

Açılır-örtülür qapı yenə də.

İndi bu dünyada onu andıran,

Nə qaldı? Xidməti? Şöhrəti? Adı?

Bəlkə çəliyindən beton kandara,

Bir cızıq düşübsə, silinər o da.

Ovunmur, ağrınır bəlkə yaxını,

Qəlbi parçalanıb bəlkə kiminsə.

Bəlkə də kiminsə evi yıxılıb,

Həmindir nizamı yerin-göyünsə.

Bəlkə də çəliyi atılıb artıq,

Sabah çiyinlərdə qapıdan çıxar.

Bəlkə skamyada o vaxt bir ayrı,

Qoca oturacaq – fikirli, fağır.

Mənzilə tələsmir, ya da uzaqdır

Yolu, nəfəs dərir. Ömür də hərçənd,

Yolun özü deyil, dayanacaqdır,

Mənzilə çatınca nəfəs dərəsən.

                                                         15-19 yanvar 2008, Samara